Μέ τήν ἔγκριτη δημοσιογράφο Ἑλένη Γαλάνη εἴμαστε φίλοι σαράντα χρόνια!
Στήν «Καθημερινή», στό ραδιόφωνο, στή ζωή μας, φίλοι οἰκογενειακοί καί καλοί. Τελευταία τήν ἔχασα, πίστευα ὅτι θά εἶχε καταπιαστεῖ μέ τά τοῦ οἴκου της στήν Ἀρκαδία, ὅπου συνηθίζουν νά διαμένουν μέ τόν Τάκη. Ἄμ’ δέ! Παραθέτω τά γραφόμενά της. Πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν!
«Τελικά συναντηθήκαμε. Δέν χρειάστηκε πάνω ἀπό μία ὥρα συνάντησης στήν Ἀθήνα μέ ἄλλους, νεότερους σέ ἡλικία, γιά νά γίνει τό κακό. Ἀπό τούς ἕξι ἐμβολιασμένους τῆς παρέας οἱ τρεῖς νόσησαν (δύο κάτω τῶν 40): μία χωρίς συμπτώματα, ἕνας μέ ἐκτεταμένη πνευμονία καί ἡ ἀφεντιά μου. Τά στοιχεῖα πού παραθέτω ἴσως σᾶς φανοῦν χρήσιμα γιά τά συμπτώματα καί τίς συνθῆκες νοσηλείας. 4 Δεκεμβρίου: ἡ ἐπαφή. 9 Δεκεμβρίου: Τό πρῶτο σύμπτωμα 37 θερμοκρασία-ἔλεγχος μέ self test: Ἀρνητικό! 10 Δεκεμβρίου: θερμοκρασία 37,5. Μοριακό τέστ: Θετικό. Δεκαήμερη καραντίνα ἀπό τόν παθολόγο, πολλά ὑγρά, θερμομέτρηση καί παρακολούθηση τοῦ ὀξυγόνου. 11 Δεκεμβρίου: θερμοκρασία 37. Ἀργότερα πέφτει στά φυσιoλογικά ἐπίπεδα καί διατηρεῖται Κυριακή καί Δευτέρα. 14 Δεκεμβρίου: Πλησιάζει τό 38. Ἀκτινογραφία θώρακος, “Ἤπια θολερότης σέ ἀμφότερα πνευμονικά πεδία χωρίς ἀκτινομορφολογική εἰκόνα πύκνωσης”, συνιστᾶ περαιτέρω ἔλεγχο.
Τό ἴδιο βράδυ ὁ πνευμονολόγος τοῦ “Σωτηρία” ἐπιμένει νά πάω τήν ἑπομένη τό πρωί στά ἐπείγοντα γιά ἐξετάσεις καί ἀξονική. 15 Δεκεμβρίου: Ἡ ἄρνησή μου στίς ὑποδείξεις του ἀφήνει τόν χρόνο νά περνᾶ καί τόν πυρετό νά φτάνει τό ἀπόγευμα τό 39. Ὁ πνευμολόγος ὠρύεται στό τηλέφωνο: “Τώρα”! Φτάνω στά ἐπείγοντα… Καί τότε ἀρχίζει ἡ τραγωδία τῆς περίθαλψης στό ΕΣΥ…
Ὥρα 7 μμ.: στόν διάδρομο μέ τούς παγωμένους μεταλλικούς πάγκους καί τόν παγωμένο ἀέρα ἀπό τίς ἀνοιχτές πόρτες καί παράθυρα βλέπω τίς δύο αἴθουσες ἐξετάσεων ἐπειγόντων περιστατικῶν μέ τέσσερεις ἀσθενεῖς σέ φορεῖα καί τίς μεταλλικές φιάλες ὀξυγόνου ἀνάμεσα στά πόδια τους.
Λιγοστοί γιατροί καί νοσηλευτές παλεύουν τήν κατάσταση. Μέ ἀργούς ρυθμούς. Σέ ἐρώτηση γιά τήν διάρκεια ἀναμονῆς ἀπαντοῦν: “μετά δύο ὧρες καί βλέπουμε”. Οἱ νοσοκόμοι ἐξακολουθοῦν νά ξεφορτώνουν φορεῖα… Προηγοῦνται ἄλλοι δύο. Δίπλα μου μιά γριούλα, πάμφτωχα ντυμένη πού ἦρθε μέ τό ΕΚΑΒ, βήχει συχνά, εἶναι καταπονημένη καί μεταφέρει σέ δύο μικρές πολυχρησιμοποιημένες σακουλίτσες τά λιγοστά της ὑπάρχοντα γιά τήν ἐπικείμενη εἰσαγωγή της. Ἡ νοσοκόμος πού μᾶς μετρᾶ τό ὀξυγόνο κάθε τρεῖς καί λίγο, τήν ἐπιπλήττει ὡς ἀνεμβολίαστη! Γιά μία δεκάλεπτη ἐξέταση χρειάστηκε νά περιμένω τρεῖς ὧρες. Μετά τήν ἐξέταση ὁδηγοῦμαι σέ τεράστια αἴθουσα μέ ἄδεια κρεβάτια νά περιμένω γιά τήν ἀξονική. Πλησιάζει 11 τή νύχτα. Ξαφνικά ἐπισπεύδονται ὅλα! Γίνεται ἡ ἐξέταση, προτείνεται εἰσαγωγή καί ὁδηγοῦμαι μ’ ἕνα τρισάθλιο ἀσθενοφόρο σέ Πνευμονολογική Κλινική τῆς “Σωτηρίας”.
16 Δεκεμβρίου: Στό δωμάτιο θά περάσω τά ρίγη τοῦ ἀνερχόμενου πυρετοῦ στήν κορύφωσή του καί θά δεχτῶ τήν ἐνδοφλέβια ἰογενῆ θεραπεία τῆς πνευμονίας. Ἡ ἀγωνία γιά τίς τιμές ὀξυγόνου, παρά τήν ἐλάχιστη προληπτική ἐνίσχυση πού χρειάστηκε, συνεχής. Ἡ καραντίνα στά δωμάτια τῶν νοσούντων αὐστηρότατη. Δύσκολες ὧρες πού, εὐτυχῶς, δέν κράτησαν πολύ. Ἀπό τήν δεύτερη ἡμέρα τῆς νοσηλείας ἄρχισε ἡ ὑποχώρηση τοῦ πυρετοῦ ἕως ὅτου ἔπεσε τελείως καί ἐξαφανίστηκε. Ἀπύρετη τίς τέσσερεις ἀπό τίς πέντε ἡμέρες τῆς νοσηλείας.
Σ’ αὐτές τίς ὧρες, μοναδική τηλεφωνική καθημερινή ἐπαφή ἡ οἰκογένειά μου κι ἡ συνάδελφος, ἡ δική μου ἀκριβή Σοφία. Μαζί τους οἱ ἀγαπημένες φίλες, ἡ μητέρα Καίτη καί ἡ πάντα χαμογελαστή Φιλοθέη. Στά μετόπισθεν οἱ γιατροί: ὁ Φάνης ἀπό τήν Ἀθήνα, Ὁ Δημήτρης ἀπ’ τήν Τρίπολη, ὁ Νικόλας ἀπό τό Γιόρκ, ὁ διευθυντής πνευμονολόγος ἀπό τό “Σωτηρία” καί ἡ ὁμάδα του: Ἐπαγγελματίες νέοι παθολόγοι τῆς πρώτης γραμμῆς, ἐξέχων πνευμονολόγος τοῦ δημόσιου νοσοκομείου ὁ τελευταῖος, μέ “ἀκάματον ἐνέργεια…”, ἔλεγξαν τό χρόνο καί ἐπιτέθηκαν στήν ἀρρώστια πρίν προλάβει ν’ ἁπλώσει τά πλοκάμια της.
Συμπέρασμα: Ὁ covid εἶναι παντοῦ. Κάντε μόνοι σας lockdown. Μή περιμένετε νά σας τό ἐπιβάλουν! Ἐσεῖς κι ἐμεῖς θέλουμε νά ζήσουμε ὄχι νά μαζέψουμε ψήφους ἤ νά γεμίσουμε τά ταμεῖα τῆς λιανικῆς. Καλύτερα νά χάσουμε τίς γιορτές τῶν Χριστουγέννων παρά τήν ὑγεία μας!».
