Φεύγεις, λοιπόν, ξημερώματα Κυριακῆς ἀπό τήν Ἀθήνα, καθώς ἔχεις ἀπό καιρό κανονίσει κάποιες μέρες διακοπῶν σέ ἕνα ὀρεινό χωριό τῆς Φθιώτιδας.
Ἔχουν σβήσει οἱ φωτιές στήν Ἀττική, ἔχει τελειώσει ἡ ἀγωνία στό μέτωπο τοῦ Κρυονερίου, ἀλλά ἡ Εὔβοια καίγεται. Μέ τό πού πλησιάζεις στόν Σταθμό τῶν Ὑπεραστικῶν, ἡ ἀτμόσφαιρα μυρίζει καμμένο ξύλο. Ὁ καπνός σκεπάζει τόν οὐρανό. Καθώς δέν ἔχει ἀκόμη ξημερώσει γιά τά καλά, νομίζεις ὅτι πρόκειται γιά τήν συνήθη πρωινή πάχνη. Ἀλλά δέν εἶναι… Πλησιάζεις στό Κρυονέρι. Ἡ φωτιά ἔχει κατακάψει τίς «ὄχθες» τῆς ἐθνικῆς ὁδοῦ. Τραγικό τό μελανό χρῶμα, κάποια σημεῖα ἀκόμη καπνίζουν. Τό αὐτοκίνητο διασχίζει τόν δρόμο καί συνεχῶς ὁ καπνός πυκνώνει. Ὅσο πλησιάζεις πρός τήν Βοιωτία, ἡ ἀτμόσφαιρα γίνεται ἀκόμη πιό βαριά. Φυσικά, ἡ Βοιωτία δέν καίγεται. Οἱ καπνοί, πού σκεπάζουν τόν οὐρανό καί κατεβαίνουν ὅλο καί πιό χαμηλά, ἔρχονται ἀπό ἀπέναντι, ἀπό τήν Εὔβοια, πού καίγεται μέρες τώρα…
Κοιτάζω κάποια στιγμή δεξιά, θυμᾶμαι ὅτι στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά δῶ τήν Ὑλίκη. Βλέπω ἕνα περίεργο μίγμα καπνοῦ, μέ ἕναν ἥλιο κάπου στό βάθος, ἕναν ἥλιο πού πασχίζει νά διαπεράσει τό στρῶμα τοῦ καπνοῦ πού «τό κόβεις μέ τό μαχαίρι», ἀλλά νερό δέν βλέπω! Καθώς ἔχει ἀρχίσει νά ζεσταίνεται ἡ ἀτμόσφαιρα, κάτι οἱ καπνοί τῆς θυσίας τῶν δασῶν τῆς Εὐβοίας στόν Ἥφαιστο, τόν Θεό τῆς φωτιᾶς, κάτι οἱ ὑδρατμοί τῆς λίμνης, κάνουν τήν Ὑλίκη νά μεταβάλλεται σέ λίμνη-φάντασμα… Πλησιάζουμε στήν Λαμία, οἱ καπνοί δέν λένε νά διαλυθοῦν. Ἀκόμη καί στό ὀρεινό χωριό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Φθιώτιδας, τόν τελικό μας προορισμό, ὁ καπνός εἶναι ἐκεῖ. Κι ὅπως μέ πληροφορεῖ ὁ τσοπάνος, πού γυρίζει μέ τό κοπάδι ἀπό τά ψηλότερα, ὁ καπνός φθάνει μέχρι τό Καρπενῆσι…
Τήν ἑπομένη, ξεκινᾶμε γιά τίς ἰαματικές πηγές τῆς Παλαιοβράχας, μιά τοποθεσία «στό πουθενά», ἀνάμεσα στήν Μακρακώμη καί τήν Σπερχιάδα, στήν ὁποία ἔχει δημιουργηθεῖ ἕνα –ἄρτιο καί ἄριστα ὀργανωμένο– συγκρότημα ἰαματικῶν λουτρῶν. Τόσα χιλιόμετρα μακρυά ἀπό τόν τόπο τῶν πυρκαϊῶν καί ὁ καπνός πάνω ἀπό τά κεφάλια μας! Οἱ δύο πελαργοί, πού ἔχουν φωλιάσει τήν κολώνα τῆς ΔΕΗ, ὅπου οἱ ἐργαζόμενοι ἔχουν τοποθετήσει ἕτοιμες «φωλιές», πετοῦν χαμηλά. Δέν μποροῦν νά σηκωθοῦν ψηλά, γιά νά κατοπτεύσουν καί νά ἐπισημάνουν τήν λεία τους! Δέν τούς τό ἐπιτρέπει ὁ –ἀκόμη– πυκνός καπνός… Τήν ἑπομένη (χθές) ξεκινᾶμε χαράματα γιά τόν Βόλο, γιά νά δοῦμε παλιούς φίλους. Τρίτη, πιά, ἀλλά ὁ οὐρανός εἶναι ἀκόμη μελανόχρους! «Δέν μπορεῖ, εἶναι ἡ πρωινή πάχνη» μοῦ λέει ὁ φίλος πού ὁδηγεῖ. Τοῦ λέω νά ἀνοίξει τό παράθυρο. «Ἡ Εὔβοια καίγεται ἀκόμη!» εἶναι τό συμπέρασμά μας…
Στό λιμάνι τοῦ Βόλου, τό νέφος τοῦ καπνοῦ δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἐκείνη τήν γνωστή καταγάλανη καί πράσινη εἰκόνα πού ἔχεις ἀπό τήν προκυμαία, ὅταν ὁ καιρός εἶναι ἀνοιχτός…
Μοναδική εὐχάριστη νότα, ἡ ἀλλαγή πού ἔχει σημειωθεῖ στήν πόλη! Λές καί εἶναι ἕνας «ἄλλος Βόλος»! Εἶχα νά ἔλθω περισσότερο ἀπό ἕξι χρόνια. Ἴσως εἶναι ἡ μόνη πόλη πού θά μποροῦσε νά μέ κάνει νά σκεφθῶ σοβαρά τήν μετοίκηση! Στό κάτω-κάτω, θυμίζει Πειραιᾶ τό λιμάνι. Καί ἡ πόλη –ὅσο τήν εἶδα μέχρι τό βράδυ– μοῦ φάνηκε καθαρή καί περιποιημένη…
