Tώρα ξέρω ὅτι πολλοί θά «ξυνίσετε» μέ ὅσα θά διαβάσετε…
… ἀλλά ἔχω μάθει νά λέω (καί νά γράφω) αὐτό πού πιστεύω. Τί νά κάνουμε; Μεγάλη ὑπόθεση νά σοῦ παρέχει τό μέσον τό ὁποῖο σέ φιλοξενεῖ τήν εὐχέρεια νά γράφεις ἐλεύθερα τήν ἄποψή σου. Βέβαια, μπορεῖ μερικές φορές νά τό πληρώσεις, νά στοχοποιηθεῖς, νά προσπαθήσουν, παντί τρόπω, νά «σέ ἀποσύρουν» ἀπό τήν ἀγορά, ἀλλά ἄν κάνεις πίσω, θά χαθεῖς ἤ θά συμβιβαστεῖς, καί θά εἶναι σάν νά χάνεσαι δύο φορές! Ἀκοῦστε μιά μικρή ἱστορία. Ὅταν μοῦ ἀνετέθη θέση εὐθύνης στό «Φεστιβάλ Ἀθηνῶν-Ἐπιδαύρου», σκέφθηκα νά βαδίσουμε στά ἴχνη τοῦ μεγάλου Θεόδωρου Κρίτα.
Ὁ Κρίτας, δαιμόνιος ὁραματιστής, καλοῦσε μεγάλα ὀνόματα τοῦ διεθνοῦς «τζέτ-σέτ», προκειμένου νά παρακολουθήσουν μιά παράσταση στό Ἡρώδειο ἤ τήν Ἐπίδαυρο. Τήν ἑπομένη, ἡ φωτογραφία τῶν «ἀστέρων» στά μάρμαρα τοῦ Ὠδείου ἤ τῆς Ἐπιδαύρου, ἔκανε τόν γῦρο τοῦ κόσμου, προσφέροντας στόν θεσμό τεράστια διεθνῆ ἀκτινοβολία καί προβολή. Πρότεινα, λοιπόν, στό συμβούλιο νά καλέσουμε (δέν θυμᾶμαι γιά ποιές παραστάσεις) τό ζεῦγος Μπέκαμ (ἐκεῖνο τόν καιρό ἦταν στήν κορυφή τῆς δημοτικότητας) καί τόν Σόν Κόνερι. Ἡ πρότασή μου ἔγινε δεκτή μέ ἐπιφωνήματα ἀπογοητεύσεως! «Μά, θά γυρίσουμε πίσω; Μπροστά πηγαίνει ὁ κόσμος!» ἦταν ἡ ἄποψη τῶν περισσοτέρων, ἀλλά καί τοῦ ὑπουργείου Πολιτισμοῦ, ὅπως μοῦ μετεφέθη ἀπό «κύκλους»…
Ἔτσι, ἡ θητεία μας κύλησε μέ σποραδικές ἐμφανίσεις ἐγχωρίων «ἐπισήμων» (δηλαδή πολιτικῶν), οἱ ὁποῖοι, μάλιστα, κάθονταν στήν πρώτη σειρά, ἀπό τήν ὁποία ὁ θεατής βλέπει συνήθως τό βάθρο καί τά πόδια τῶν μελῶν τῆς ὀρχήστρας! Ὅταν εἶπα ὅτι «στά μεγαλύτερα θέατρα τοῦ κόσμου οἱ θέσεις τῶν “ἐπισήμων” (ἄν ὑπάρχουν) βρίσκονται στό κέντρο, στήν τέταρτη ἤ πέμπτη σειρά», ἕνα ἀπό τά μέλη τοῦ συμβουλίου (μέ μακρά ἐμπειρία) μοῦ ἔλυσε κάθε ἀπορία, λέγοντας. «Μά, ἀγαπητέ μου, οἱ “ἐπίσημοι” προτιμοῦν νά …τούς βλέπουν ἀντί νά βλέπουν!»…
Θέλω ἀκόμη νά σᾶς πῶ ὅτι αἰσθανόμουν ἀπογοήτευση, καθώς διαπίστωνα ὅτι ἐλάχιστοι ἦταν οἱ «ἐπίσημοι» πού τιμοῦσαν τίς παραστάσεις μας. Θυμᾶμαι, μάλιστα, ὅταν ἡ Βασίλισσα τῆς Ἱσπανίας Σοφία ἦλθε «ἰνκόγκνιτο» γιά νά παρακολουθήσει τήν ἐμφάνιση τοῦ Χοσέ Καρέρας καί τῆς Σού-Μί-Τζό καί –παρά τό γεγονός ὅτι εἴχαμε ἐγκαίρως εἰδοποιηθεῖ καί εἴχαμε ἐνημερώσει σχετικά τήν προϊσταμένη ἀρχή– οὐδείς «ἐπίσημος» ἐνεφανίσθη πλήν κάποιων διακεκριμένων ἐπιχειρηματιῶν. Κι ἔτσι, ὑπῆρξε ἡ ταπεινότης μου ὁ «ἀμφιτρύων», πού ὑποδέχθηκε τήν –Ἑλληνίδα–Βασίλισσα τῆς Ἱσπανίας! Μάλιστα, ὅταν τήν ἐνημέρωσα ὅτι ἦταν καλεσμένη μας, μέ τούς καλλιτέχνες, σέ ἕνα ὄμορφο ρεστωράν, ἀπάντησε (σέ ἄψογα ἑλληνικά) ὅτι «θά βγεῖ μέ φίλες της γιατί ἐπεθύμησε τό σουβλάκι!»…
Γιατί σᾶς ζαλίζω μέ ὅλα αὐτά; Μά, ἐπειδή ἐγκρίνω (προσωπικῶς) τόσο τήν ἀπόφαση τοῦ πρωθυπουργοῦ νά συναντηθεῖ μέ τόν παγκοσμίου ἀκτινοβολίας ἠθοποιό Τόμ Χάνκς, ὅσο καί τήν παρουσία του στήν παράσταση τῶν «Περσῶν» στήν Ἐπίδαυρο.
Ἄν ἤμουν στήν θέση τῆς ἡγεσίας τοῦ Φεστιβάλ καί τῶν καλλιτεχνῶν, θά αἰσθανόμουν ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση, ἐνῶ εἶναι βέβαιο ὅτι καί ἡ συνάντηση μέ τόν Χάνκς, προσωπικότητα κύρους καί εὐρύτατης ἀποδοχῆς, θά ἔχει θετικό ἀντίκτυπο γιά τήν χώρα στό ἐξωτερικό. Ὅλα τά ἄλλα, περί ἑλικοπτέρων κ.λπ εἶναι –γιά ἐμένα– δευτερευούσης σημασίας…
