Δέν εἶχα προλάβει νά ἀνοίξω τά μάτια μου ὅταν χτύπησε τό τηλέφωνο. Παλιός συμμαθητής, κάτοικος ὁδοῦ Σκουφᾶ, ἐπιχειρηματίας ἐπιτυχημένος.
«Ἔσκασε μπόμπα στόν Ἅγιο Διονύση!» μοῦ λέει. Ἀπορῶ. «Καί ποῦ τό ἔμαθες ἐσύ; Ἐδῶ δέν τό ἔμαθα ἐγώ πού μένω στόν Πειραιᾶ!» τοῦ λέω νυσταγμένος. «Βρέ, ὄχι στόν δικό σας τόν Ἅγιο Διονύση, στόν δικόνε μας, τόν Ἀρεοπαγίτη!». Μοῦ ἐξήγησε τί εἶχε συμβεῖ καί ἔπιασα τά τηλεφωνήματα. Τό ρεπορτάζ εἶναι ἀρρώστια πού δέν θεραπεύεται! Ἔμαθα τά πάντα, ἔκανα ἕνα ζεστό μπάνιο καί πῆγα γιά καφέ. Οἱ δύο-τρεῖς πρωινοί φίλοι εἶχαν πληροφορηθεῖ τό γεγονός καί τά σχόλια ἄρχισαν ἀμέσως.
– Πρώτη φορά χωρίς προειδοποίηση! Δολοφόνοι εἶναι!
– Κολομβία γινήκαμε! Μπόμπες, ναρκωτικά, νονοί, ξεκαθαρίσματα, δολοφονίες κακοποιῶν, βιασμοί, κλέφτες! Ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι του.
– Βρέ, δέν ὑπάρχει κράτος! Καί δέν τήν ἀφήνουν τήν Ἀστυνομία νά κάνει τή δουλειά της! Καί στή Θεσσαλονίκη πετάξανε προκηρύξεις στή Μητρόπολη μέ συνθήματα κατά τῶν Μητροπολιτῶν.
Κι ἐνῶ ἡ συζήτηση ἀνάβει, χτυπάει τό κινητό μου. Εἶναι ἡ διευθύντρια τοῦ σχολείου τῆς ἐγγονῆς μας.
– Ποιός εἶναι ὁ ἐπιχειρηματίας πού ἀπήγαγαν στόν Πειραιᾶ; μέ ρωτάει κι ἐγώ δέν ξέρω τίποτε!
– Τί εἶναι αὐτά πού λές; Ἐδῶ μιλᾶμε γιά τόν Ἅγιο Διονύσιο! Περίμενε νά μάθω καί θά σέ πάρω.
Ξανά στά τηλέφωνα, Ἀστυνομία, Τροχαία, πηγές διάφορες καί σιγά-σιγά βγαίνει τό ρεπορτάζ. Οἱ φίλοι γύρω ἔχουν μαζευτεῖ νά μάθουν τά καθέκαστα.
– Εἶναι γνωστός ἐπιχειρηματίας στόν χῶρο τῆς τροφοδοσίας πλοίων. Γνωστό ὄνομα, παλιά ἑταιρεία. Τόν ἅρπαξαν ἔξω ἀπό τό σπίτι του, στήν Πειραϊκή, τόν ἔβαλαν σέ αὐτοκίνητο καί χάθηκαν!
Κι ἐνῶ ξαναρχίζει ἡ κουβέντα, πάλι τό κινητό. Εἶναι φίλος, ἐπιχειρηματίας στόν χῶρο τοῦ θαλάσσιου τουρισμοῦ. Ζητᾶ νά μάθει λεπτομέρειες.
– Ξέρεις τί γίνεται; Τώρα εἶναι ὁ καιρός πού κλείνουμε τίς ναυλώσεις στά σκάφη ἀναψυχῆς. Πάει μιά χαρά τόν τελευταῖο καιρό ἡ ἀγορά καί τέτοια περιστατικά μᾶς κάνουν μεγάλη ζημιά. Τή μιά οἱ μπόμπες, τήν ἄλλη ἡ ἀπαγωγή. Βαλτοί εἶναι αὐτοί οἱ τύποι νά μᾶς κλείσουν τίς ἐπιχειρήσεις; ἀναρωτιέται…
Δέν θέλει πολύ νά ἀρχίσει τό σούσουρο. Ἔχουν ἔλθει κι ἄλλοι θαμῶνες, δίνει καί παίρνει τό κουτσομπολιό.
– Ξέφραγο ἀμπέλι γίναμε, δέν πάει ἄλλο ἡ κατάσταση! Ζούγκλα γίναμε, θά μᾶς σκοτώσουνε μέσα στά σπίτια μας!
– Δέν ὑπάρχει ἀσφάλεια! Κινδυνεύεις ἀνά πᾶσα στιγμή. Στόν μπακάλη πᾶς καί μπορεῖ νά σέ ληστέψουν!
Ἐπεμβαίνουν οἱ ψυχραιμότεροι. «Ἐλᾶτε, ρέ παιδιά, μήν τά παραλέτε. Δέν βλέπετε τί γίνεται σέ ἄλλες χῶρες; Τζιχαντιστές, δολοφόνοι μπαίνουν σέ σχολεῖα καί θερίζουν παιδιά! Δέν εἴμαστε καί σάν κι αὐτούς, γιά νά λέμε καί τοῦ στραβοῦ τό δίκιο!
Κι ἐκεῖ πού συζητᾶμε γιά τό «ξέφραγο ἀμπέλι» καί οἱ ἀπόψεις διίστανται, πάλι τό ἄτιμο τό κινητό.
– Στό σπίτι του θά κάνει Πρωτοχρονιά ὁ Κουφοντίνας. Τετραήμερη ἄδεια παίρνει ἀπό τόν Βόλο γιά νά ἀλλάξει τόν χρόνο στό κονάκι του!
Μέ κοιτάζουν οἱ φίλοι καί περιμένουν νά τούς πῶ τό νέο πού ἔφθασε στήν συσκευή μου.
-Μπά, δέν εἶναι τίποτα. Τετραήμερη στόν Κουφοντίνα, γιά νά κάνει Πρωτοχρονιά μέ τήν οἰκογένεια! τούς λέω καί γίνεται τῆς μουρλῆς!
