Θυμᾶμαι ἕναν γάμο φιλικοῦ μου προσώπου. Ἔγινε «ἆρον-ἆρον», ἔγινε μέσα σέ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ λόγος ἁπλός. Ἡ κοπέλα ἦταν ἔγκυος καί σχεδόν ἑτοιμόγεννη.
«Ἔ, μή μᾶς βγεῖ καί ἐξώγαμο» ἔλεγε ὁ συμπέθερος!; Ἄλλες ἐποχές, ἄλλες μελωδίες. Τώρα τά παιδιά γεννῶνται καί οἱ γονεῖς τους παντρεύονται τήν ἴδια μέρα μέ τήν βάφτιση. Ἄσε πού οἱ «προοδευτικότεροι» δέν κάνουν οὔτε γάμο. Ὑπογράφουν ἕνα συμφωνητικό καί στά παιδιά τους δίνουν ἕνα ὄνομα στό Ληξιαρχεῖο…
Ἐκείνη ἡ ρημάδα ἡ συμφωνία μέ τούς βορείους γείτονες γιατί ἔπρεπε νά γίνει «στά γρήγορα»; Ποιός εἶχε τήν πρεμούρα; Ποιά νύφη ἦταν γκαστρωμένη ὥστε νά εἶναι «Ὅλα τοῦ γάμου δύσκολα»; Εἰλικρινά, δέν υἱοθετῶ οὔτε τά περί «προδοσίας» ἤ «μειοδοσίας» οὔτε ἀμφισβητῶ τόν πατριωτισμό ὁποιουδήποτε. Ἁπλῶς, δέν κατάλαβα ὅλο αὐτό τό «μπουρδούκλωμα» (ὅπως ἔλεγε ἡ νόνα μου) καί τήν βιασύνη, τήν σπουδή. Νά μιλήσω γιά ἐμπειρία; Μά ὁ κ. Κοτζιᾶς ἦταν (δέν ἦταν;) ἔμπειρος καί μέ θητεία στό Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν.
«Ἔλα, καημένε, πού κάνεις πώς δέν καταλαβαίνεις. Οἱ ἄνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά σέ ἕνα περιβάλλον πού δέν εἶχαν γνωρίσει. Θαμπώθηκαν, ἀγάπησαν τήν νέα κατάσταση καί δέν θέλουν οὔτε νά σκεφθοῦν ὅτι θά τήν χάσουν. Ξέρεις τί εἶναι ἀπό τίς μπυραρίες τοῦ Ψυρρῆ κι ἀπό τά κινήματα διαμαρτυρίας νά βρεθεῖς στά πούπουλα;» μοῦ λένε φίλοι… Καί εἶναι ἀρκετά τά ὅποια πούπουλα γιά νά τά κάνεις ὅλα φύλλο καί φτερό; Προβληματίζομαι. Ὀργίζομαι πρός στιγμήν, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη ἡ ὀργή καί ὁ θυμός δέν ὁδηγοῦν σέ λύσεις. Μᾶλλον περισσότερα προβλήματα δημιουργοῦν. Στό κάτω-κάτω, ὅπως λέει καί ὁ ταξιτζῆς μου ὅταν παραβιάζει τό κόκκινο, «δημοκρατία ἔχουμε»! Καί στήν δημοκρατία ὁ ἔχων τήν πλειοψηφία τῶν ἑδρῶν στό Κοινοβούλιο ἔχει καί τό πεπόνι καί τό μαχαίρι. Τό μαχαίρι τό ἔχει ἡ κυβέρνηση καί κόβει τά κομμάτια κατά πως τήν βολεύει. Ὅσο κι ἄν ὁ πρώην ἑταῖρος της δυσανασχετεῖ, αὐτά τά γνώριζε.
Τό θέμα, ὅμως, τῆς βιασύνης παραμένει. Γιατί βιαστήκαμε; Ποιός μᾶς πίεζε; Τί πήραμε σέ ἀντάλλαγμα τῆς σπουδῆς τήν ὁποία ἐπιδείξαμε; (Ὁ πληθυντικός, ἐπειδή ἡ ἑκάστοτε κυβέρνηση μᾶς ἐκπροσωπεῖ καί μᾶς δεσμεύει ὅλους μέ τίς ἀποφάσεις της.) Ἰδού ἡ ἀπορία, τήν ὁποία, ἐν μέρει, ἦλθε νά μᾶς λύσει ἡ ἀνεπίτρεπτη παρέμβαση τοῦ «διαμεσολαβητοῦ», ὁ ὁποῖος μᾶς «προειδοποίησε» γιά τό «τί κακό μπορεῖ νά συμβεῖ ἐάν δέν ἐγκριθεῖ ἡ συμφωνία ἀπό τήν Βουλή.» Δέν θά μέ πείραζε τόσο αὐτή ἡ –ἀνοίκεια– παρέμβαση, ἄν δέν ἄκουγα μέλη τοῦ Κοινοβουλίου νά τήν ἐπικαλοῦνται καί νά μᾶς λένε «Εἴδατε τί εἶπε ὁ Νίμιτς;»! Βεβαίως, ὑπάρχουν καί κάποιοι φίλοι, πού ἀπολαμβάνουν τό ὅλο σκηνικό. «Βρέ, δέν βλέπεις τό ρεζιλίκι τῆς ἀριστερᾶς; Μέ τό πού ζεστάθηκε ἡ ἕδρα τους στήν καρέκλα, ἔχουν (σέ χρόνο μηδέν) μεταβληθεῖ σέ ΠΑΣΟΚ, ἀλλά τῆς δεύτερης τετραετίας!» μοῦ λένε φίλοι. Τί νά κάνουμε; Αὐτά συμβαίνουν στίς δημοκρατίες. Μέχρι καί τό Ν.Ε.Ο (τό κόμμα τῆς κ. Παπακώστα) μπορεῖ νά ἔχει ὄργανα καί νά ἀποφασίζει γιά τό μέλλον μας.
