Τόν θυμᾶμαι, ἀπό τότε πού πήγαινα στό Γυμνάσιο
Ὁ Στέφανος ὁ «μπαλάκιας» γύριζε ὁλημερίς στούς δρόμους τοῦ Πειραιᾶ χτυπώντας μέ δύναμη στήν ἄσφαλτο ἤ στίς πλάκες τῶν πεζοδρομίων ἕνα μπαλάκι τοῦ τένις. Τό χτυποῦσε καί τό ἅρπαζε ἀμέσως, πρίν πετάξει ψηλά.
Καμμιά φορά τοῦ ξέφευγε καί κατέληγε πότε στήν ὀροφή κάποιου λεωφορείου, πότε στό πάρ-μπρίζ ἑνός ΙΧ ἤ ἑνός ταξί. Κανείς, ὅμως, δέν θύμωνε μαζί του. Ἦταν ὁ Στέφανος, κάτι σάν «μασκώτ» τῆς πόλεως. Ὁ Στέφανος περίμενε νά περάσουν τά ὀχήματα καί ἔτρεχε νά μαζέψει τό μπαλλάκι, γιά νά ἀρχίσει πάλι νά βαδίζει καί νά τό χτυπάει μέ τόν ἴδιο ρυθμό. «Γκάπ-γκούπ»…
Ἦταν ὁ τελευταῖος τῶν «τύπων» τοῦ Πειραιᾶ. Εἶχαν χαθεῖ πιά ὁριστικά ὁ «στρατηγός» Διπλαράκης, πού κυκλοφοροῦσε φορτωμένος παράσημα, κυρίως ἀπό πώματα ἀναψυκτικῶν, ἀλλά καί κάποια ἀγορασμένα ἀπό τό Μοναστηράκι, ὁ ὁποῖος ἀγόρευε καί ὑποσχόταν ἕνα «Κόμμα ὑπεράνω κομμάτων». Ἴσως σήμερα νά εἶχε μπεῖ στή Βουλή! Μπῆκαν κάποιοι, χωρίς παράσημα! Ἦταν καί ὁ «Κατάσκοπος», πού φοροῦσε μιά σκούρα καμπαρντίνα καί κυκλοφοροῦσε κοιτάζοντας μέ μάτι ἄγριο δεξιά-ἀριστερά. Ἄν φώναζες «κατάσκοπε», σοῦ ἐξαπέλυε ἤπιες βρισιές. Ἄν, ὅμως, τοῦ φώναζες «κατάσκοπε-προδότη», «στόλιζε» ὅλο τό γενεαλογικό σου δένδρο, ὅλα τά θεῖα, ἀλλά καί ὅ,τι ἄλλο ἔβαζε ὁ νοῦς σου…
Ἦταν καί ὁ «Παραλίας», πού κυκλοφοροῦσε πάντα μέ μιά φανέλλα τοῦ Ὀλυμπιακοῦ καί μέ τό σῆμα τῆς Νέας Δημοκρατίας στό μπρελόκ του. Κι ἄν τόν ἔλεγες «Παραλία κομμουνιστή», δέν σταματοῦσε τό ὑβρεολόγιο… Ἔφυγαν ὅλοι καί ἔμεινε ὁ Στέφανος, πού κουράστηκε πιά ἀπό τό καθημερινό ἄγριο περπάτημα (τόν ὑπολογίζαμε νά κάνει τοὐλάχιστον μισό Μαραθώνιο τήν ἡμέρα), βάρυναν ἀπό τά χρόνια τά πόδια του καί ἄραξε στό γιατάκι του, στήν Νεράιδα, στό σύνορο ἀκριβῶς Πειραιῶς-Νικαίας, ἐκεῖ, δηλαδή, πού ἀνῆκε, ἀφοῦ καί στίς δύο πόλεις ἔκανε τήν περατζάδα του κάθε ἡμέρα…
Ἦταν ἥσυχος, καθόταν καί χάζευε τά παιδιά πού ἔπαιζαν στήν πλατεῖα καί ἄκουγε τά τραγούδια του, τά παλιά λαϊκά, πού ἀκούγαμε πιτσιρίκια στά «κοσμικά κέντρα» τῆς ὁδοῦ «Ὀκτώ» τῆς Νικαίας. Ἀπό Καζαντζίδη καί Βαμβακάρη, μέχρι Περπινιάδη καί καί Σωτηρία Μπέλλου!
Περνοῦσε ἔτσι τόν καιρό του, μέ κάποια πενιχρή σύνταξη καί μέ ἐλάχιστες ἀπαιτήσεις. Στεγνός, λιτοδίαιτος, τοῦ ἀρκοῦσε ἡ μουσική καί ἡ καρέκλα του.
Κάποιοι ἔλεγαν ὅτι ἦταν ναυτικός καί μιά φορά, πού γύρισε ἀπό ταξίδι, δέν βρῆκε κανέναν στό σπίτι πού εἶχε στήσει μέ τήν κυρά του καί τοῦ σάλεψε. Ἄλλοι πάλι ἔλεγαν ὅτι ἦταν παλαιά ἐπιχειρηματίας καί τοῦ ἔστριψε ὅταν πτώχευσε ἡ ἐπιχείρησή του. Κανείς δέν ἦταν βέβαιος. Καί ἐκεῖνος δέν μιλοῦσε γιά τό παρελθόν. Δέν ἤθελε ἤ δέν θυμόταν;
Προχθές, τόν χτύπησε ἕνα αὐτοκίνητο καί τόν ἔστειλε ὡς ἀζήτητο στό Νεκροτομεῖο! Κινητοποιήθηκε ἡ φτωχογειτονιά, ἄναψε τό διαδίκτυο. Ἔγραψα κι ἐγώ κάτι. Καί ἀμέσως προσφέρθηκε ὁ Δῆμος Νικαίας ἀλλά καί ἕνας ἐπιφανής Πειραιώτης ἐπιχειρηματίας γιά τήν κάλυψη τῶν ἐξόδων τῆς κηδείας. Ἔβαλα κι ἄκουσα τόν «κυρ-Ἀντώνη» τοῦ Μάνου Χατζιδάκι καί κάπνισα μετά ἀπό πολύ καιρό…
Στέφανε, ποῦ νά ἤξερες πόσες χιλιάδες φίλους εἶχες!
