Καθίσαμε μέ φίλους νά δοῦμε τό ὑπερθέαμα τοῦ τελικοῦ γιά τό «Superbowl» τοῦ ἀμερικανικοῦ ποδοσφαίρου
Εἶναι μία συνήθεια τήν ὁποία ἀποκτήσαμε ἐσχάτως.
Δέν πολυκαταλαβαίνουμε τούς πολύπλοκους κανονισμούς τοῦ ἀθλήματος, ἀλλά εἶναι συναρπαστική ἡ ἀτμόσφαιρα καί τό πάθος τοῦ κόσμου καί τῶν ἀθλητῶν. Ἀλλά γιά νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς, ἐφέτος εἴχαμε ἕναν ἐπί πλέον λόγο γιά νά παρακολουθήσουμε τόν ἀγῶνα.
Εἴχαμε μάθει –ὅπως ὅλοι– ὅτι στά 12 λεπτά πού μεσολαβοῦν μεταξύ πρώτου καί δευτέρου μέρους τοῦ ἀγῶνα θά βλέπαμε ἕνα «σώου» μέ τήν Τζέννιφερ Λόπες καί τήν Σακίρα, δύο ἀπό τίς καλύτερες –καί ὡραιότερες– ἐκπροσώπους τῆς σημερινῆς «σώου μπίζνες».
Ἔτσι, μεταξύ πίτσας καί μπύρας καί μέ τίς γυναῖκες νά παίζουν μπιρίμπα καί νά ἐπιβλέπουν κάπου-κάπου «τά παιδιά», φθάσαμε στήν πολυπόθητη ἀνάπαυλα. Καί μείναμε ἐκστατικοί!
Ἦταν ἕνα διονυσιακό-βακχικό παραλήρημα, μέ τίς δύο ἐκπληκτικές αὐτές τραγουδίστριες καί χορεύτριες ἀλλά καί ἕνα ἀσύλληπτης τεχνικῆς τελειότητας χορευτικό συγκρότημα νά ὀργιάζει ἐπί σκηνῆς. Ἔχω παρακολουθήσει «σώου» σέ μεγάλα θέατρα, στό Λονδῖνο, στό Παρίσι, στό Μπρόντγουαιη, ἀλλά τέτοια δουλειά, συμπυκνωμένη σέ δώδεκα λεπτά, μέ τόσες ἐναλλαγές τραγουδιῶν, ἐνδυμασιῶν, ρυθμοῦ καί σχηματισμῶν, δέν ἔχω ξαναδεῖ.
Φυσικά, ἄρχισαν τά σχόλια περί τῆς Τζέννιφερ καί τῆς Σακίρα. Καί μάλιστα σχόλια ἐνθουσιώδη καί μεγαλόφωνα, τόσο, πού οἱ γυναῖκες ἐπέδραμαν στό σαλόνι.
– Σιγά, θά σᾶς χαλάσουν τά μάτια! Τί πάθατε καί φωνάζετε ἔτσι! Ἀπό πότε γίνατε φανατικοί τοῦ ἀμέρικαν φούτ-μπώλ;
– Μπά, ἡμίχρονο ἔχει καί βλέπουμε τό σώου μέ τήν Σακίρα, νά περάσει ἡ ὥρα!
– Καλά, πρόσεξε γιατί πρίν λίγες μέρες χειρουργήθηκες γιά καταρράκτη! Μήν ἔχουμε καμμιά ζημιά, καί τρέχουμε!
– Σιγά, βρέ γυναίκα. Σχολιάζαμε ὅτι ἡ Σακίρα εἶναι σύζυγος τοῦ Πικέ τῆς Μπαρστελόνα! Κι αὐτός εἶναι τριάντα τριῶν κι ἐκείνη δέκα χρόνια μεγαλύτερη!
– Ἐμ’ βέβαια! Ἔτσι θέλετε ἐσεῖς. Ὄχι πού μᾶς πήρατε ἐμᾶς λουλούδια καί μᾶς μαράνατε!
Καί ἐνῶ τά σχόλια δέν σταματοῦσαν, τό ἀπίθανης ὡραιότητος σώου συνεχιζόταν! Δύο καταπληκτικές γυναῖκες ἔδιναν μία τέλεια παράσταση, ὥσπου ὁ «ἀριστερός» τῆς παρέας πέταξε τήν βόμβα.
– Τίς βλέπετε, ἔ; Μετανάστριες εἶναι! Γιά νά μήν φωνάζετε ὕστερα γιά τόν «πολυ-πολιτισμό»! Λατῖνες εἶναι, ἱσπανόφωνες καί σήμερα τά ἱσπανικά εἶναι ἡ πρώτη γλῶσσα στίς ΗΠΑ!
Τί ἦταν νά τό πεῖ; Μᾶς ἄλλαξε κατεύθυνση, ὁ ἀθεόφοβος! Ἐκεῖ πού θαυμάζαμε τό σώου –καί οὐχί μόνον– μᾶς ἔφερε σέ ἄλλο τεραίν!
– Τί λές, βρέ χριστιανέ μου; Εἶδες ἐσύ καμμιά λατίνα μέ μπούργκα καί λατῖνο μέ τήν Σαρία παραμάσχαλα; Χριστιανοί καθολικοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι, μέ τίς ἴδιες δυτικές συνήθειες, ἀφομοιώνονται ἀμέσως ἀπό τήν ἀμερικανική καί τήν εὐρωπαϊκή κουλτούρα. Τί δουλειά ἔχουνε αὐτοί μέ τά στίφη τῆς Μόριας;
Τί τά θέλετε; Μᾶς ἄλλαξε ἐντελῶς τόν προσανατολισμό, ἄρχισε μιά ἔντονη λογομαχία καί χάσαμε τό φινάλε, πού –εὐτυχῶς– τό εἴδαμε τήν ἑπομένη, στά δελτία τῶν εἰδήσεων. Καί, φυσικά, δέν γλυτώσαμε τίς «μπηχτές».
Ὥστε μετανάστριες σάν τήν Λόπες καί τήν Σακίρα θέλετε, ἔ; Νά σᾶς τίς φέρουμε, νά δοῦμε τί θά τίς κάνετε!
Τί νά τούς πεῖς τώρα;
