Ἡ συζήτηση, ὅπως εἶναι φυσικό, γινόταν σχετικά μέ τήν ἀκρίβεια…
… πού ἀπειλεῖ –δέν ἀπειλεῖ, ἔχει εἰσβάλει ἤδη κανονικότατα– τό πτωχευμένο ἀπό καιρό βαλάντιό μας…
«Σοῦ ἦλθε ὁ λογαριασμός τῆς ΔΕΗ; Ἐμένα μοῦ ἦλθε καί ἡ αὔξηση εἶναι κοντά στό πενῆντα τοῖς ἑκατό» λέει ὁ Γιῶργος. «Ἐμένα δέν μοῦ ἦλθε ἀκόμη, ἀλλά περιμένω ἐγκεφαλικό. Βλέπεις, μέ εἶχαν πείσει ὅτι τό φυσικό ἀέριο εἶναι φθηνότερο καί ἔκοψα τό πετρέλαιο!» μουρμουρίζει ὁ Ἡρακλῆς.
Ὁ Παντελῆς δέν ἔχει ἀκόμη λάβει κάποιο λογαριασμό, ἀλλά… κλαίει προκαταβολικῶς! «Ἐγώ, πού ἔμενα μέ ἕνα ἑκατοστάρικο στίς εἴκοσι τοῦ μηνός, προβλέπω νά βγαίνω γιά δανεικά ἀπό τό πρῶτο δεκαήμερο» μᾶς λέει καί ἀνάβει τσιγάρο…
«Σβῆσ’ το!» τοῦ φωνάζουμε ὅλοι μαζί καί ἀπορεῖ. «Μά, εἶναι ἀνοιχτός ἐδῶ ὁ χῶρος» ψελλίζει, ἀλλά παίρνει ἀπάντηση ἐν χορῷ: «Κόψε τό τσιγάρο τώρα πού ἀκριβαίνουν ὅλα! Πότε θά βρεῖς καλύτερη ἀφορμή γιά νά τό κόψεις;»…
«Ἰδού, λοιπόν, μιά ἀπό τίς καλές πλευρές τῆς ἀκρίβειας. Θά κόψεις τό τσιγάρο! Θά σταματήσεις τό “ἠλεκτρονικό”. Θά κόψεις τό κρασάκι! Θά κόψεις τό σινεμά. Θά κόψεις τό…» ἀλλά ἐνῶ ὁ Νῖκος ἔχει ἀρχίσει νά ἀπαριθμεῖ τίς καλές πλευρές τῆς ἀκρίβειας, δέχεται πυρά ὁμαδόν! «Ἔ, ὄχι φίλε! Νά κόψουμε δηλαδή τά πάντα; Καί τί θά μᾶς μείνει νά κάνουμε;» λέει ἡ ὁμήγυρις, διαμαρτυρόμενη…
Καί τότε, πετάγεται ἀπό τό ἀπέναντι τραπεζάκι ἕνας κύριος. Ἀδύνατος, κοντούλης, μέ φαλακρίτσα. Φοράει ἕνα πανταλόνι πού ἀφήνει νά φαίνονται οἱ καρό κάλτσες του, ἕνα νεανικότατο πουκάμισο καί σακάκι «μπλέιζερ», ντυμένος δηλαδή νεανικά… «Νά μήν κόψετε τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Ἀντιθέτως, νά προσθέσετε κάτι!» μᾶς λέει. Τόν κοιτάζουμε ὅλοι μέ περιέργεια. «Πεῖτε μας, παρακαλῶ, τί νά προσθέσουμε;» τόν ρωτᾶ ὁ Ἀλέκος, ὁ πιό περίεργος ἀπό ὅλους μας.
Ὁ κύριος μέ τό μπλέιζερ σηκώνεται. Δέν εἶναι πάνω ἀπό ἕνα κι ἑξηνταπέντε. Φτιάχνει μέ τό δεξί χέρι τά μαλλιά καί μέ τό ἀριστερό κουμπώνει τό μεσαῖο κουμπί τοῦ σακακιοῦ του. Ἀνοίγει τά χέρια σάν νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀπογειωθεῖ καί μᾶς λέει: «Ἐρωτευθεῖτε, κύριοι! Ἐρωτευθεῖτε, γιά νά τά ξεχάσετε ὅλα!»… Μένουμε ὅλοι «ξεροί»! Ἕνας ἄνθρωπος, σχεδόν τῆς ἡλικίας μας –μπορεῖ νεότερος, μπορεῖ μεγαλύτερος– μᾶς προτρέπει νά …ἐρωτευθοῦμε! Πρωί-πρωί, ἀκόμη δέν ἔχουμε πιεῖ τόν καφέ μας καί μᾶς πετάει τέτοια μπανανόφλουδα!
«Καί πῶς νά ἐρωτευθοῦμε, κύριε; Χωρίς δεκάρα περισσευόμενη, μέ τούς λογαριασμούς νά κρέμονται σάν γιαταγάνια, μέ τά ἔξοδα νά τρέχουν;» ἐρωτᾶ –δῆθεν τάχα μου– ὁ Σπῦρος.
Ὁ κύριος μέ τίς καρό κάλτσες κάθεται σταυροπόδι. «Ἄκουσε, φίλε μου. Ὅταν εἶσαι ἐρωτευμένος, δέν βλέπεις τίποτε ἄσχημο! Μέχρι καί ὁ λογαριασμός τῆς ΔΕΗ θά σοῦ φαίνεται ἐρωτική ἐπιστολή!» τοῦ ἀπαντᾷ.
Ἔχουμε μείνει νά τόν θαυμάζουμε, ἐνῶ ἔξω ρίχνει «καρεκλοπόδαρα» κι ἐμεῖς ἔχουμε στριμωχθεῖ κάτω ἀπό τίς τέντες τῆς καφετέριας. Κι ἐκεῖνος στέκεται ἀτσαλάκωτος καί μᾶς κοιτάζει, λέγοντας: «Ἐρωτευθεῖτε!».
Δέν ἀντέχω καί ὑποβάλλω τήν «ἐρώτηση τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου», πού λένε. «Καί, γιά νά ξέρουμε, ἀγαπητέ κύριε. Ἐσεῖς εἶστε ἐρωτευμένος;». Πρίν απαντήσει, εἰσέρχεται στόν χῶρο μία κυρία, καλοντυμένη, συμπαθέστατη, στήν ἡλικία του περίπου, τόν ἀσπάζεται τρυφερά στά χείλη κι ἐκεῖνος τήν σφίγγει στήν ἀγκαλιά του. «Καί βέβαια εἶμαι, ἀγαπητέ! Δέν τό βλέπετε;» μᾶς λέει καί συμπληρώνει. «Νά σᾶς συστήσω τήν σύζυγό μου!»…
