Ἕνα ἀπό τά σημεῖα πού θεωρῶ «μελανά»…
… στήν σχεδόν πεντηκονταετῆ σταδιοδρομία μου στήν δημοσιογραφία, εἶναι κάποιες «μποῦκες» (ἔτσι τίς ἀποκαλούσαμε τότε) σέ σπίτια ἀνθρώπων πού εἶχαν χαθεῖ σέ κάποιο ναυάγιο ἤ σέ κάποια ναυτική τραγωδία, πού συνέβη κατά τήν διάρκεια ἐργασιῶν στό πλοῖο. Νεαρός τότε ἐγώ, συντάκτης τῆς «Βραδυνῆς», ἀκολουθοῦσα τούς μεγαλύτερους, συνήθως τόν Γιάννη Φύτρα, τῆς «Ἐλευθεροτυπίας». Μαθαίναμε ἀπό τήν ἑταιρεία ἤ ἀπό πηγές τῆς ΠΝΟ τά ὀνόματα καί τίς διευθύνσεις τῶν (φερομένων ὡς) θυμάτων καί τρέχαμε στά σπίτια τους.
Ὁ Φύτρας, ἠθοποιός προικισμένος, ἔπιανε τούς συγγενεῖς στό «λακριντί», λέγοντας χιονοστιβάδες ψεμάτων! «Εἴμαστε ἀπό τό ΝΑΤ καί κάνουμε μιά νέα ἀπογραφή τῶν ἀσφαλισμένων. Θά θέλαμε νά μᾶς δώσετε μιά φωτογραφία τοῦ συζύγου (ἤ τοῦ γιοῦ) σας.» Τίς περισσότερες φορές οἱ συγγενεῖς ἔδιναν κάποια φωτογραφία. «Δέν πειράζει ἄν φαίνονται καί ἄλλα πρόσωπα» ἔλεγε ὁ Φύτρας καί πολλές φορές φεύγαμε μέ τήν φωτογραφία τοῦ γάμου ἤ μιά «οἰκογενειακή» μέ τό θῦμα -πατέρα καί σύζυγο- στήν μέση!
Ἔπαιρνα τήν φωτογραφία καί ἔτρεχα στήν ὁδό Κολοκοτρώνη, σέ ἕνα μικρό χῶρο τοῦ ἡμιορόφου τῆς πολυκατοικίας, ὅπου ἡ ἕδρα τοῦ σπουδαίου φωτορεπόρτερ Δημήτρη Πουλακίδα. Ἐκεῖ γινόταν ἡ ἀναπαραγωγή τῆς φωτογραφίας, γιά νά πάρει ἀπό μιά κάθε μέλος τῆς ὁμάδας μας καί τήν ἑπομένηοἱ ἐφημερίδες μας «εἶχαν τό θέμα». Διότι τότε «θέμα» ἦταν ἡ φωτογραφία! Ἦταν ἡ μόνη «ἀσέλγεια» πού θυμᾶμαι, σέ μιά ἐποχή ὅπου ἡ δεοντολογία εἶχε ἰδιαίτερη θέση στόν χῶρο μας.
Γιά παράδειγμα, ἀπαγορευόταν (ἐθιμικῶς) ἡ ἀναγραφή τοῦ ὀνόματος τοῦ αὐτόχειρος στίς αὐτοκτονίες. Σπανίως ἀναγράφονταν τά ἀρχικά τους, ἐνῶ τίς περισσότερε φορές μόνον ἡ ἡλικία. «’Έθεσεν τέρμα εἰς τήν ζωήν του δι’ ἀπαγχονισμοῦ ὁ Κ.Η ἐτῶν 48» ἦταν ἡ εἴδηση. Ὁ «Κ.Η» μπορεῖ νά ἦταν κάποιος «ἐπώνυμος», ἀλλά αὐτό δέν εἶχε σημασία…
Τά πράγματα ἄρχισαν νά παίρνουν στραβό δρόμο ὅταν, στίς 28 Ἰουνίου τοῦ 1987, τό «Ἔθνο»” τῶν Γ. Μπόμπολα καί Ἀλ. Φιλιππόπουλου δημοσίευσε τίς φωτογραφίες ἀπό τό τεμαχισμένο πτῶμα τῆς δεκαοκταετοῦς συζύγου, τήν ὁποία δολοφόνησε καί τεμάχισε ὁ 27ετής σύζυγος.
Τότε ἐργαζόμουν (καί) στό «Ἔθνος». Θυμᾶμαι ὅτι οἱ συντάκτες ἐκφράσαμε τήν διαφωνία μας γιά τήν δημοσίευση, ἀλλά ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀλέκου Φιλιππόπουλου ἦταν πολύ ἁπλή: «Δημοσιεύσαμε κάτι πού δέν ὑπάρχει; Ὑπάρχει κανείς πού νά ἀμφιβάλλει ὅτι ἡ φωτογραφία εἶναι ἀληθινή; Ἀπό πότε ἀπαγορεύεται ἡ δημοσίευση τῆς ἀλήθειας;»…
Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, τά πράγματα πῆραν τόν δικό τους δρόμο, καί ἡ δεοντολογία πῆγε περίπατο…
Σήμερα, τά «μέσα» ἔχουν ἐπιδοθεῖ σέ μία χωρίς προηγούμενο «διαχείριση» τῆς ὑποθέσεως τῆς δολοφονίας τῆς εἰκοσαετοῦς Καρολίνας ἀπό τόν «ἑλικοπτεράκια» σύζυγό της. Καί ποιός μπορεῖ πλέον «νά βάλει χέρι» σέ ἐκείνους πού ἔκαναν «βίπερ» τό ἡμερολόγιό της, ποιός μπορεῖ νά σταματήσει τούς δικηγόρους ἀπό τοῦ νά δίνουν σέ συνέχειες τήν ὑπό σχηματισμό ἀκόμη δικογραφία; Οἱ μισοί Ἕλληνες εἶναι πλέον «Πουαρό» καί «Μίς Μάρπλ» καί οἱ ἄλλοι μισοί «CSI» Νέας Ὑόρκης καί Μαϊάμι! Ὅσο γιά τήν δεοντολογία, μᾶλλον θά περάσει σύντομα στίς «ἄγνωστες λέξεις»…
