Κάνω χάζι μέ τούς μετεωρολόγους στά κανάλια τῆς τηλοψίας. Ἰδιαίτερα ὅταν βαφτίζουν τά κύματα κακοκαιρίας μιμούμενοι τούς Ἀμερικανούς συναδέλφους των.
Βέβαια, ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα τά καιρικά φαινόμενα δέν ἔχουν ἀκόμη τήν ἔνταση ἐκείνων πού προκαλοῦν ἀνυπολόγιστες ζημίες. Ἐδῶ βρισκόμαστε ἀκόμη στόν ἀστερισμό τοῦ Παραδείσου, καθώς μποροῦμε ἀκόμη καί ἀπολαμβάνουμε ἀνοιξιάτικο καιρό ἐν μέσω χειμῶνος.
Διότι, γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, ὁ Φεβρουάριος εἶναι ἕνας ἐκ τῶν τριῶν μηνῶν τοῦ χειμῶνος, ὁ δέ ἐπερχόμενος Μάρτιος ἀποκαλεῖται «γδάρτης καί κακός παλουκοκάφτης»!
Δυσκολεύομαι λοιπόν νά καταλάβω ὅλη ἐτούτη τήν ὑστερία πού καταλαμβάνει τούς ἐπιστήμονες μετεωρολόγους. Καί μπερδεύομαι κοιτάζοντας τούς χάρτες μέ τά βαρομετρικά χαμηλά ἤ ὑψηλά, τά ὁποῖα κάθε τόσο παρουσιάζονται στήν ὀθόνη καί μᾶς προκαλοῦν δέος.
Τί τά θέλετε ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί; Ἀρκεῖ νά προστρέξετε στήν λαϊκή παράδοση. «Ὁ Φλεβάρης κι ἄν φλεβίσει, καλοκαίρι θά μυρίσει» ἤ «Μάρτης, γδάρτης καί κακός παλουκοκάφτης» ἤ «Ἀπό Μάρτη καλοκαίρι κι ἀπό Αὔγουστο χειμῶνα».
Ὅλα τά ἔχει πεῖ καί προβλέψει ἡ λαϊκή σοφία. Πρός Θεοῦ, δέν ἀμφισβητῶ τήν ἐπιστημονική γνώση καί ἄποψη, ἀλλά τόσο κακό ἴσως εἶναι ὑπερβολή.
Θά μοῦ πεῖτε «ἐδῶ κάνουμε τέτοιο σαματᾶ καί πᾶνε καί πνίγονται οἰκογένειες στούς χειμάρρους. Σκέψου νά μήν τά λέγαμε!». Ἐδῶ, λοιπόν, βρίσκεται τό «κουμπί» τῆς ὅλης ὑποθέσεως. Βεβαίως, πολύ σωστά, τόσο ἡ Πολιτική Προστασία ὅσο καί τά δελτία εἰδήσεων καί οἱ ἔκτακτες ἐνημερώσεις προειδοποιοῦν μέ μηνύματα καί ἀνακοινώσεις. Τί τά θέλετε, ὅμως; Ὅσο καί ἄν ἱδρώνετε, ὅσο καί ἄν προειδοποιεῖτε, πάντα θά ὑπάρχει ὁ «ἀνθρώπινος παράγων»… Προειδοποιεῖ τό Λιμεναρχεῖο, βγαίνουν ἀνακοινώσεις, μεταδίδουν δελτία καιροῦ τά ραδιόφωνα, καί ὁ ἄλλος κρίνει ὅτι εἶναι καιρός νά βγεῖ μέ τήν ἱστιοσανίδα γιά νά κάνει ἀτομικό ρεκόρ! Προβάλλει ἡ τηλεόραση σκηνές ἀρχείου, μέ κύματα νά καλύπτουν ὁλόκληρα λιμάνια, μέ τήν θάλασσα νά λυσσομανᾶ, καί κάποιοι πιστεύουν ὅτι «τώρα εἶναι εὐκαιρία, πού δέν βγαίνει κανένας ἄλλος», καί παίρνουν τήν βάρκα καί βγαίνουν νά ρίξουν παραγάδι!
Κι ὕστερα ἀρχίζουν τά ρεπορτάζ. «Ἀγνοοῦνται ψαράδες στόν Κορινθιακό» ἤ «Ἄκαρπες οἱ ἔρευνες γιά τόν νεαρό ψαροντουφεκᾶ στήν Χαλκιδική» ἤ «Ἀγωνία γιά τήν οἰκογένεια πού χάθηκε μέ τό αὐτοκίνητό της στά μανιασμένα νερά τοῦ χειμάρρου!»… Καί ἕπονται στά μικρόφωνα καί τήν κάμερα οἱ συγγενεῖς νά ὀδύρονται καί ἀρχίζουν τά παράπονα. «Καί τί κάνει τό κράτος; Πνιγόμαστε σάν τά ποντίκια!». Καί τί νά κάνει τό κράτος, δηλαδή; Νά σοῦ βάλει μίαν ἁλυσίδα στό πόδι καί νά σέ δένει στήν κολῶνα τῆς ΔΕΗ ὅποτε πιάνει κακοκαιρία; Νά σοῦ σκάσει τά λάστιχα τοῦ αὐτοκινήτου γιά νά μήν ξεκινήσεις, μέ τήν οἰκογένειά σου, μεσάνυχτα, μέ καταιγίδα, γιά τό χωριό; Νά σοῦ κλειδώσει τά ψαροντούφεκα γιά νά μήν βγαίνεις γιά ροφούς ὅταν ὁ καιρός εἶναι στίς μαῦρες του; Νά ἀποσύρει τό Λιμεναρχεῖο τό ἀπαγορευτικό ἐπειδή ἐσύ θές νά πᾶς νά ρίξεις γιά κουτσομοῦρες;
Καλά τά μετεωρολογικά δελτία, καλές οἱ ἀνακοινώσεις, καλές οἱ προειδοποιήσεις, ἀλλά πάντα θά ὑπάρχει ὁ «Ἐγώ δέν παίρνω χαμπάρι» καί ὁ «Ἔλα, μωρέ, τώρα». Πάντα!
