Ἄκουσα καί διάβασα πολλά ἐπικριτικά ἕως ὑβριστικά σχόλια γιά…
… τούς Ἄγγλους καί γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπισαν τήν ἀπώλεια τῆς Βασιλίσσης Ἐλισάβετ. Καταλαβαίνω, ἐπειδή ὅλη σχεδόν ἡ οἰκογένειά μας ζεῖ στήν Ἀγγλία, τά τέσσερα ἀδέλφια μου, τά δώδεκα ἀνήψια καί τά ἀρκετά παιδιά τους, ὅτι σέ ἐμᾶς, τούς Ἕλληνες, εἶναι πολύ δύσκολο νά καταλάβουμε τί σημαίνει γιά τούς Ἄγγλους (καί γιά πάρα πολλούς ἀπό τούς λοιπούς πολῖτες τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου) τό στέμμα.
Γιά τό Ἡνωμένο Βασίλειο, τό στέμμα εἶναι ὁ θεσμός ὁ ὁποῖος κρατᾶ ἑνωμένες τέσσερεις διαφορετικές χῶρες, κουλτοῦρες καί κοινωνίες. Οἱ Ἄγγλοι, οἱ Σκῶτοι, οἱ Οὐαλλοί καί οἱ Ἰρλανδοί ἐλάχιστα κοινά σημεῖα ἔχουν. Τούς συνδέει, ὅμως, τό στέμμα, ὁ θεσμός, ὁ Βασιλεύς ἤ ἡ Βασίλισσα. Ἡ πανέξυπνη Ἐλισάβετ, πού κάθισε στόν βασιλικό θρόνο ἐπί ἑβδομήντα (!) χρόνια, φρόντισε νά διατηρήσει τόν θεσμό μέ ὅσο λιγότερες ἐκδορές μποροῦσε καί νά τόν παραδώσει γεμᾶτο κῦρος καί πίστη στίς παραδόσεις.
Ὅταν ἕνας δημοκρατικός λαός δένεται μέ τόν ἴδιο ἀνώτατο ἄρχοντα ἐπί ἑβδομήντα χρόνια, εἶναι δυνατόν νά μήν τόν ἔχει στήν καρδιά του;
Ἡ Ἐλισάβετ, πού παρέμεινε, ὅπως καί ὁ πατέρας της, στήν Ἀγγλία κατά τήν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (σέ ἀντίθεση μέ ἄλλους ἡγέτες, πού πέταξαν σέ ἄλλες πολιτεῖες καί «κυβερνοῦσαν» ἐξ ἀποστάσεως) κράτησε, ὅσο μποροῦσε, ἀλώβητο τόν θεσμό, καί οἱ ἐκδηλώσεις πού παρακολουθήσαμε δέν ἦταν «προσωπολατρικές», ἀλλά ἦταν ἀπότιση σεβασμοῦ πρός μιά γυναίκα ἡ ὁποία «κυβερνοῦσε χωρίς νά κυβερνᾶ». Ποῦ νά τά καταλάβουμε αὐτά ἐμεῖς, πού μέ τό πού θά κλείσουν οἱ κάλπες, ζητᾶμε νέες ἐκλογές καί πού οἱ θεσμοί εἶναι γιά ἐμᾶς σχεδόν «ἀνεπιθύμητοι» ἤ «ἀναγκαῖο κακό».
Μᾶς φαίνεται παράξενο πού ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού περίμεναν μέχρι καί 48 ὧρες μέχρι νά φθάσει ἡ σειρά τους νά σταθοῦν ἀπέναντι στό φέρετρο καί νά κλίνουν τήν κεφαλή. Μᾶς φαίνεται παράξενο, πού οἱ Ἄγγλοι σέβονται τίς στολές καί οἱ στρατιωτικοί, οϊ ἀστυνομικοί, οἱ πυροσβέστες, δέν κυκλοφοροῦν μέ «πολιτικά» φοβούμενοι ἀκόμη καί ἐπιθέσεις ἀπό «δημοκράτες».
Μᾶς φαίνεται περίεργος ὁ «χολλυγουντιανός» τρόπος μέ τόν ὁποῖο τό ἀγγλικό κράτος διαχειρίσθηκε τόν θάνατο τῆς Ἐλισάβετ. Μά, εἶναι πολύ ἁπλό. Ὅταν αὐτή τήν «παραγωγή» τήν παρακολουθοῦν τέσσερα δισεκατομμύρια ἄνθρωποι, τί ἄλλο πρέπει νά γίνει γιά νά ἀντιληφθοῦμε τήν σημασία της γιά τήν Ἀγγλία; Καταλαβαίνουμε πόσο ἐντείνεται τό ἐνδιαφέρον ὅλων αὐτῶν τῶν θεατῶν γιά τήν χώρα αὐτή καί πόσοι ἀπό αὐτούς θά ἐπιδιώξουν νά τήν ἐπισκεφθοῦν;
Δυστυχῶς, μᾶς εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀντιληφθοῦμε τί σημαίνει σεβασμός στούς θεσμούς, πειθαρχία, τήρηση τῆς τάξεως καί ἄλλες «λεπτομέρειες». Τήν ἀγάπη καί τήν ἐκτίμηση τῶν πολιτῶν δέν μπορεῖ κανείς νά τήν ἐπιβάλει. Ἐδῶ, μόνο ὅταν διεξήχθησαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες, τό 2004, γίναμε, γιά εἴκοσι ἡμέρες, ὑποδειγματικοί πολῖτες. Δέν θυμᾶμαι ἄλλη περίοδο πού ὅλα, μά ὅλα, νά λειτουργοῦν κανονικά καί μέ ὑποδειγματική ἀκρίβεια καί τάξη! Καί τότε, ὅμως, ἦταν θέμα προσώπου!
