Παραπονούνται οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων εστιάσεως
«Δεν είχαμε την δουλειά που περιμέναμε. Περισσότερο κόσμο είχαμε με το «ντελίβερι»… Έπαιρναν καφέ «στο χέρι» πολύ περισσότεροι. Τώρα φαίνεται ότι δεν θα έχουμε την ίδια προσέλευση» μου είπε φίλος, ιδιοκτήτης καφετέριας. «Πόσο κόστιζε ο καφές μου όταν τον έπαιρνα από εσένα και εν συνεχεία καθόμασταν με τους φίλους μου στο πεζούλι, απέναντι και συζητούσαμε; Ένα ευρώ και ογδόντα λεπτά. Σήμερα, που καθίσαμε κανονικά, τρία και ογδόντα!» του είπα… «Τώρα έχω πάλι σερβιτόρους, τρέχει το ενοίκιο, τα δημοτικά τέλη» απάντησε και έχει δίκιο. Αλλά ο πολίτης, δεν είχε τότε την αίσθηση διαφοράς της τιμής. Και τα δυο ευρώ, είναι… δύο ευρώ! Και ίσως γεμίσουν πάλι παγκάκια και πεζούλια! Καθ’ ότι στα τέσσερα ευρώ ο καφές, είναι ακριβός, όταν στο Μιλάνο κοστίζει τρια, στη Ρώμη το ίδιο και στη Νάπολι δύο, ε; Και μπορεί εκεί να θερίζει η πανδημία, αλλά άλλο να πίνεις τον «εσπρέσο» σου στο «Ντουόμο» και την «Πιάτσα Ναβόνα» και άλλο μεταξύ δυο δρόμων όπου οργιάζουν τα μηχανάκια και τα κομπρεσέρ. Καπίσι; Προβληματισμένοι είναι και οι εστιάτορες, οι ταβερνιάρηδες, οι «γκουρμέ» και οι «λαϊκοί»… Επιτρέψτε μου να τολμήσω μια διαπίστωση: Ο κορωνοϊός άλλαξε την ζωή μας! Το «κλείδωμα μέσα», μας έκανε να εκτιμήσουμε περισσότερο το σπίτι και να αναγνωρίσουμε την σημασία που έχει η επαφή και η σχέση με την οικογένειά μας! Προ του εκουσίου εγκλεισμού, ξυπνούσες το πρωί, έδινες ένα φιλί στη γυναίκα σου και, πριν πας στο γραφείο, περνούσες από την πλατεία, πρωί-πρωί για ένα καφεδάκι και λίγη συζήτηση με τους φίλους, που επίσης έκαναν την ίδια διαδρομή!
Με τον κορωνοϊό, ξυπνούσες και έφτιαχνες καφέ για εσένα και την γυναίκα σου, καθόσασταν και τον πίνατε μαζί, κουβεντιάζατε για τα θέματα του σπιτιού και για πολλά άλλα. Και εργαζόσουν από το σπίτι! Και τα μεσημέρια, δεν τηλεφωνούσες «θα φάω κάτι στο γραφείο» ή «θα περάσω να σε πάρω να πάμε για μια πίτσα», αλλά έτρωγες μαγειρεμένο φαγητό στο σπίτι, με τη γυναίκα και τα παιδιά σου (όσοι έχουν παιδιά που δεν έχουν κάνει τα δικά τους σπίτια)…
Και, στο δίμηνο αυτό της «κλεισούρας», αγάπησες ξανά το σπίτι, είδες πόσο καλή είναι η πρωινή συζήτηση με τους δικούς σου ανθρώπους και με τον σπιτικό καφέ, αντιλήφθηκες την χαώδη διαφορά ενός οικογενειακού τραπεζιού τα Σαββατοκύριακα από ένα φαγητό σε μια θορυβώδη ταβέρνα ή σε ένα αδιάφορο εστιατόριο… Να με συμπαθάτε, αλλά νομίζω ότι κάπου το είχαμε παρακάνει με το «έξω» για ψύλλου πήδημα. Ναι, δεν λέω, και στην καφετέρια θα πάμε και θα βγούμε να φάμε «έξω» κάποια στιγμή, αλλά -επί τέλους- διαπιστώσαμε ότι δεν είναι και τόσο δύσκολη η ζωή στο σπίτι!
Θα μου πείτε «Ναι, αλλά κάποιοι άλλοι κόντεψαν να τρελαθούν που έμειναν μέσα και είχαν κάθε τόσο προστριβές λόγω ασυμφωνίας». Και σε αυτούς έκανε καλό ο κορωνοϊός! Ας φροντίσουν να αλλάξουν την ζωή τους!
