Δέν ὑπάρχει ραδιόφωνο πού νά μεταδίδει παραδοσιακά ἑλληνικά τραγούδια τῶν Χριστουγέννων
Θά μοῦ πεῖτε, δέν ὑπάρχει τόση μεγάλη ποικιλία ἀπό ἑλληνικῆς πλευρᾶς. Κάτι «Στή γωνιά μας κόκκινο, τ’ ἀναμμένο τζάκι/τοῦφες χιόνια πέφτουνε, στό παραθυράκι», κάτι «Χιόνια στό καμπαναριό», ἐλάχιστα ἐμπρός στόν καταιγισμό τῶν ἀγγλοσαξονικῶν καί τῶν γερμανοφώνων ἑορταστικῶν ἀσμάτων.
Ἀπό ποῦ νά ἀρχίσεις; Ὅλοι οἱ μεγάλοι καλλιτέχνες τῶν ὡς ἄνω σχολῶν ἔχουν ἑρμηνεύσει χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Βλέπεις, τά Χριστούγεννα καί ἡ Πρωτοχρονιά εἶναι γιά τούς λαούς αὐτούς ἡ μεγαλύτερη ἑορτή τοῦ ἔτους. Ἐμεῖς, μεσογειακοί καί ἀπόγονοι ἐκείνων πού λάτρευαν τήν ἄνοιξη καί τήν γῆ, ἔχουμε προτίμηση στήν Λαμπρή, συνέχεια τῶν ἑορτῶν μέ τίς ὁποῖες ἐκεῖνοι πού κατοίκησαν αὐτή τήν εὐλογημένη φλούδα γῆς πολύ πρίν ἀπό ἐμᾶς, ὑποδέχονταν τό πέρασμα στήν καρποφορία καί τόν πλοῦτο τῆς γῆς. Ἔτσι, εἶναι φυσικό νά ἔχουν τραγουδήσει τά Χριστούγεννα ὁ Φράνκ Σινάτρα, ὁ Μπίνγκ Κρόσμπι, ἡ Μαχάλια Τζάκσον, ὁ Ἔλβις, ἀλλά καί μεγάλοι ἀστέρες τῆς ὄπερας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀφήσει παρακαταθήκη πολύτιμη, μοναδικές ἑρμηνεῖες στά ἄσματα μέ τά ὁποῖα ὑμνεῖται ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἐρχομός τοῦ Νέου Ἔτους.
Ἕνα μεγάλο μέρος τῆς (πραγματικά πολύ μεγάλης) δισκοθήκης μας στό σπίτι καταλαμβάνουν δίσκοι μέ τέτοιες ἑρμηνεῖες. Τριάντα πέντε χρόνια στό ραδιόφωνο (1974-2009) ἔπρεπε νά ἔχεις δυνατή χριστουγεννιάτικη ὑποστήριξη. Τότε, δέν εἴχαμε τίς σημερινές εὐκολίες, πού πατᾶς ἕνα κουμπί καί σοῦ προσφέρονται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ! Τότε, ὅπου κι ἄν ταξίδευα, βρισκόμουν στά «δισκάδικα» κι ἔψαχνα «Χριστουγεννιάτικα». Εἶχα πετύχει κι ἕνα καταπληκτικό δισκάδικο στό Λονδῖνο, τό «Nostalgia» (μοῦ τό εἶχε συστήσει ὁ φίλτατος Γιάννης Φλέσσας) καί εἶχα φέρει τοῦ Θεοῦ τά καλά! Ἀπό Ἐνρίκο Καροῦζο καί Ντί Στέφανο, μέχρι Λιούις Ἄρμστρονγκ καί Ἕλλα Φιτζέραλντ. Ἀλλά καί ἕναν καταπληκτικό δίσκο μέ Χριστουγεννιάτικα, μέ τόν ἀλησμόνητο φίλο Ντέμη Ροῦσσο (τόν βρῆκα στήν Βενετία) κι ἕναν ἄλλο μέ τόν Ἀζναβούρ! Μοναδικό εἶναι κι ἕνα δισκάκι 45 στροφῶν, μέ τή Νάνα Μούσχουρη, πού ἑρμηνεύει τόν «Μικρό τυμπανιστή» στά γαλλικά («L’ enfant au tambour»), πού τόν εἶχα ἀγοράσει μαθητής τοῦ Γυμνασίου ἀπό τό «Negro» τῶν ἀδελφῶν Γεωργιάδη, στόν Πειραιᾶ… Κι ὅταν ἐρχόταν ἡ περίοδος τῶν Χριστουγέννων, ἀπό τίς 15 Δεκεμβρίου, κάθε πρωί, στήν ἐκπομπή πού κρατοῦσα στό δημοτικό ραδιόφωνο τοῦ Πειραιᾶ, ἄρχιζα μέ τό «Feliz Navidad», σέ μία λάτιν ἐκτέλεση ἀπό τόν μεγάλο José Feliciano! Εἶχα βρεῖ τόν δίσκο στή Νέα Ὑόρκη καί δέν εἶχε ξανακουστεῖ ἀπό τά ἑλληνικά ἐρτζιανά. Μπορῶ νά καυχηθῶ ὅτι τό ἔκανα «χίτ» καί σέ λίγες μέρες τό εἶχαν ἀντιγράψει (ἠχογραφήσει) ὅλοι οἱ ἄλλοι σταθμοί!
Ἔδειχνα, πού λέτε, στήν ἐγγονή μας μέ ὑπερηφάνεια τό ράφι, γεμᾶτο ἀπό τά βινύλια τῶν Χριστουγέννων. «Αὐτά, Σταματίνα, ἔχουν μεγάλη ἀξία. Κάποια στιγμή, θά τό καταλάβεις» τῆς λέω. Κι ἐκείνη, κοιτάζοντας στοχαστικά τόν «πλοῦτο» μου, λέει ἀργά καί βασανιστικά.
«Ὡραῖα εἶναι, παπποῦ, ἀλλά μήπως θέλεις νά στά γράψω ὅλα σέ ἕνα “στικάκι”; Μπορῶ νά τά βρῶ εὔκολα στόν ὑπολογιστή!»…
