Ζέστη ἀρκετά ἐνοχλητική, κούραση ἀπό τήν τρεχάλα τῆς ἡμέρας.
Τό αἴρ-κοντίσιον στούς 22, ἕνα χαμηλό ποτῆρι μέ χυμό Σκωτίας καί ἀρκετό πάγο, καί ἕνα ἀπό τά τελευταῖα ποῦρα πού μοῦ ἔστειλε ὁ πολύτιμος ἀρωγός γιά τίς ὧρες περισυλλογῆς Σπῦρος Μεταξᾶς, ὅ,τι καλύτερο γιά μιά ἡμι-βύθιση στήν μπερζέρα, πού βρίσκεται στόν χῶρο ὅπου ἐνεδρεύει πάντα ἡ λάγνα καί πλανεύτρα συσκευή τῆς τηλοψίας…
Στήν ΕΡΤ βλέπω ἕναν δημοσιογράφο, ὁ ὁποῖος μέχρι πρό τινος μετεῖχε ὡς παρουσιαστής σέ τηλεοπτική ἐκπομπή στό ἴδιο κανάλι, νά ὁμιλεῖ πλέον ὡς ἐκπρόσωπος κόμματος. Παράδοξο καί παράξενο τό θέαμα, ἄς πᾶμε κάπου ἀλλοῦ. Καί, πατῶντας τό μαγικό κουμπάκι, βρίσκομαι στόν δίαυλο τῆς Βουλῆς, ὁ ὁποῖος, ὅταν δέν τόν ἐπιλέγουμε στίς μικρές ὧρες γιά νά μᾶς νανουρίσει μέ τό συνεχές μπούρου-μπούρου τῶν ἐθνοσωτήρων, ἔχει κάποια προγράμματα συναρπαστικά. Καί ἰδού, στό ἐκράν, ὁ μέγας Μίκης Θεοδωράκης, νά ἀφηγεῖται στήν καλή μας συνάδελφο τό πῶς προέκυψε τό περίφημο Καραμανλῆς ἤ τάνκς…
Κι ἐκεῖ, βλέποντας τόν Μίκη νά μιλᾶ, μέ λόγο συγκροτημένο, πάντα χειμαρρώδη ἀλλά καί μουσικό, νά ξεδιπλώνει τήν τεράστια ἐθνική προσωπικότητά του.
Καί μᾶς θύμισε ἐκεῖνα πού ἐμεῖς, ἐδῶ, τά μαθαίναμε μέσῳ τρίτων (προσωπικά τά μάθαινα ἀπό τόν κουμπάρο μας Ἀγησίλαο Σπηλιάκο, πού εἶχε ἀνοιχτή γραμμή μέ τόν Τάκη Λαμπρία.) Τίς συναντήσεις, δηλαδή, τοῦ Μίκη μέ τόν Καραμανλῆ στό Παρίσι καί ἐκείνη τήν μυθική συνέντευξη Τύπου πού ἔδωσε στό Λονδῖνο, παρουσίᾳ ἑκατό καί πλέον δημοσιογράφων, τό 1972. Τότε, ὁ ἔνθερμος αὐτός πατριώτης, ὁ μέγας δημιουργός καί ἀκατάπαυστα Ἕλληνας, πρότεινε Λύση Καραμανλῆ!
Μέσα στό ἀεροπλάνο, μέ τό ὁποῖο πηγαίναμε ἀπό τό Παρίσι στό Λονδῖνο γιά τήν μεγάλη συναυλία στό Κάρνεγκι Χώλ, ἀνακοίνωσα στούς συνεργάτες μου ὅτι στήν συνέντευξη Τύπου θά πρότεινα «Λύση Καραμανλῆ». Ὁ Γιάννης Διδίλης, ὁ πιανίστας μου, ἦταν ἀπολύτως ἀντίθετος! Τό φώναξε ἀμέσως δυνατά μέσα στό μικρό ἀεροπλάνο, καί ὅλοι, ἡ Φαραντούρη, ὁ Πανδῆς καί οἱ μουσικοί, ἄρχισαν νά φωνάζουν «Ὄχι, ὄχι!», εἶπε ὁ Μίκης, γελῶντας.
Κι ὅμως, τήν ἑπομένη, στό Λονδῖνο, ὅπου ἀναμενόταν μέ τεράστιο ἐνδιαφέρον ἡ συναυλία του, ὁ Μίκης εἶπε πολύ ἁπλά: Ἀφοῦ δέν τά βρήκαμε μεταξύ μας οἱ διάφορες ἀντιστασιακές ὁμάδες, προτείνω μιά λύση μέσα ἀπό τό πολιτικό σύστημα. Προτείνω τήν λύση Καραμανλῆ!
Τήν ἑπομένη, στά ἑλληνικά μέσα ἐνημερώσεως, δέν ὑπῆρχε οὔτε μία λέξη, ἀλλά τό «προτείνω λύση Καραμανλῆ» τοῦ Μίκη, ἦταν πλέον σέ ὅλον τόν κόσμο πρωτοσέλιδο!
Κι ὕστερα, μίλησε γιά τήν περίφημη παρέμβαση Μολυβιάτη, ὁ ὁποῖος, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1974, τοῦ τηλεφώνησε καί τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Καραμανλῆς θά ἤθελε νά μήν πραγματοποιήσει συναυλίες ἔξω ἀπό τήν Ἀττική. Προφανῶς, ὁ τότε Πρωθυπουργός τῆς κυβερνήσεως ἐθνικῆς ἑνότητος, φοβόταν τυχόν ἐπεισόδια ἤ προβοκάτσια, ἀλλά ὁ Μίκης ἐξερράγη. «Τί εἶναι αὐτά πού μοῦ λέτε; Δηλαδή, τί σημαίνει αὐτό; Ἀπαγόρευση; Δηλαδή μοῦ λέτε, ἤ Καραμανλῆς ἤ τάνκς;»
Αὐτή ἦταν ἡ περίφημη ἀναφορά. Τήν ἑπομένη, ἡ Βραδυνή, στήν ὁποία τότε ἐργαζόμουν, ἦταν ἡ μόνη πού εἶχε τόν τίτλο πού ἔμεινε στήν ἱστορία. Μίκης: Καραμανλῆς ἤ Τάνκς!, ἔμπνευση τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη. «Καί τί νά ἔλεγα; Ὅτι δέν τό εἶπα; Ἀφοῦ τό εἶχα πεῖ!» δήλωσε ἀφοπλιστικά ὁ Μίκης στήν δημοσιογράφο…
