Όταν άκουσα την είδηση για την απώλεια του αιδεσιμώτατου Ντέσμοντ Τούτου, του Νοτιοαφρικανού ιερωμένου που πολέμησε το Απαρτχάιντ και τιμήθηκε με τα βραβεία Νομπέλ και Σβάιτσερ, θυμήθηκα …την Ελένη Βλάχου!
Η εξαίρετη δημοσιογράφος και εκδότις της “Καθημερινής”, στην οποία εργάσθηκα επί 32 ολόκληρα χρόνια, είχε ονομάσει “Τούτου” τον κατάμαυρο γάτο της, ο οποίος σουλατσάριζε συνεχώς επάνω στο γραφείο της, στον έβδομο όροφο του ιστορικού κτιρίου της οδού Σωκράτους, στην Ομόνοια, με την μεγάλη ζωγραφιά του Τέτση στο ισόγειο! “Τον βάφτισα έτσι για να μου θυμίζει σε κάθε στιγμή τον αγώνα που κάνουν εκεί στη Νοτιο Αφρική για την αποκατάσταση της ισότητος και της δημοκρατίας” μας έλεγε συχνά…
Θυμήθηκα, λοιπόν, την Ελένη Βλάχου και την εποχή που οι εκδότες των εφημερίδων δεν ήταν επιχειρηματίες, δεν είχαν βαπόρια ή εταιρείες κατασκευαστικές, δεν ήταν έμποροι κινητής τηλεφωνίας, μεσάζοντες όπλων ή ξενοδόχοι. Ήταν είτε γόνοι δημοσιογραφικών -εκδοτικών οικογενειών είτε οι εκδόσεις αποτελούσαν τον μοναδικό τομέα απασχολήσεώς τους.
Το ΠΑΣΟΚ, ήταν το κόμμα που “δυναμίτισε”τον χώρο με τον αλησμόνητο ευτραφή τραπεζίτη, αφού προηγουμένως είχε καταστρέψει και είχε στείλει στην φυλακή έναν παραδοσιακό εκδότη του Βόλου, στον οποίο έταξε “λαγούς με πετραχήλια” αλλά στην συνέχεια τον “άδειασε” μεγαλοπρεπώς! Ύστερα, ήρθαν οι εκ του “σοσιαλιστικού παραδείσου” εκατομμυριούχοι και άρχισε η “μετάλλαξη”…
Η “Καθημερινή”, λοιπόν, μέχρι να πεισθεί η Ελένη Βλάχου (από κάποιους δημοσιογράφους της, που της “πλάσαραν” τον τραπεζίτη) να πουλήσει την “Καθημερινή” με την αφοπλιστική πεποίθηση ότι “ένας άνθρωπος που έχει πέντε παιδιά αποκλείεται να είναι απατεώνας”, παρέμενε μια καθαρά δημοσιογραφική κυψελη, που έβγαζε μια αξιοπρεπέστατη “πτωχή πλην τιμία” εφημερίδα. Και όποτε η εκδότις βρισκόταν μαζί με τους δημοσιογράφους της, εύρισκε ευκαιρία να κάνει επίδειξη του-υψηλού οπωσδήποτε- χιούμορ της. Για την ιστορία, θα θυμίσω μερικά στιγμιότυπα.
Μπαίνουμε στο γραφείο της για κάποια σύσκεψη. Ο πάντα ευγενής και καλοντυμένος Βαγγέλης Μπίστικας, ερωτά: “Κυρία Βλάχου, θα μπορούσα να βγάλω το σακάκι μου;”. Η Βλάχου τον κοιτάζει με νόημα, κατεβάζει το βλέμμα και λέει: “Μπορείτε να τα βγάλετε όλα. Εγώ θα βγάλω απλώς τα γυαλιά μου!”…
Έχουν γίνει στην Αθήνα οι εμπρησμοί των πολυκαταστημάτων και δυο από τους νέους ρεπόρτερ, που έχουν πάει στο ρεπορτάζ, φθάνουν στην αίθουσα των συσκέψεων για να ενημερώσουν σχετικά. Τα παιδιά αφηγούνται τα πάντα, σχεδόν απνευστί και η “κυρά” δίνει την συμβουλή της: “Πηγαίνετε πρώτα μια βόλτα, πιείτε έναν καφέ ή μια μπύρα και γυρίστε σε καμιά ώρα να γράψετε, όταν θα έχετε αποκρυσταλλώσει εικόνα για τα γεγονότα”. Μόνο ένας εκδότης που είναι και δημοσιογράφος θα μπορούσε να το πει αυτό σε δυο νεαρούς συντάκτες. Κι ένα στιγμιότυπο ακόμη. Στο γραφείο της, μια ομάδα συντακτών, σε σύσκεψη με τον αλησμόνητο Κυριάκο Κορόβηλα. Αφού ολοκληρώνεται η διαδικασία, η Βλάχου του λέει:”Νομίζω ότι έχεις βαρύνει τελευταία”. Ο Κορόβηλας, που έχει πάρει κιλά, απαντά ασυναίσθητα: “Τα γεγονότα, κυρία Βλάχου, τα γεγονότα!”. Ατάραχη, η “κυρά” του λέει: “Ναι, τα γεγονότα! Ιδίως αν τρώγονται με κιμά και μπόλικο τυρί”!….
