Ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἀντιπαθοῦσε τούς «ἀνασχηματισμούς»
Σχεδίαζε πολύ προσεκτικά τίς κυβερνήσεις του, παρακολουθοῦσε ἐκ τοῦ σύνεγγυς τό ἔργο τῶν ὑπουργῶν, ἔκανε τίς παρεμβάσεις του ὅποτε τό ἔκρινε ἀπαραίτητο (χωρίς νά τό παίρνει κανείς χαμπάρι) καί ἐμπιστευόταν (ὅσο ἔπρεπε) τούς ὑπουργούς του.
Ἡ εἰκόνα πού ἔδιναν οἱ κυβερνήσεις του ἦταν «συμπαγής», φυσικά μέ ἐμφανέστατη τήν «ἀρχηγική» της συγκρότηση. Ὁ Καραμανλῆς δέν εἶχε περιθώρια νά ἀσχοληθεῖ μέ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν παραγωγή ἔργου. Οἱ περίοδοι κατά τίς ὁποῖες ἀνέλαβε τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας, ἄλλως τε, δέν ἐπέτρεπαν τήν παραμικρή ἀπώλεια χρόνου. Τόσο τό 1955 ὅσο καί τό 1974 ἡ χώρα βρσκόταν σέ πολύ κρίσμη καμπή. Τύχῃ ἀγαθῇ, θητεύσαμε δίπλα σέ ἀνθρώπους πού γνώρισαν πολύ καλά καί ἐκ τοῦ σύνεγγυς τῶν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Εἴχαμε καθημερινή ἐπαφή μέ τόν Βαγγέλη Μπίστικα, τόν Στάμο Ζούλα καί τόν Μίμη Παπαναγιώτου. Ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶχαν, πρό πολλοῦ ξεπεράσει κάθε εἴδους ἐξάρτηση ἀπό πρόσωπα καί καταστάσεις. Εἴδαμε πῶς μιλοῦσαν γιά τόν Καραμανλῆ. Μέ σεβασμό, μέ προσοχή καί θαυμασμό. Καί –τύχῃ ἀγαθῇ– ἔχουμε ἀκούσει πολλά ἀπό ὅσα ἔχουν συμβεῖ καί δέν γράφηκαν ὅλα αὐτά τά χρόνια. Ὁ Καραμανλῆς ἔφτιαχνε πάντα μιά ὁμάδα, στήν ὁποία εἶχε ἐμπιστοσύνη. Μέ τήν ὁμάδα ἐκείνη προχωροῦσε, μέ ἐλάχιστες διοσθωτικές κινήσεις. Ἀλλά ἀπαιτοῦσε ἀπό τούς ὑπουργούς του συνεχῆ ἐργασία καί παρουσία.
Στήν δεύτερη μεταπολιτευτική πρωθυπουργική του θητεία ὅρισε τόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη ὑπουργό Συντονισμοῦ. Καθώς ὁ «ψηλός» δέν ἤξερε τά «μυστικά» τοῦ πρωθυπουργοῦ, οἱ συνδελφοί του τόν ἔπεισαν νά πάει (ὡς ὁ κορυφαῖος τῶν ὑπουργῶν) καί νά ζητήσει ἀπό τόν Καραμανλῆ «νά δώσει μιά ἑβδομάδα ἄδεια στούς ὑπουργούς του». Ὁ Μητσοτάκης, πού τό θεώρησε λογικό, ζήτησε ἀκρόαση καί ἔθεσε τό θέμα. «Βεβαίως νά σᾶς δώσω ἄδεια. Ἀλλά ὅποιος θέλει ἄδεια, πρέπει νά ὑποβάλει προηγουμένως τήν παραίτησή του!» ἀπάντησε ὁ πρωθυπουργός καί, φυσικά, οἱ «ἄδειες» πῆγαν περίπατο…
Ἐκεῖ, στήν αἴθουσα συσκέψεων τῆς «Καθημερινῆς», ἔχουμε ἀκούσει πολλά ἀκόμη. Ὅπως ἐκεῖνο, μέ γνωστό μεγαλοεφοπλιστή-ἐπιχειρηματία, ὁ ὁποῖος ἐπεδίωκε μέ ἐπιμονή μιά συνάντηση μέ τόν Καραμανλῆ, ἀλλά ἐκεῖνος τήν ἀπέφευγε, καθώς κρατοῦσε –μέ ἐπιμέλεια– ἀποστάσεις ἀπό τούς «ἐκπροσώπους τοῦ κεφαλαίου».
Τελικῶς, μέ τήν διαμεσολάβηση κορυφαίου ὑπουργοῦ καί στενοῦ συνεργάτη του, ὁ Καραμανλῆς ἀποφάσισε νά δεχθεῖ «γιά μιά σύντομη συνομιλία» τόν ἐπιχειρηματία. Ἡ συνάντηση, πράγματι, ἔγινε στό πρωθυπουργικό γραφεῖο, στήν Βουλή (τότε δέν ὑπῆρχε Μέγαρο Μαξίμου) καί ὅταν τελείωσε –σέ χρόνο συντομότερο ἀπό ὅ,τι προβλεπόταν– ὁ ἐπιχειρηματίας πῆγε ἀμέσως στό γραφεῖο τοῦ ὑπουργοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε μεσολαβήσει γιά τό ραντεβού.
«Πῶς τά πήγαμε;» τόν ρώτησε ὁ ὑπουργός, μέ χαμόγελο. «Βρέ, αὐτός εἶναι ἄγριος! Μέ τό πού μπῆκα καί εἶπα “καλημέρα σας, κύριε πρόεδρε” μέ ἅρπαξε ἀπ’ τά μοῦτρα! ‘Πῶς μπαίνεις στό γραφεῖο τοῦ πρωθυπουργοῦ καί δέν βγάζεις τό καπέλο σου;’».
Βλέπετε, ὁ ἐν λόγῳ ἐφοπλιστής-ἐπιχειρηματίας, ὅπου καί νά πήγαινε, φοροῦσε πάντα τό «πηλίκο» τοῦ καπετάνιου…
Αὐτός ἦταν ὁ Καραμανλῆς. Μετρημένος, λογικός καί σχεδόν ἀπόλυτος. Καί χωρίς νά κάνει «ἀνασχηματισμούς». Γι’ αὐτό καί θεωρήσαμε καλό σημάδι τό ὅτι ὁ πρωθυπουργός δέν κάνει «τό χατίρι» τῶν «μέσων» καί ἀποφεύγει τούς ἀνασχηματισμούς…
