Ποτέ δέν ὑπῆρξα φανατικός ὀπαδός τῶν διακοπῶν
Ἰδιαίτερα τά καλοκαίρια, συνηθίζαμε νά λείπουμε ἕνα δεκαήμερο τόν Ἰούλιο (εἶναι ὁ θερμότερος μήνας τοῦ ἔτους) καί ἄλλες δέκα ἡμέρες τόν Σεπτέμβριο, πρίν πάει τό παιδί μας στό σχολεῖο. Ἀφ’ ὅτου ἄρχισε τά μαθήματα, φεύγαμε λίγες ἡμέρες περί τά τέλη τοῦ Ἰουνίου. Κι ἔπειτα ἕνα δεκαήμερο τόν Ἰούλιο. Αὔγουστο πάντα ἐδῶ, μέ ἐλάχιστο κόσμο καί μέ τήν πόλη ὄμορφη καί καθαρότερη.
Ποτέ δέν ἐπιδιώξαμε τά πολυσύχναστα καί πολύβουα μέρη. Σέ κάποιο κολπίσκο, σέ κάποιο νησί, στό ἐξοχικό τοῦ παπποῦ στήν Σαλαμῖνα. Καί ἄν ὑπῆρχε ὄρεξη γιά «περιπέτεια», ἕνα ἑπταήμερο μέ τίς κρουαζιέρες τοῦ Ἀνδρέα Ποταμιάνου. Ὅταν τό παιδί μας ἦταν μικρό, «κλέψαμε» κάτι ἡμέρες χειμωνιάτικα γιά κάποια ταξίδια μέ τά βαπόρια τοῦ Περικλῆ Παναγόπουλου ἤ τῆς «Sun Line» και, ἐσχάτως, κάποια τετραήμερα μέ τήν Celestyal, καθώς ἡ ἐγγονή μας ἀρέσκεται στήν νυχτερινή ψυχαγωγία στά σαλόνια τοῦ πλοίου. Ἐπίσης, περάσαμε ‒τά τελευταῖα χρόνια, πρό πανδημίας, κάποια ἑπταήμερα στό ξενοδοχεῖο τοῦ σπουδαίου φίλου μας Σπύρου Ράνη, στήν μαγευτική Κῶ. Ἔτσι πάντα. Μία ἑβδομάδα διάλειμμα, πάλι στήν ἐργασία καί ἔπειτα ἀπό ἕνα μῆνα ἄλλη μία ἑβδομάδα. Ποτέ δέν θυμᾶμαι νά πῆρα ἕνα μῆνα ἄδεια ἤ νά ἔλειψα ἀπό τό γραφεῖο περισσότερο ἀπό μία ἑβδομάδα. Θεωροῦσα πάντα ὅτι ὁ δημοσιογράφος δέν πρέπει νά διακόπτει ἐπί μακρόν τήν ἐπαφή μέ τούς ἀναγνῶστες του. Σήμερα, ὅλα εἶναι πιό εὔκολα. Μπορεῖς νά ἐργάζεσαι «ἐξ ἀποστάσεως», νά εἶσαι σέ μιά παραλία καί μέ τό «λάπτοπ» σου νά στέλνεις τίς συνεργασίες σου καί νά εἶσαι ἥσυχος! Δέν εἶμαι, ὅμως, ὀπαδός αὐτῆς τῆς σχολῆς. Θεωρῶ τήν ἀνθρώπινη παρουσία ἀπαραίτητη, εἶμαι φανατικός πολέμιος τοῦ «ἱδρυματισμοῦ». Δέν ἔχω “home cinema”, ἐπιδιώκω πάντα νά βρεθῶ σέ μιά κινηματογραφική αἴθουσα, σέ ἕνα θέατρο, σέ ἕναν συναυλιακό χῶρο, παρά νά «ἀπολαύσω» ταινίες μόνος μου μπροστά σέ μιά τεράστια ὀθόνη ἤ στόν ὑπολογιστή μου μέσα ἀπό τά πολλά «flix» πού ἔχουν ξεπηδήσει τελευταῖα… Καί αὐτό εἶναι πού μοῦ ἔχει λείψει περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο, τώρα, μέ τήν πανδημία. Ἡ ἀνθρώπινη ἐπαφή. Ὁ γεμᾶτος κινηματογράφος, ἡ γεμάτη αἴθουσα, τό γεμᾶτο γήπεδο, ὁ γεμᾶτος χῶρος γιά συναυλίες, ἡ κοσμοσυρροή στό «Τέρα Βάιμπ» τῆς Μαλακάσσας, ὅπου κάθε καλοκαίρι ἀπολαμβάναμε τίς ρόκ παραστάσεις μας! Τό ἀσφυκτικά γεμᾶτο Ἡρώδειο γιά τόν Χοσέ Καρρέρας ἤ τόν Πλάσιντο Ντομίνγκο καί τόν Ἔννιο Μορρικόνε, τό «πατεῖς-με, πατῶ-σε» στίς συναυλίες τοῦ Σαββόπουλου, ἀλλά καί τά δικά μας «λάιβ» μέ τό γκρουπάκι μας, στά μπαράκια τῶν φίλων, μέ κομμάτια τῆς δεκαετίας ’60-70. Καί ἤθελα νά ξέρω, ὅλοι αὐτοί (καί πολλοί φίλοι μου) πού ἀρνοῦνται τόν ἐμβολιασμό καί θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ μιά νέα «κλεισούρα» τοὐλάχιστον μέχρι τά Χρισοτούγεννα (αὐτό ἀκούω συνεχῶς ἀπό ὑπεύθυνα χείλη) δέν ἔχουν ἐπιθυμήσει τήν ἀνθρώπινη ἐπαφή;
Προτιμοῦν τόν «ἱδρυματισμό» καί τό διπλοκλείδωμα ἀπό τήν ἐλευθερία τῶν κινήσεων; Δέν τούς ἔλειψαν οἱ παρέες, τά χαζοξενύχτια, τό γήπεδο, τό ταβερνάκι, οἱ ἐκδρομοῦλες τά Σαββατοκύριακα, τό φλέρτ; Δέν εἶναι τρελλό ἄν στερεῖσαι ὅλα ὅσα μπορεῖς νά ἀπολαύσεις μόνο καί μόνο γιά νά δηλώσεις «ἀντί»;
