Δέν εἶναι καί ὅ,τι καλύτερο νά βλέπεις ὅτι ὁ πάλαι ποτέ πανίσχυρος ΙΜΟ (Διεθνής ναυτιλιακός Ὀργανισμός)…
… ὁ θαλάσσιος βραχίων τοῦ ΟΗΕ, δηλαδή, χάνει κάθε μέρα τήν αἴγλη, τό κῦρος καί τήν δύναμή του. Γιά τό θέμα μιλήσαμε μέ τόν τ. Γενικό Γραμματέα τοῦ ΙΜΟ Εὐθύμιο Μητρόπουλο.
«Ἀπό συστάσεως τοῦ (1940) ὁ ΙΜΟ ἀναγνωρίσθηκε ὡς τό ἐξειδικευμένο ὄργανο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ἁρμόδιο γιά τήν θεσμοθέτηση κανόνων, τεχνικῆς κυρίως φύσεως, γιά νά διέπουν τήν παγκόσμια βιομηχανία τῶν θαλασσίων μεταφορῶν, ὑπεύθυνη γιά τήν ἀσφαλῆ καί περιβαλλοντικά φιλική διακίνηση ποσοστοῦ ἄνω τοῦ 90% τοῦ διεθνοῦς ἐμπορίου.
Χάρις στούς κανόνες πού, κατά καιρούς, υἱοθετεῖ ἤ ἐπικαιροποιεῖ ὁ Ὀργανισμός, πλοῖα συμμορφούμενα μέ τίς ἀπαιτήσεις των μποροῦν νά πλέουν ἀπό ἕνα σημεῖο τῆς ὑφηλίου σέ ἄλλο καί νά γίνονται δεκτά σέ λιμάνια τρίτων χωρῶν χωρίς προβλήματα καί διαδικαστικές καθυστερήσεις. Μέ δύο λόγια, παγκοσμίως ἀποδεκτές προδιαγραφές, διέπουν μία παγκόσμια βιομηχανία. Στήν διαδρομή τῆς ἱστορίας, ὑπῆρξαν, εὐτυχῶς λίγες, περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες χῶρες μέλη τοῦ Ὀργανισμοῦ ἔσπευσαν, γιά λόγους πολιτικῆς σκοπιμότητας, νά θεσπίσουν μέτρα καθ’ ὑπέρβαση ἤ ἀπουσία κανόνων τοῦ ΙΜΟ ἐπιφέροντας ἀναστάτωση στήν ὁμαλή λειτουργία τῆς διεθνοῦς ναυτιλιακῆς κινήσεως. Παραδείγματα τά μονομερῆ μέτρα πυρασφάλειας ἐπιβατηγῶν πλοίων πού εἰσήγαγαν τήν δεκαετία τοῦ ’60 οἱ ΗΠΑ καί τά μέτρα ἀπαιτήσεως “double hulls” ἀπό δεξαμενόπλοια διεθνῶν πλόων πού ἔσπευσαν νά εἰσαγάγουν οἱ ΗΠΑ καί ἐν συνεχείᾳ ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, πρίν τά ἴδια μέτρα γίνουν ἀργότερα παγκόσμια ἔπειτα ἀπό τήν υἱοθέτησή τους ἀπό τόν ΙΜΟ.
Στήν παροῦσα φάση τῆς ἱστορίας ΙΜΟ καί διεθνοῦς ναυτιλίας, μονομερῶς εἰσαγόμενα περιφερειακά μέτρα θεωροῦνται τά μέτρα ἐμπορίας ἀερίων τοῦ Θερμοκηπίου πού θεσπίζει ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἐνωρίτερα ἀπό τήν περάτωση τῆς σχετικῆς μελέτης τοῦ ΙΜΟ.
Αὐτά τά μονομερῶς εἰσαγόμενα ἀπό χῶρες (ΗΠΑ) ἤ ὁμάδες χωρῶν (Ε.Ε.) μέτρα, τά ὁποῖα πλήττουν τό κῦρος τοῦ ΙΜΟ ἀποδυναμώνοντας τόν παγκόσμιο ρόλο του, ἐνῶ συγχρόνως δημιουργοῦν σοβαρά προβλήματα στήν ὁμαλή λειτουργία τῆς ναυτιλίας καί στήν διακίνηση φορτίων ἀνά τήν ὑδρόγειο. Τά πλοῖα καί ἡ ναυτιλιακή ἐπιχείρηση δέν ἀποτελοῦν ἐλαστικές ὀντότητες τῶν ὁποίων ἡ κατασκευή, ἐξοπλισμός καί λειτουργικές διαδικασίες μποροῦν, χωρίς προβλήματα καί ἀρνητικές, οἰκονομικές κυρίως, συνέπειες, νά προσαρμόζονται στίς ἀπαιτήσεις τοῦ ἑπομένου λιμένος προορισμοῦ. Κάτι τέτοιο θά δημιουργοῦσε ἀναρχία καί θά εἶχε χαοτικές συνέπειες στήν ἀδιακώλυτη ροή τῆς παγκόσμιας ναυτιλιακῆς κυκλοφορίας.
Οἱ χῶρες πού μετέρχονται τέτοια μέσα (ὅλες παλαιά καί σεβαστά μέλη τοῦ ΙΜΟ) ὀφείλουν, ὅταν, γιά λόγους πολιτικῆς ὀρθότητας, κατά τήν ἐκτίμησή τους, μελετοῦν ἤ ἀποφασίζουν νά δράσουν μονομερῶς ἤ σέ περιφερειακή βάση, νά συνυπολογίσουν τήν ζημιά πού προκαλοῦν ὄχι μόνο στό κῦρος καί τήν ἐξουσία (authority) τοῦ ΙΜΟ ἀλλά καί, σέ τελική ἀνάλυση, στήν βιομηχανία τῶν θαλασσίων μεταφορῶν καί, ἀντί νά κινηθοῦν μεμονωμένα, νά φέρουν τά ὅποια θέματα τίς ἀπασχολοῦν στόν Ὀργανισμό πρός συζήτηση καί λήψη ἀποφάσεων.
Στό πλαίσιο τοῦ ΙΜΟ ἔχουν τό κῦρος, τήν τεχνογνωσία καί ἐπιχειρηματολογία νά προωθήσουν τά συμφέροντα καί νά ἐξαλείψουν τίς ἀνησυχίες τους χωρίς οὔτε τόν Ὀργανισμό νά βλάπτουν (πού σέ μία τέτοια περίπτωση ἀποστερεῖται τήν παγκοσμιότητα τοῦ νομοθετικοῦ του ἔργου) οὔτε μία, καλῶς ἐξυπηρετοῦσα τίς ἀνάγκες τοῦ διεθνοῦς ἐμπορίου καί τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας, βιομηχανία νά ζημιώνουν».
