Φίλτατο πρόσωπό μας στάθηκε στήν οὐρά γιά νά ἀγοράσει ἕνα σουβλάκι, κάπου στοῦ Ψυρρῆ.
Εἶχε τήν τσάντα του κρεμασμένη στό πλάι. Κόσμος ἀρκετός, ἡ οὐρά ὀλίγον κολλητή, οἱ ἐπαφές πιθανόν ἀρκετές. Δέν θέλουν πολύ οἱ «ἀητονύχηδες» γιά νά σοῦ ἀνοίξουν τήν τσάντα, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή ἕνας συνεργάτης τους σέ σπρώχνει ἀπό τό ἄλλο πλευρό ὥστε νά σοῦ ἀποσπάσει τήν προσοχή.
«Ἕτοιμο τό σουβλάκι» ἀκούει, βάζει τό χέρι στήν τσάντα νά πιάσει τό πορτοφόλι του καί πιάνει …τήν φόδρα!
«Οὔτε πού τό κατάλαβα πῶς ἔφυγε τό κινητό μου, τό πορτοφόλι μου, ἡ ταυτότητά μου καί ὅλα ὅσα ἄλλα εἶχε μέσα ἡ τσάντα, ἡ πιστωτική κάρτα καί τά συμπατομαρτοῦντα» μοῦ λέει…
Τόν ἐρώτησα ἄν, τοὐλάχιστον, εἶχε στήν τσέπη κάποια ψιλά γιά νά πληρώσει καί νά ἀπολαύσει τό σουβλάκι (πού μᾶλλον θά τοῦ κάθισε στόν λαιμό) καί μοῦ εἶπε ὅτι προσφέρθηκε νά τοῦ τό πληρώσει μιά κομψή κυρία, πού στεκόταν στό πλάι του…
Κι ἔτσι, τήν ἑπομένη, κίνησε γιά νά ἀκυρώσει τήν κάρτα καί, φυσικά, νά πάει νά ἀγοράσει καινούργιο κινητό. Ἐκεῖ, στό κινητάδικο (βρέ πῶς τά μαθαίνω τά νέα ἑλληνικά!) τόν πληροφόρησαν ὅτι πρέπει νά πάει στό ΚΕΠ, νά δηλώσει τήν ἀπώλεια τῆς κάρτας SIM καί ἔτσι θά ἀποκτήσει καινούργια κάρτα. Στό ΚΕΠ τόν πληροφοροῦν ὅτι γιά νά δώσουν πιστοποιητικό ἀπωλείας τῆς κάρτας SIM, πρέπει νά τούς δείξει τήν ταυτότητά του! «Μά, μοῦ τήν ἔκλεψαν χθές μαζί μέ τό κινητό» λέει ὁ ἀτυχής. «Ἐν τάξει, θά πᾶτε στό Ἀστυνομικό Τμῆμα τῆς περιοχῆς σας, θά βγάλετε νέα ταυτότητα καί μετά θά ἔλθετε σέ ἐμᾶς, νά σᾶς δώσουμε τό πιστοποιητικό, κι ἔτσι θά πᾶτε στήν ἑταιρεία νά σᾶς δώσει νέα SIM γιά τό νέο τηλέφωνό σας» τοῦ λέει ἡ ὑπάλληλος. Κι ἐπειδή γιά νά βγάλεις ταυτότητα χρειάζεσαι καί μάρτυρα, ἔπεσε σέ ἐμένα ὁ κλῆρος!
Χθές, στίς ἑπτά καί μισή, παρκάραμε ἔξω ἀπό τό Ἀστυνομικό Τμῆμα Καμινίων, στό ὁποῖο, ἐδῶ καί καιρό, ὑπάγεται καί ἡ Καστέλλα! Μιά μεγάλη οὐρά ἔξω ἀπό τό Τμῆμα, ἀλλά ἐμεῖς πηγαίνουμε κατ’ εὐθεῖαν στόν φρουρό. «Ὅλοι αὐτοί ἐδῶ γιά ταυτότητα εἶναι» μᾶς λέει. «Καί πῶς θά γίνει τώρα;» ἐρωτῶ, ὡς περίεργος. «Περιμένουμε νά ἔλθει ὁ ἐπί τῶν ταυτοτήτων γιά νά σᾶς δώσει νούμερα» μᾶς λέει. Στίς ὀκτώ καί δέκα, ὁ φρουρός μοιράζει ἀριθμούς προτεραιότητος. Ἐμεῖς παίρνουμε τό 12. «Σέ πόση ὥρα μᾶς ὑπολογίζετε;» ἐρωτῶ τόν φρουρό. «Κοιτάξτε, ὑπολογίστε μέσο ὅρο γιά τόν καθένα, εἴκοσι λεπτά. Ἔχετε ἄλλους ἕνδεκα μπροστά σας, ἄρα ὑπολογίστε νά εἶστε ἐδῶ γιά ἄλλα 220 λεπτά» μᾶς λέει. «Πόσοι ὑπάλληλοι ἐξυπηρετοῦν τόν κόσμο γιά τίς ταυτότητες;» ἐρωτῶ ἀφελῶς.
«Ἕνας, μόνον ἕνας!» Φυσικά ἕνας! Διότι κάποιες ἄλλες ἑκατοντάδες ἀστυνομικοί φρουροῦν «στόχους», ἤτοι τρέχα γύρευε, ἤτοι «ὀλιγάρχες», ἤτοι «ἐκπομπάρχες», ἤδη διάφορους ἄλλους «-άρχες»!
Φύγαμε καί ἐπιστρέψαμε στίς δώδεκα! Ἐξυπηρετηθήκαμε γρήγορα, ἀλλά ὅλο τό πρωινό μᾶς εἶχε πάει στράφι! Μέ τίς ὑγεῖές μας!
