ΌΤΑΝ έγραφα προχθές ότι ο Εμφύλιος δεν τελείωσε…
… ειλικρινώς δεν ανέμενα τόσο γρήγορη δικαίωση μέσω του Βουλευτή Θεόδωρου Δρίτσα. Η πατρίς του χρωστά υπηρεσία. Γιατί αποκάλυψε μετά πάσης επισημότητος πως σκέπτεται ακόμη και σήμερα η Αριστερά για την 17 Νοέμβρη. Πως στέκεται απέναντι στο τρομοκρατικό φαινόμενο. Στην ουσία την θαυμάζουν. Την θεωρούν δικό τους κομμάτι. Όταν η βία έρχεται από τα (άκρα) αριστερά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μαμή της ιστορίας. Όταν η βία έρχεται από τα ( άκρα) δεξιά είναι ναζί και πρέπει να πάει φυλακή. Όταν το αίμα χύνεται από την δεξιά παράταξη δεν τρομοκρατείται κανείς. Αλλά όταν το αίμα χύνεται από την αριστερά κινδυνεύει η δημοκρατία. ‘Οταν δικάζεται η (άκρα) δεξιά , συγκέντρωση στο Εφετείο. Όταν δικάζεται η 17 Νοέμβρη χειροκροτήματα για τις μολότωφ σε υπουργεία. Είναι λυπηρό!
Αλλά σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σχιζοειδώς. Από την μία εφάρμοσαν τα πλέον αντιλαικά μνημόνια, διεύρυναν την αποικιοκρατία ( σε ξένους τα κλειδιά του υπερταμείου και του ΤΧΣ) και παρέδωσαν τα τελευταία αποθέματα κυριαρχίας στις ΗΠΑ άνευ αντιστάσεων χωρίς να τρομοκρατούνται ότι θα τους κτυπήσει κάποια 17 Νοέμβρη. Από την άλλη όμως μέσα τους εξακολουθούν να πιστεύουν πως ό,τι συνέβη εκείνον τον Ιούλιο της μεταπολίτευσης αποτέλεσε ” αλλαγή φρουράς του ΝΑΤΟ” συνέχεια της δικτατορίας, όχι εγκαθίδρυση της δημοκρατίας γι αυτό και πρέπει να συνεχιστεί η Ένοπλη Δράση. Η οποία καθαγιάστηκε βεβαίως επί δεκαετίες με τις ματωμένες προκηρύξεις που δημοσίευνταν στον τύπο τους την επομένη των δολοφονιών, συκοφαντώντας τα θύματα προς δόξαν της ιδιότυπης βαλκανικής μας ελευθεροτυπίας.
Ελευθεροτυπίας, η οποία έδιδε προβάδισμα αξιοπιστίας στον δολοφόνο και όχι στον δολοφονημένο. Κάπως έτσι φθάσαμε έως εδώ. Η αριστερή κουκουλοφόρος βία – δρώσα στο σκότος – θεωρείται ακόμη και σήμερα αγία και προοδευτική. Ενώ η βία των αμετανοήτων εξτρεμιστών ακροδεξιών που δρούσαν στο φώς της ημέρας ( γι αυτό και δεν πήρε τριάντα χρόνια για να συλληφθούν αλλά ένα!) αποτελεί κίνδυνο για το πολίτευμα . Κάπως έτσι φθάσαμε έως εδώ. Το χρώμα του αίματος να έχει σημασία για την στάση μας απέναντι στα πράγματα . Άλλο πράγμα να δολοφονείται ο Μπακογιάννης , ο Αξαρλιάν, ο Μομφεράτος, ο Αθανασιάδης, τα παιδιά της Μαρφίν, οι Χρυσαυγίτες στο Νέο Ηράκλειο και άλλο πράγμα ο Γρηγορόπουλος και ο Φύσσας. Στην πρώτη περίπτωση δεν συγκινείται κανείς. Και δεν κλαίει κανείς. Να μην πω ότι μέσα τους πολλοί στην Αριστερά ένιωθαν ευφορία και έλεγαν ” καλά τους έκαναν ”.
Στην δεύτερη περίπτωση, εθνική επέτειος και πορείες στο μνήμα κάθε χρόνο. Στην πρώτη περίπτωση όχι απλώς δεν είναι ανεκτές οι εκδηλώσεις μνήμης αλλά γκρεμίζονται και τα μνημεία που στήνονται σε ανάμνηση της απώλειας απλών πολιτών όπως της Μαρφίν στην Σταδίου. Στην δεύτερη περίπτωση, πολιτικό εμπόριο μνήμης και με το νόμο ασχέτως αν αυτά τα παιδιά αυτά ούτε στον στενό πυρήνα της Αριστεράς ανήκαν ποτέ ούτε σύμβολα της ήταν το όνειρο τους να γίνουν. Όσο και αν φαίνεται παράξενο σε κάποιους λοιπόν η Αριστερά αισθάνεται την ανάγκη να προσκυνά την ηθική ανωτερότητα του σαρανταπενταρίου της 17 Νοέμβρη καθώς αυτό ήταν πάντοτε επιεικές μαζί της. Ποτέ δεν την σημάδεψε. Ποτέ δεν την τρομοκράτησε. Ποτέ δεν την δολοφόνησε. Το ομολογεί. Γι αυτό την ημέρα της καταδίκης της 17 Νοέμβρη δεν έγινε παλλαική συγκέντρωση της Αριστεράς έξω από το Εφετείο, αλλά ήχησαν πένθιμα οι ”καμπάνες” των Εξαρχείων. Το γεγονός βεβαίως ότι η ίδια Αριστερά προσκύνησε τους επιχειρηματίες που σημάδεψε ο βαρύς οπλισμός της 17Ν και συνεργάστηκε μαζί τους κατά την διακυβέρνηση της δεν αποτελεί πρόβλημα. Είπαμε! Ο Εμφύλιος ποτέ δεν τελείωσε. Και ο παρών κεντροαριστερός συσχετισμός της ελληνικής κοινωνίας ( 45% η Κεντροδεξιά, 55% η κεντροαριστερά ακόμη και στις τελευταίες εκλογές ) της δίδει την δυνατότητα να συνεχίζει την αυτή σχιζοειδή πορεία . Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Και με τις πρεσβείες και με τον Κουφοντίνα. Και κατά της τρομοκρατίας- χωρίς να έχει διοργανώσει ποτέ μια εκδήλωση αναφοράς κατά του φαινομένου- και με χάιδεμα της τρομοκρατίας. Ωστόσο εδώ πέραν της απώλειας των ανθρωπίνων ζωών, υπάρχει κάτι θεμελιώδες που η Αριστερά είτε κάνει πως δεν το καταλαβαίνει είτε πράγματι βυθισμένη στην ιδεολοληψία της δεν το καταλαβαίνει. Η σκοτεινή τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη διαφέρει από τον εξτρεμισμό στο φώς της ημέρας υπό το κοινοβουλευτικό μανδύα όπως η περίπτωση της ναζιστικής εθνικιστικής ακροδεξιάς. Η 17Νοέμβρη δεν κατέβηκε στις εκλογές με στόχο να ανατρέψει τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων . Η 17Ν διεκδίκησε το δικαίωμα να αλλάξει από το παρασκήνιο τις πολιτικές ισορροπίες ( δολοφόνησε εκλεγμένο Βουλευτή ) , να ανατρέψει την επετηρίδα στην αγορά, στον τύπο και σε θεσμούς ( όπως η Δικαιοσύνη) , και να διαταράξει τις διεθνείς σχέσεις της χώρας ( δολοφονώντας Αμερικανούς, Βρεττανούς και Τούρκους διπλωμάτες). Διεκδίκησε δηλαδή χωρίς λαική νομιμοποίηση ρόλο καταλύτη του δημοσίου βίου. Εδώ ομιλούμε για ένα παιχνίδι πολύ ανώτερο από την δολοφονία δύο άτυχων νέων που καμία σχέση δεν είχαν με τους θεσμούς και ο φόνος τους δεν σχεδιάστηκε από πριν.
Τέτοιου είδους ανατροπές στις δημοκρατίες γίνονται με με την ψήφο του λαού, όχι με τα όπλα. Όταν επιχειρούνται με τα όπλα αυτό ονομάζεται αλλιώς. Δεν ξέρω αν αυτό τρομοκρατεί τον μειλίχιο κύριο Δρίτσα ο οποίος προέρχεται από πειραική οικογένεια φαρμακοποιών δεξιών καταβολών, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή πρέπει να τρομοκρατήσει το κόμμα του και τον αρχηγό του. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ότι η επιλεκτική 17 Νοέμβρη κτυπούσε κατά βάση την δεξιά παράταξη. Αλλά ότι κτυπούσε θεσμούς σε καιρούς Δημοκρατίας. Εάν λοιπόν, καταλήγω η Αριστερά θέλει να μας πείσει ότι δεν χαιδολογιέται ιδεολογικά με την τρομοκρατία και μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο από αυτό που μας δείχνει ότι είναι ας πάψει να κρύβεται πίσω από τον δικαιωματισμό της κεκαλυμμένης συμπάθειας προς τον κύριο Κουφοντίνα . Το δημοκρατικό τόξο υπάρχει τυπικώς, δεν εξεμέτρησε το ζήν με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Καλείται σε εξετάσεις και σε κοινές πρωτοβουλίες και στην υπόθεση της τρομοκρατίας. Για να χρησιμοποιήσω λοιπόν μια αγαπημένη φράση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Μια κοινή εκδήλωση των Ινστιτούτων Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου και Νίκος Πουλαντζάς ίσως έδιδε το μήνυμα της καθολικής αποδοκιμασίας .
