Πηγαίνει, πού λέτε, ὁ Μιλτιάδης Τεντόγλου, ἕνα Ἑλληνόπουλο ἀπό…
… τά Γρεβενά, Μακεδόνας γνήσιος, στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ Τόκυο. Κι ἐκεῖ, μέ ἕνα ἅλμα «στά μέτρα του», κερδίζει τό χρυσό μετάλλιο. Χρυσό μετάλλιο σέ Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες! Καί τί δηλώνει ἔπειτα ἀπό τόν θρίαμβο;
«Ὁ ἀντίπαλός μου ἦταν καλύτερος, δέν ἔπρεπε νά τόν κερδίσω!»…
Βεβαίως, σέ ἕναν ἀγῶνα πού κρίνεται σέ ἕνα ἀπό τά ἕξι ἅλματα, δέν ὑπάρχει «δέν ἔπρεπε». Ἀλλά ἡ δήλωση δείχνει τόν ἄνδρα, δείχνει τήν ταπεινότητα, τήν σεμνότητα, τό ὅτι «πατάει στήν γῆ» καί δέν ἔχει ἱππεύσει τόν κάλαμον!
Καί ἔρχεται ἡ στιγμή πού οἱ ἀθλητικοί συντάκτες τῆς χώρας πρέπει νά βραβεύσουν τόν καλύτερο ἀθλητή τοῦ ἔτους. Καί δέν βραβεύεται ὁ Τεντόγλου, ἀλλά ἕνας ἄλλος παίκτης τοῦ ἐπαγγελματικοῦ μπάσκετ. Ἐξ ἴσου ἄξιος, ἀλλά χωρίς τήν λαμπρότητα τοῦ ὀλυμπιονίκη, χωρίς μία τόσο μεγάλη, σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, διάκριση! Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα γιά τό πῶς βλέπουν τόν «ἀθλητισμό» τά σημερινά ΜΜΕ, πού ἀγνοοῦν προκλητικότατα τό τί σημαίνει ἄθλημα καί τί σημαίνει ἀθλοπαιδιά, λέξεις ἄγνωστες γιά κάποιους πού λένε «τοῦ Ἀπόλλων», πού ὑμνοῦν τίς ζάπλουτες «προεδράρες» τῶν ἀνωνύμων ποδοσφαιρικῶν καί καλαθοσφαιρικῶν ἑταιρειῶν οἱ ὁποῖες ἀγωνίζονται μόνο μέ ἀλλοδαπούς ποδοσφαιριστές καί καλαθοσφαιριστές καί περιφρονοῦν τά Ἑλληνόπουλα!
Κι ἔρχεται προχθές ὁ Μιλτιάδης Τεντόγλου καί μέ ἅλμα στά 8.55 «μέ τήν πρώτη», κερδίζει τό χρυσό μετάλλιο στό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστοῦ Στίβου, στό Βελιγράδι. Δηλαδή παντοῦ πρῶτος, παντοῦ ἀσυναγώνιστος! Ἀλλά ὄχι πρῶτος ἀθλητής τῆς χρονιᾶς στήν χώρα του! Καί τί κάνει ὁ ἀθλητής; Ἀφιερώνει τήν νίκη του στήν οἰκογένειά του καί στούς συμπολῖτες του, πού πῆγαν ὁδικῶς ἀπό τά Γρεβενά στό Βελιγράδι γιά νά τόν στηρίξουν! Καί τί δηλώνει ὁ Μακεδόνας παγκόσμιος πρωταθλητής; «Πρῶτα καί πάνω ἀπ’ ὅλα σέβομαι ὅλους τούς ἀθλητές, ἀκόμη κι ἄν δέν εἶναι καλοί. Σέβομαι τήν προσπάθειά τους. Σέβομαι ὅλα τά ἐπαγγέλματα γενικά. Δέν θεωρῶ ὅτι αὐτό πού κάνω εἶναι πιό δύσκολο συγκριτικά μέ κάποιον πού δουλεύει ὀκτάωρο στήν οἰκοδομή. Αὐτό πού κάνει ἕνας οἰκοδόμος ἴσως εἶναι πιό δύσκολο ἀπό αὐτό πού κάνω ἐγώ, ἄρα γιατί “νά τό παίξω κάποιος”;» «Ὁ κολλητός μου δουλεύει σέ φοῦρνο, στά Γρεβενά. Ξέρω ὅτι εἶναι δύσκολη δουλειά, ὅλες οἱ δουλειές εἶναι δύσκολες. Σέβομαι ὅποιον προσπαθεῖ καί δέν θέλω νά τό παίξω ἱστορία»! Φυσικά, ὁ Μιλτιάδης Τεντόγλου δέν θά γνωρίσει (καί δέν τήν θέλει) ποτέ τήν δημοσιότητα τῶν μαυρισμένων γλουτῶν καί τῶν ἡμίγυμνων κυριῶν καί κυρίων, οἱ ὁποῖοι μετέχουν στά «Σαρβάιβορ», οὔτε θά γνωρίσει τήν δημοσιότητα τῶν τσιτσιδωμένων ἰνφλουένσερ, πού προβάλλουν τά παραγεμισμένα τους κάλλη καί τά ’κονομᾶνε μέσα ἀπό τά λάικ τῶν ἐξαχρειωμένων μπακουριῶν. Οὔτε τά τουρκομπαρόκ κανάλια θά ἀφιερώσουν στόν Μιλτιάδη Τεντόγλου ὧρες ἐπί ὡρῶν προγράμματος. Καί τί νά προβάλουν; Τήν συνέπεια; Τήν πίστη σέ κάποιον στόχο; Τήν σεμνότητα; Τόν ρεαλισμό; Ποιός τά θέλει σήμερα ὅλα αὐτά; Ἐλάχιστοι! Γι’ αὐτούς, λοιπόν, τούς ἐλάχιστους, παλεύει ὁ Τεντόγλου καί ὁ κάθε Τεντόγλου σ’ αὐτόν τόν ἄγονο τόπο.
Καί γι’ αὐτό εἴμαστε καί θά εἴμαστε πάντα μαζί του! Προχώρα, Μιλτιάδη! Ψηλά τήν σημαία!
