Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 12 Φεβρουαρίου 1923
Ὀνομάζω «Πετρισμόν» –κατά τό: «Μποβαρισμός»– τήν πρᾶξιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος ἀπηρνήθη, ὡς γνωστόν, τόν Διδάσκαλόν του: «Οὐκ οἶδα τόν ἄνδρα». Οἱ ἀπαρνηταί τοῦ εἴδους αὐτοῦ δέν ἔλειψαν ποτέ ἀπό τόν κόσμον. Καί ἡ πρᾶξίς των ἔπρεπε νά ἔχῃ εὕρῃ τό ὄνομά της. Ρίπτω λοιπόν τόν ὅρον καί τόν παραδίδω εἰς τήν τύχην του ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ μεγαλειτέρου Πετριστοῦ, τόν ὁποῖον εἶδε ποτέ ὁ κόσμος. Διότι ὁ Ἀλγερῖνος κύριος Ἀλφόνσος Ἠλίας Κοέν μπέν Χαμούς, ποῦ ἀπασχολεῖ τάς ἡμέρας αὐτάς τήν Γαλλικήν Δικαιοσύνην, δέν ἀπηρνήθη μόνον τόν Κύριον, ὅπως ὁ μακρυνός του πρόγονος. Ἀπηρνήθη ὅλον τόν κόσμον καί τόν ἑαυτόν του. Ὁδηγηθείς ἐνώπιον τοῦ ἀνακριτοῦ, κατόπιν καταγγελίας ἐπί κλοπῇ διαφόρων τιμαλφῶν, δέν ἔκαμεν ἄλλο τίποτε, παρά νά ἀρνῆται διαρκῶς τούς πάντας καί τά πάντα.
-Εἶσθε ὁ Ἀλγόνσος Κοέν, γεννηθείς εἰς τό Ἀλγέριον τήν 4 Μαρτίου 1891;
-Ὄχι! Εἶμαι ὁ Ἠλίας Κοέν μπέν Σωβέρ, γεννηθείς τήν 4 Μαρτίου 1890 εἰς τήν Τύνιδα.
Ὁ ἀνακριτής ἀποσφραγίζει ἐνώπιόν του δύο δακτυλίδια, κλεμμένα ἀπό γνωστόν Παρισινόν ἀδαμαντοπωλεῖον.
-Ἀναγνωρίζετε αὐτά τά τιμαλφῆ;
-Ὄχι! Τά βλέπω πρώτη φορά στή ζωή μου.
-Καί ὅμως αἱ σφραγῖδες ἐτέθησαν ἐνώπιόν σας. Ἰδού καί τό πρωτόκολλον!
-Δέν παρευρέθην εἰς καμμίαν σφράγισιν καί δέν γνωρίζω κανένα πρωτόκολλον.
Ὁ κλαπείς χρυσοχόος εἰσέρχεται τήν στιγμήν ἐκείνην εἰς τό ἀνακριτικόν γραφεῖον καί ἀναγνωρίζει ἀμέσως τόν Κοέν, μέ τόν ὁποῖον εἶχε συνταξειδεύσει ἐπί τοῦ ἰδίου αὐτοκινήτου μέχρι τῆς Διευθύνσεως τῆς Ἀστυνομίας. Ἀλλά ὁ Κοέν τόν ἀπαρνεῖται καί αὐτόν.
-Ὁ κύριος ἀπατᾶται. Θά εἶδε τόν Σωσσίαν μου. Ἐγώ δέν τόν ἔχω ἰδῇ ποτέ μου.
Ὁ ἀνακριτής εἰσάγει κατόπιν τήν κ. Ὑβόννην Κάν, ἡ ὁποία ὑπῆρξε σύζυγος τοῦ Κοέν ἀπό 2 Ἰουλίου 1912 μέχρι τοῦ Αὐγούστου 1920, ἐποχῆς τοῦ διαζυγίου των.
-Βεβαιότατα, αὐτός εἶνε ὁ πρῴην σύζυγός μου! καταθέτει ἡ μάρτυς.
Αὐτό ἔλειπε, νά μήν ἀναγνωρίζῃ μία γυναῖκα τόν ἄνδρα, μέ τόν ὁποῖον ἔζησεν ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Καί ὅμως ὁ Κοέν ἀπαρνεῖται καί τήν γυναῖκά του, καί ζητεῖ ἀπ’ αὐτήν «σημάδια τοῦ κορμιοῦ», ὅπως ἡ ἡρωΐς τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ.
-Ἐάν ἡ κυρία εἶνε τόσον βεβαία, ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ ἄνδρας της, ἄς μᾶς πῇ μερικάς ἀνατομικάς λεπτομερείας τοῦ σώματός μου!
-Ἀνατομικάς λεπτομερείας; Φωνάζει ἔξαλλος πρό τῆς ἀναιδείας του ἡ δυστυχισμένη γυναῖκα. Ἀλλά τό πρόσωπόν του, τά μαλλιά του, τό ἀνάστημά του δέν ἀρκοῦν; Τόν βλέπω ὁλοζώντανον ἐμπρός μου! Ὁ Κοέν δέν τά χάνει καθόλου.
-Εἶνε προφανές, ὅτι ἡ κυρία ἀπατᾶται, ἀφοῦ δέν γνωρίζει τῇς ἐληές ποῦ ἔχω στό σῶμά μου.
Ὁ ἀνακριτής, ἄνθρωπος μέ μεγάλην ὑπομονήν, καλεῖ τήν δεσποινίδα Μαργαρίταν Ντυτιό, καλλιτέχνιδα τοῦ κινηματογράφου καί παλαιάν ἐρωμένην τοῦ Κοέν, ἡ ὁποία εἶνε ἐνδεχόμενον νά γνωρίζῃ τῇς ἐληές τοῦ ἐραστοῦ της, καλλίτερα ἀπό τήν σύζυγόν του.
-Αὐτός εἶνε! Ὅλος κι’ ὅλος… βεβαιώνει ἡ καλλιτέχνις.
Ἀλλά ὁ Κοέν τήν ἀπαρνεῖται καί αὐτήν.
-Ἡ δεσπονίς ἀπατᾶται οἰκτρότατα. Δέν εἶχα ποτέ τήν εὐτυχίαν…
Ὁ ἀνακριτής ἐξακολουθεῖ.
-Τόν Νοέμβριον τοῦ 1922 κατοικούσατε τήν ὁδόν Μπερανζέ.
-Δέν γνωρίζω τήν ὁδόν Μπεραντζέ.
Εἰσέρχεται ὁ ξενοδόχος του.
-Αὐτός εἶνε ὁ ἐνοικιαστής μου.
-Εἰς τάς ἐμποροπανηγύρεις, ἀπαντᾷ ὁ Κοέν, τά περισσότερα γαϊδούρια ὁμοιάζουν μεταξύ των. Καί ὁ λαμπρός ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ ν’ ἀπαρνῆται ὅλον τόν κόσμον.
-Εἶμαι ὁ Κοέν, ὁ γεννηθείς εἰς τήν Τύνιδα, καί ὄχι ὁ Κοέν ὁ γεννηθείς εἰς τό Ἀλγέρι. Αὐτός ποῦ ἔκλεψεν εἶνε ὁ Σωσσίας μου.
Ὁ Κοέν, ἐπί τέλους, ἐπρόκειτο νά τεθῇ εἰς ἀντιπαράστασιν μέ τήν μητέραν του. Ἀλλά εἶνε ἀπολύτως βέβαιον, ὅτι θά τήν ἀπαρνηθῇ καί αὐτήν. Ἡ μητέρα του ἠμπορεῖ νά ἰσχυρίζεται ὅσον θέλει, ὅτι τόν ἐγέννησε καί ὅτι τόν ἐφίλησεν, ἐκεῖ ὅπου φιλεῖ μία μητέρα τό τέκνον της. Ὁ Κοέν θά ἐξακολουθῇ νά ἐπιμένῃ, ὅτι ἡ μητέρα του κάμνει λάθος καί ὅτι ἐγέννησεν ὅλον τόν ἄλλον κόσμον, ἐκτός αὐτοῦ. Ὁ Πετρισμός, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἀλγερινοῦ ἀπαρνητοῦ, εὑρῆκεν ὡρισμένως τόν καταπληκτικώτερον ἀντιπρόσωπόν του.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
