Κάνοντας τόν καθημερινό περίπατο στό διαδίκτυο ἔπεσε τό μάτι μου σέ ἕνα πόστ, στό ὁποῖο ἀναφερόταν ὅτι τήν ἐρχομένη Κυριακή 25 Ἰουνίου ἑορτάζεται ἡ Παγκόσμια Ἡμέρα τοῦ Ναυτικοῦ.
Δέν γνωρίζω ἄν τό ἑλληνικό κράτος ἔχει ὀργανώσει κάποιες ἐκδηλώσεις, ἀλλά πολύ ἀμφιβάλλω, δεδομένου ὅτι τήν ἐρχομένη Κυριακή θά ἔχουμε ἐκλογές!
Ἀλήθεια, πόσοι Ἕλληνες γνωρίζουν ὅτι ἡ 25η Ἰουνίου, ὡς Παγκόσμιος Ἡμέρα τοῦ Ναυτικοῦ, ἔχει …ἑλληνική ρίζα καί ὑπογραφή; Ἀλήθεια, ποιός ἄλλος ἀπό ἕναν Ἕλληνα, ἤτοι ἄνθρωπο μέ καταγωγή ἀπό τήν ναυτικότερη πατρίδα τοῦ κόσμου, ἀπό τήν γῆ πού γέννησε τόν Ὀδυσσέα, τούς Ἀργοναῦτες, τόν Ποσειδῶνα, τόν προγενέστερο τοῦ Νηρέα, τίς Γοργόνες, τίς Σειρῆνες, τούς μεγάλους Ναυάρχους καί τά πρῶτα ἐμπορικά καί πολεμικά πλοῖα, θά ἦταν ἐκεῖνος πού θά σκεπτόταν ὅτι ἡ πολύτιμη, πολύπλευρη, πολυσχιδής, πολυμήχανη καί πολύκοπη ἐργασία τοῦ ναυτικοῦ ἔπρεπε νά τύχει τῆς παγκοσμίου ἀναγνωρίσεως; Ἡ 25η Ἰουνίου ἑκάστου ἔτους, λοιπόν, καθιερώθηκε ὡς Παγκόσιμος Ἡμέρα Ναυτικοῦ ἀπό τόν ΙΜΟ, τόν Διεθνῆ Ναυτιλιακό Ὀργανισμό (International Maritime Organisation), δηλαδή τόν βραχίονα τοῦ ΟΗΕ στόν ναυτιλιακό τομέα, τό 2010, περίοδο κατά τήν ὁποία Γενικός Γραμματεύς τοῦ ΙΜΟ ἦταν ὁ Ἕλληνας Ναύαρχος τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος Εὐθύμιος Μητρόπουλος, μέ καταγωγή ἀπό τό Γαλαξεῖδι, μιά ἀπό τίς πηγές τῆς ἑλληνικῆς ναυτιλίας.
Ἦταν ὁ Ε. Μητρόπουλος, ἐπίσης, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, μέ ψήφισμα τοῦ ΙΜΟ, χαρακτήρισε τό 2010 Διεθνές Ἔτος Ναυτικοῦ μέ τό γενικό σύνθημα-προτροπή πρός τούς νέους «Πηγαίνετε στήν Θάλασσα», καί στήν Σύνοδο τοῦ Ὀργανισμοῦ», πού τότε πραγματοποιήθηκε στήν Μανίλα, ἐπελέγη ἡ 25η Ἰουνίου ὡς Ἡμέρα τοῦ Ναυτικοῦ…
Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι τίποτε δέν εἶναι τυχαῖο. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι ἡ χώρα μας κρατᾶ τά σκῆπτρα, σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, τῆς ἐμπορικῆς Ναυτιλίας. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἕνας Ἕλληνας θαλασσινός, ἀπό τό Γαλαξεῖδι, σκέφθηκε ὅτι ὁ Ναυτικός πρέπει νά τύχει τῆς παγκοσμίου ἀναγνωρίσεως.
Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ Ἑλληνική Ναυτιλία, ἡ μεγαλύτερη, σήμερα, παγκοσμίως, χάνει, μέ ταχύ ρυθμό, τήν ἑλληνικότητά της, καθώς οἱ νεοέλληνες δέν προτιμοῦν πλέον τό ναυτικό ἐπάγγελμα.
Ἀπό τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’90, τότε πού ἡ ἐπίπλαστη εὐημερία εἶχε γίνει καθημερινότητα, εἴχαμε ἐπισημάνει τόν κίνδυνο. Ἀπό τότε, εἴχαμε παρατηρήσει ὅτι ἡ βιαία διακοπή τῆς λειτουργίας τῶν Ἰδιωτικῶν Ναυτικῶν Σχολῶν καί ἡ παράδοση τῆς Ναυτικῆς Ἐκπαιδεύσεως στά χέρια μιᾶς μικρῆς, κρατικοδίατης, ἡμιμαθοῦς ὁμάδας συνδικαλιστῶν-διδασκόντων, θά ἐπέφερε τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπό ἐκεῖνα πού ἐπαγγέλλοντο οἱ ἐπαγγελματίες διδάσκοντες στίς δημόσιες Σχολές, οἱ ὁποῖες, αἰφνιδίως, ἔγιναν ΤΕΙ καί ἀργότερα Ἀκαδημίες, ἤτοι νέες πηγές πού προμηθεύουν τό ἑλληνικό δημόσιο μέ μία ἀκόμη κατηγορία πτυχιούχων.
Προχθές, στήν ἐκδήλωση γιά τά 30 χρόνια τῆς ΤΕΝ, ὁ καπετάν Παναγιώτης Τσάκος ἔκρουσε γιά μία ἀκόμη φορά τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Δυστυχῶς, τά παιδιά μας δέν ἔρχονται πιά στήν θάλασσα. Καί ἀκοῦμε συνεχῶς ὅλο καί λιγότερα ἑλληνικά στά βαπόρια μας. Ἄς τό ἀντιληφθοῦμε, ἐπί τέλους, καλά. Ὅταν δέν θά ἔχουμε πιά Ἕλληνες ναυτικούς, θά πάψει νά ὑπάρχει καί ἡ Ἑλληνική Ναυτιλία.
Τό καταλαβαίνουμε αὐτό; Δέν τό βλέπω, δυστυχῶς…
