Τήν κυρία Κεραμέως δέν τήν γνωρίζω καλά
Τήν ἐκτιμῶ, ὅμως καί ἔχω λόγο εἰδικό. Κάποια στιγμή, στίς πρῶτες ἡμέρες τῆς κυβερνήσεως τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, χρειάστηκα διευκρινίσεις προκειμένου νά ἀσχοληθῶ μέ κάποιο θέμα, πού εἶχε σχέση μέ τά τοῦ ὑπουργείου Παιδείας. Τῆς ἔστειλα ἕνα μήνυμα ἐρωτώντας «ἄν μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μαζί μου ἤ ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα γιά νά τῆς τηλεφωνήσω». Μοῦ ἀπάντησε γράφοντας «εἶμαι στήν Κύπρο, σέ συνέδριο. Θά σᾶς τηλεφωνήσω μόλις τελειώσω»…
Μοῦ τηλεφώνησε περασμένα μεσάνυχτα! «Συγγνώμη, ἀλλά μόλις πρό πέντε λεπτῶν κατόρθωσα νά βρῶ χρόνο. Ξέρετε, εἰσηγήσεις, συζήτηση καί τελικῶς τό γνωστό τραπέζι»…
Μοῦ παρέσχε ὅποια διευκρίνιση ζήτησα, λές καί ἦταν μέρα μεσημέρι! Τό ἐξετίμησα καί δέν τό ξεχνῶ. Ἔκτοτε, παρακολουθῶ (λόγω καί παρελθούσης προϋπηρεσίας) τόν χῶρο τῆς Ἐκπαιδεύσεως. Καί, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ, ἀπορῶ μέ τήν σφοδρότατη ἐπίθεση πού δέχεται ἀπό τήν προβληματική ἀντιπολίτευση, ἡ ὁποία –συγκλονισμένη ἀπό τήν «ἀνοιχτή ἐπιστολή» νεαροῦ ὑποψηφίου ὁ ὁποῖος ἀπέτυχε νά εἰσαχθεῖ στήν Ἀρχιτεκτονική Σχολή τοῦ ΕΜΠ λόγω μετρίας ἐπιδόσεως στό σχέδιο, ἀλλά μπορεῖ νά φοιτήσει σέ ὁμότιμη Σχολή τῆς περιφέρειας– ζητεῖ ἐπιμόνως τήν παραίτησή της.
Ἄς μήν θυμηθοῦμε, βεβαίως, τά δικά μας χρόνια, πού φτύσαμε αἷμα γιά νά εἰσαχθοῦμε στά ΑΕΙ, τότε πού τό «17» ὡς μέσος ὅρος ἦταν «βάση» γιά νά γίνεις δεκτός σέ καλή Σχολή περιφερειακοῦ ΑΕΙ καί πού οἱ καθηγητές μας στό Γυμνάσιο ἔλεγαν «Τό 18 εἶναι τῆς Παναγίας, τό 19 τοῦ Χριστοῦ καί τό 20 τοῦ Θεοῦ», καί δέν μᾶς τό ἔδιναν ποτέ! Ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴχαμε “face book” γιά νά φθάσει τό παράπονό μας στήν Βουλή!
Δέν θά ἤθελα νά μπῶ σέ λεπτομέρειες, ἀλλά νομίζω ὅτι καλῶς βαίνει πρός τό τέλος του ἐκεῖνο τό φαινόμενο τῆς εἰσαγωγῆς σέ Πανεπιστήμια μέ βαθμούς πού θυμίζουν κρυοπαγήματα! Καί θέλω νά πιστεύω ὅτι ἀληθῶς ἡ ὑπουργός δηλώνει ὅτι «τά πανεπιστημιακά ἱδρύματα ἐπέλεξαν τόν ἀριθμό εἰσακτέων καί ὄχι τό ὑπουργεῖο Παιδείας». Ἔτσι εἶναι τό σωστό.
Ὅσο γιά τά παιδιά πού πέτυχαν ἤ δέν πέτυχαν ἐφέτος στά ΑΕΙ, ἄς θυμοῦνται ὅτι: ἡ λύπη δέν εἶναι λύση. Ὁ Ἀϊνστάιν εἶδε νά ἀπορρίπτεται ἡ αἴτησή του νά γίνει τεχνικός ἐπιθεώρησης β΄ τάξεως (ἀπό γ΄) στή βιβλιοθήκη τοῦ γραφείου εὑρεσιτεχνιῶν τῆς Βέρνης…
Ἡ χαρά δέν εἶναι πάντα παράδεισος: Ὁ Πλάνκ, πατέρας τεσσάρων παιδιῶν, στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἀνακάλυψε τήν κβαντική θεωρία. Στήν συνέχεια ὁ μικρότερος γυιός του σκοτώθηκε στόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἡ κόρη του πέθανε στόν τοκετό. Ἡ δίδυμη ἀδελφή της ἀνέλαβε τήν ἀνατροφή τοῦ μωροῦ καί παντρεύτηκε τόν πατέρα του. Πέθανε καί αὐτή στόν τοκετό. Κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ὁ μεγάλος του γυιός ἐκτελέστηκε, γιατί εἶχε συμμετοχή στή συνωμοσία γιά τή δολοφονία τοῦ Χίτλερ…
Ἡ βιασύνη δέν ὠφέλησε κανέναν: Ὁ Πούσκα τό 1932 ἐφηῦρε τό ἠλεκτρικό μικροσκόπιο. Τιμήθηκε γι’ αὐτό μέ Νόμπελ, 54 χρόνια ἀργότερα, καί…
Κακός σύμβουλος ἡ ἀπογοήτευση: ὁ Ἀϊνστάιν δέν πέτυχε τήν πρώτη φορά στό Πανεπιστήμιο καί ἀπορρίφθηκαν οἱ πρῶτες του αἰτήσεις τόσο γιά θέση λέκτορος σέ πανεπιστήμιο ὅσο καί γιά πρόσληψη ὡς καθηγητής σέ γυμνάσιο.
Γιά αὐτές τίς παραινέσεις, εὐχαριστίες στόν Θανάση Διαμαντόπουλο. Καί χρόνια πολλά στόν Ἠλία Μεταξᾶ!
