Διαβάζω ἀπό χθές παντοῦ τήν μαγική λέξη «συναίνεση»
Δἐν εἶναι παρά μιά λέξη. Τά λέει ὅλα καί δέν χρειάζεται ἀναλύσεις. Μπορεῖς νά τήν φωνάζεις καί «συγκατάθεση», «συμφωνία», «συναντίληψη», «συστράτευση». Ὑπό προϋποθέσεις, τήν λές καί «ἀλληλεγγύη».
Ὡς λέξη καί ὡς ἔννοια, ἠχητικά καί ὀπτικά, εἶναι θετική, ἑλκυστική, ἀγαθῶν προθέσεων. Μέ τό πού τήν ἀκοῦς ἤ τήν βλέπεις, δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά ἀνατρέξεις σέ ἀναλύσεις καί περιγραφές. Εἶναι αὐτό πού εἶναι! Ἡ συναίνεση εἶναι εὔηχη, εὔληπτη καί εὔπεπτη ὡς πολιτικό σύνθημα, ὡς πολιτική πρόθεση, ὡς πολιτική ἐμπειρία, ὡς πολιτική ἀγωγή. Καμμιά φορά, ἀκόμη καί ἄν λέγεται ἀπό πολιτικούς χωρίς τήν ἀνάλογη προδιάθεση ἤ περιεχόμενο, μπορεῖ –ἀπό μόνη της– νά πείσει περί τοῦ ἀγαθοῦ τῶν προθέσεων. Πολλές φορές, ὅμως, ἀκόμη καί ἄν εἶναι ἀπολύτως εἰλικρινής ὡς ἐπιθυμία καί ὡς διακαής πόθος, δέν πείθει καί προκαλεῖ τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα.
Θυμηθεῖτε ὅτι ἀποτελοῦσε τό μοναδικό καί ἐπαναλαμβανόμενο πολιτικό σύνθημα τοῦ Κώστα Καραμανλῆ, τήν περίοδο 2007- 2009. Ἦταν εἰλικρινής καί διακαῶς ἐπιθυμητή ἀπό τόν τότε πρωθυπουργό. Ἀλλά πῶς νά ἀκουστεῖ καί νά ληφθεῖ σοβαρά ὑπ’ ὄψιν ἀπό τήν «ἄλλη πλευρά», ἡ ὁποία –μέ τόν Αἴολο τῆς διαπλοκῆς βοηθοῦντα– εἶχε φουσκώσει τά πανιά της πρός τήν πολυπόθητη ἐξουσία;
Καί ὁ ἁπλός πολίτης, ὅμως, δέν ἀποδέχεται εὔκολα τήν πρόθεση τοῦ πολιτικοῦ γιά συνένωση δυνάμεων καί ἀποφυγή τῆς ἀντιπαλότητος.
Κυρίως δέ, σέ μιά περίοδο ὅπως ἡ παροῦσα, ὅπου τό κλῖμα γίνεται ὁλοένα καί περισσότερο διχαστικό, ὅπου ἡ ἀμφισβήτηση καί τό «ἀντί» ἐμπρός σέ μιά ἐπελαύνουσα καί θανατηφόρο πανδημία ἀπειλεῖ νά μετατραπεῖ σέ κίνημα, ἡ λέξη συναίνεση ἀκούγεται κενή, χωρίς περιεχόμενο καί ἐκλαμβλάνεται ὅπως ἐκεῖνες οἱ μετοχές κέλυφος στήν ἐποχή τῆς πομφόλυγος τοῦ Χρηματιστηρίου! Δηλαδή ὡς ἕνα σύνθημα ἀπατηλό καί, γιά νά λέγονται τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὡς μιά πολιτική λειτουργία ἀνεφάρμοστη! Διότι, κακά τά ψέματα, ἡ δυνατότητα πρός ἐπίτευξη συναινέσεως μεταξύ τῶν δύο μεγάλων κομμάτων, ἀπαιτεῖ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου πολιτικό πολιτισμό, προκειμένου νά ἀποκτήσει συγκεκριμένο καί σταθερό περιεχόμενο.
Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ σοβαροῦ σκοποῦ μπορεῖ εὔκολα νά ἐκληφθεῖ ὡς ὑποκριτική ἀκόμη καί ὡς ἀπόπειρα «παγιδεύσεως» τῆς ἄλλης πλευρᾶς. Γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖ ὑπομονή, ἐπιμονή καί, κυρίως, ἄνετα πολιτικά περιθώρια. Πρᾶγμα, δηλαδή, πού δέν φαίνεται νά ὑπάρχει αὐτό τόν καιρό στόν μελανό ἑλληνικό (καί παγκόσμιο ἴσως) πολιτικό ὁρίζοντα.
Διάβασα χθές ἕνα σημείωμα τοῦ, μετριοπαθοῦς, πρώην ὑπουργοῦ τῶν κυβερνήσεων Ἀνδρέα Παπανδρέου καί μέ ἐμπειρίες δημάρχου καί νομάρχου, Χρήστου Φωτίου. Τό παραθέτω, χωρίς ἄλλα σχόλια: «Συναίνεση»: Ὅταν οἱ λέξεις γίνονται πολιτικά ἐργαλεῖα, χάνουν τό νόημά τους. Αἰσθάνομαι ἀπό χθές ὅτι ὑποτιμοῦν τήν νοημοσύνη μου. Νιώθω προσβεβλημένος. Ἄν ἀπαιτεῖται διακομματική συναίνεση, γιά τήν… δασοπροστασία, πού εἶναι Ἐθνικό θέμα (καί εἶναι) ἡ Ἐθνική Ἄμυνα, δέν εἶναι; Ἡ Ἐθνική Οἰκονομία δέν εἶναι; Ἡ Ἐθνική Παιδεία δέν εἶναι; Ἡ Ἐθνική μας Ὑγεία δέν εἶναι; Ἐκεῖ γιατί δέν ζητεῖται Ἐθνική συναίνεση; Ἄς σοβαρευτοῦμε. Παίχτηκε ἕνα κομματικό παιχνίδι ἀνεπιτυχῶς, πού πλήγωσε βάναυσα, τό ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀναξιόπιστο πολιτικό μας σύστημα»… Καλημέρα σας…
