Διάβασα κάπου ἕνα μικρό ἀφιέρωμα στόν Μίμη Τραϊφόρο, ἕναν σπουδαῖο ἄνθρωπο τῆς τέχνης, πού γεννήθηκε στόν Πειραιᾶ τό 1913 καί ἔφυγε ἀπό τήν ζωή τό 1998.
Εἶχα τήν τύχη νά τόν γνωρίσω, μέσω τοῦ ἀνεψιοῦ του, δημοσιογράφου καί ἱκανοτάτου ἱεροψάλτου Στέλιου Τραϊφόρου, καί τοῦ εἶχα κάνει μιά συνέντευξη στό «Κανάλι Ἕνα» τοῦ Πειραιᾶ. Εἴχαμε καθιερώσει κάθε Σάββατο τά μεσάνυχτα μιά «ζωντανή ἐκπομπή» μέ τίτλο «Ὅσα κρύβει ἕνα τζούκ-μπόξ» μέ τήν συνεργασία τῆς ἐξαίρετης συναδέλφου Ρένας Ψαλίδα.
Ὁ Τραϊφόρος ἦταν «περιβόλι», ἦταν ἀνοιχτός ἄνθρωπος, μιλοῦσε γιά ὅλα, κυρίως γιά τήν Βέμπο, μιλοῦσε σάν νά τραγουδοῦσε, σχεδόν μέ «ρίμα»… Βεβαίως, ὁ Τραϊφόρος ἔμεινε στήν ἱστορία ὡς ὁ σύντροφος τῆς Σοφίας Βέμπο καί στιχουργός τῶν περισσότερων «Τραγουδιῶν τῆς νίκης», μέ πιό γνωστό τό «Παιδιά τῆς Ἑλλάδος, παιδιά», γραμμένο ἐπάνω στήν μουσική τῆς «Ζεχρά», ἑνός «ἀνατολίτικου» τραγουδιοῦ πού ἔγραψε ὁ Μιχάλης Σουγιούλ σέ στίχους τοῦ Αἰμίλιου Σαββίδη.
Χάρη στήν εὐφυΐα τοῦ Τραϊφόρου ἕνα ἀργό «καμηλιέρικο» τραγούδι, πού γράφτηκε γιά κάποια ἐξωτική γυναίκα τῆς γῆς τῶν Βεδουίνων, μετετράπη σέ «Ἆσμα ἡρωικό» καί κατηύθυνε τούς Ἕλληνες φαντάρους στίς νικηφόρες μάχες τοῦ Ἀλβανικοῦ μετώπου.
Μέ τήν πέννα τοῦ «μάστορα στιχουργοῦ» ἡ «Ζεχρά μέ τά χείλη ὠχρά» ἔγινε παιάνας πολεμικός, ὅπως καί ἡ ἰταλική καντσονέττα «Campagnola bella» ἔγινε τό θρυλικό «Κορόιδο Μουσολίνι» σέ στίχους τοῦ ἀνεπανάληπτου Γιώργου Οἰκονομίδη καί τραγουδήθηκε ἀπό τόν Νῖκο Γούναρη καί τήν Σοφία Βέμπο!
Ὁ Τραϊφόρος, λοιπόν, εἶχε –πλήν τοῦ στιχουργικοῦ– καί σπουδαῖο ὑποκριτικό ταλέντο. Ἔτσι παράλληλα μέ τό νά γράφει στίχους γιά σπουδαῖα, διαχρονικά τραγούδια («Ἡ ταμπακέρα», «Ἄς ἐρχόσουν γιά λίγο», «Παλιοζωή παλιόκοσμε») ἔπαιξε σέ πολλές θεατρικές παραστάσεις ἐνῶ ἔγραψε καί ἀρκετά θεατρικά ἔργα καί ἐπιθεωρήσεις.
Ὑπῆρξε καί σπουδαῖος «κομπέρ» καί γιά πολλούς ὁ πρόδρομος τοῦ Γιώργου Οἰκονομίδη, στόν τομέα τῆς ἀναζητήσεως «νέων ταλέντων». Τότε δέν ὑπῆρχε στήν Ἑλλάδα τηλεόραση, δέν ὑπῆρχαν τό «Νά, ἡ εὐκαιρία», οἱ «Ἀφετηρίες», τό «Fame Story» καί τό «The Voice» γιά τήν ἀνεύρεση «ταλέντων». Τότε ὁ διαγωνισμός γινόταν σέ κεντρικά ἤ συνοικιακά θέατρα καί παρουσία φιλoθεάμνος κοινοῦ, τό ὁποῖο, μεταξύ μιᾶς πορτοκαλάδας καί ἑνός «σάμαλι», ἔριχνε καί μιά ψῆφο στό κουτί, μέ τό «ταλέντο» τῆς προτιμήσεώς του! Καθαρά πράγματα.
Διάβασα, λοιπόν, ὅτι ὁ Τραϊφόρος ὡς κονφερασιέ (τί ὡραῖος ὅρος!) ἀνακάλυψε καί τόν μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Βαγγέλη Περπινιάδη, ὁ ὁποῖος στά εἴκοσί του ἐμφανίσθηκε σέ «συναυλία ταλέντων» τοῦ Τραϊφόρου τό 1947 καί τραγούδησε …Βέμπο! Τό «Λίγες καρδιές ἀγαποῦνε» καί τό «Σβῆσε τό φῶς κι ἔλα κοντά μου».
Ὁ «κυνηγός» τόν ξεχώρισε καί ὁ νεαρός ὑπέγραψε συμφωνία μέ τόν Νικήτα Πλατῆ, θιασάρχη τοῦ θεάτρου «Αὔρα» στόν Κορυδαλλό, ὅπου παιζόταν ἐπιθεώρηση μέ πρωταγωνιστές τόν Νῖκο Ρίζο καί τόν Νῖκο Φέρμα! Ἔτσι καθιερώθηκε ὁ Περπινιάδης καί ὄχι ὡς γόνος τοῦ πατέρα τοῦ σπουδαίου «ρεμπέτη» Στελάκη.
Νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Βαγγέλης Περπινιάδης, πού ἐξελίχθηκε σέ ἑρμηνευτή λαϊκῶν τραγουδιῶν, ἦταν ψάλτης στόν ναό τῆς Ὁσίας Ξένης στήν Νίκαια!
Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά περνώντας ἀπό τό πατρικό τοῦ Τραϊφόρου, στόν Πειραιᾶ, ὅπου στεγάζεται τό Ἱστορικό Ἀρχεῖο τῆς πόλεως.
