Δεῖτε τώρα ἕνα ὄμορφο κείμενο πού «ψάρεψα» στό σάιτ «Τύπος Πειραιῶς» τοῦ παλαιοῦ καλοῦ συναδέλφου Παντελῆ Ξανθίδη
Τό ὑπογράφει ὁ δρ Ἀλέξανδρος Ἀρδαβάνης, ἰατρός ὀγκολόγος –διευθυντής στό νοσοκομεῖο «Ἅγιος Σάββας», πού εἶναι –-προφανῶς– καί λογοτέχνης. «Πρίν πενῆντα χρόνια, ὁ ἐξ ἀγχιστείας θεῖος συμπυκνώνει τό τρίπτυχο δόγμα τῆς ἀσφαλοῦς μετακίνησης στήν τότε Ἐθνική Ὁδό. Ὁ θεῖος μέ τό τρεμουλοτίμονο “Opel Olympia” τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, ἕνα ἀπό τά αὑτοκίνητα-σκοτῶστρες σέ δρόμους-σκοτῶστρες τῆς ἐποχῆς. Δρόμους χαραγμένους καί ἀσφαλτοστρωμένους ἀπό τούς ἐργολάβους τῆς ἐποχῆς. Αὐτούς δέν θά τούς χαρακτηρίσω ἀφοῦ δέν τούς γνώρισα προσωπικά, ἀλλά χαρακτηρίζονται ἀπό τήν Ἱστορία τῆς ἐποχῆς πού ἀκόμα δέν ἔχει καθαρογραφεῖ –οὔτε ἀπό τούς νικητές οὔτε ἀπό τούς ἡττημένους– τήν ἱστορία τοῦ μακελειοῦ πού προηγήθηκε λίγα χρόνια πρίν.
Ἄλλωστε, καί ἀπό ’δῶ καί ἀπό ’κεῖ, κάποιοι θά ἔπαιρναν τίς ἐργολαβίες καί οἱ ἐργολάβοι, ὅπως ἔλεγε χαριτολογώντας κάποιος «σταύρωσαν τόν Χριστό». Ἐργολάβοι δημοσίων ἔργων καί βιομηχανίες αὐτοκινήτων: σταυρωτῆδες τοῦ τόπου μας. Ζαλίστηκα ἀπό τίς δολιχοδρομίες τοῦ νοῦ. Γυρνάω στήν ἀρχή. Ὁ θεῖος· χοντρέμπορος ψιλικῶν μέ σπουδές στό Πανεπιστήμιο τοῦ Πεζοδρομίου, ὅπως δήλωνε μέ ἔπαρση στούς μπατζανάκηδες ἀποφοίτους τοῦ κατωτέρου Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν –ἀνάμεσά τους καί ὁ πατέρας μου.
“Δεξιά, ὀγδόντα καί ἀποστάσεις” λοιπόν. Πρόβλεψη ἀκριβείας γιά τό πολιτικό, ἡλικιακό καί ὑγειονομικό σκηνικό τοῦ τόπου καί τοῦ πλανήτη. Βέβαια δέν προέβλεψε τίς μάσκες· τότε ἡ μάσκα ἦταν σύμβολο τοῦ παραβάτη καί τιμωροῦ Ζορό καί ὄχι πλανητικός κοινός τόπος συνάντησης ἡγεσιῶν καί ὑπηκόων –γιά τή σωτηρία ὅλων. Σέ κάθε περίπτωση, τοῦ ἀναγνωρίζω διορατικότητα ἐμβέλειας μισοῦ αἰῶνα –μᾶλλον πολλῶν αἰώνων. Ἔχω ἄλλωστε παραδεχτεῖ πιά τήν ἀνάλυση τοῦ Φουκουγιάμα γιά τό “τέλος τῆς Ἱστορίας” –ἄν ὑπῆρξε ποτέ Ἱστορία, τοὐλάχιστον ὡς τό Κοινόν τῶν “ὁμόρων, ὁμαίμων, ὁμογλώσσων” Ἀνθρώπων. Τό παραδέχτηκα μέ μᾶλλον ἀπρόσφορη ὀδύνη ἀναδρομική, προοπτική καί κραυγαλέα παροῦσα πώς ἔτσι πάει ἡ ἀνθρωπότητα μετά τήν ἔξοδο ἀπό τά σπήλαια. Πάντως, κάποτε θά τελειώσει τό παρόν διάλειμμα –ἀπό τί πρός τί; Θά γυρίσουμε ὅλοι λοιπόν, καθένας στόν πάγκο του ἤ σέ ἀφιλόξενα παγκάκια ἀπό τσιμέντο. Κανένας στό σπίτι ἤ τό κρεβάτι πού ἄφησε πρίν βγεῖ νά παλέψει γιά ἕναν κόσμο πού ἐπιστρέφει ραγδαῖα στήν εἰλικρίνεια τῆς ἄγριας ζωῆς. Μέχρι τότε κάπως θά ἐπιζήσουμε –ὅσοι ἐπιζήσουν. Μέσος ὅρος ζωῆς ἀποκλιμακούμενος: ἀνδρῶν ἑβδομήντα τρία, γυναικῶν ἑβδομήντα ὀχτώ ἔτη –γιά ὅσους προσβλέπουν σέ ἀθανασία…» Εἶχα κι ἐγώ ἕναν θεῖο μέ Opel Olympia. Ὄχι ἀκριβῶς θεῖο, πολύ φίλο τοῦ πατέρα μου, πού ἦταν κοντά μας πιότερο ἀπό τούς θείους. Κάθε Κυριακή μᾶς πήγαινε «βόλτα», συνήθως στά Βίλλια ἤ στό Κριεκούκι, σέ «χασαποταβέρνες». Ἡ μάνα μας ἔλεγε ὅτι ὁ Γιάννης ὁ Μέρκος ὁδηγοῦσε καλύτερα ἀπό τόν πατέρα μας, ἀλλά ὁ πατέρας μας δέν εἶχε –τότε– ἁμάξι. Ὅταν ἀγόρασε, κατάλαβα ὅτι ἡ μάνα μας εἶχε δίκιο! Ὅταν ἄρχισα νά παίρνω –στά κρυφά– τό ἁμάξι τοῦ πατέρα μας γιά νά πηγαίνω στά πάρτι, κατάλαβα ὅτι ἡ ὁδήγηση εἶναι ταλέντο. Καί ὁ πατέρας μας δέν τό εἶχε ποτέ!
