Mέ τόν κορυφαῖο συνθέτη (κατ’ ἐμέ) τῆς ἐποχῆς μας…
… τόν Ἔννιο Μορρικόνε, εἶχα τήν εὐτυχία νά συνεργασθῶ, τήν ἐποχή πού μετεῖχα στήν ἡγεσία τοῦ Φεστιβάλ Ἀθηνῶν καί Ἐπιδαύρου.
Ἡ ἐπαφή καί οἱ συζητήσεις μαζί του ὁλοκληρώθηκαν μέ δύο θριαμβευτικές συναυλίες στό Ὠδεῖον Ἡρώδου Ἀττικοῦ τό καλοκαίρι τοῦ 2005. Τό θέατρο γέμισε ἀσφυκτικά ἀπό φίλους τῆς μουσικῆς καί τοῦ κινηματογράφου.
Παρακολούθησα τίς συναυλίες ἀπό διάφορα σημεῖα τοῦ θεάτρου, γιά νά αἰσθανθῶ τήν ἀνυπόκριτη χαρά τῶν θεατῶν, τήν ἀγαλλίασή τους, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὑποδέχθηκαν καί ἀποθέωσαν τόν δημιουργό, τήν ὀρχήστρα καί τούς ἄλλους καλλιτέχνες, οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν στό ἐκπληκτικό θέαμα-ἀκρόαμα…
Στήν θητεία μου στό Φεστιβάλ, ὁ Μορρικόνε, ὁ Τζεφιρέλλι (μέ τούς «Παλιάτσους») καί ὁ Κακογιάννης (μέ τόν «Κοργιολανό») ἦταν οἱ στιγμές πού ἔκαναν τούς συνεργάτες μου καί ἐμένα νά αἰσθανθοῦμε ἕνα συναίσθημα ἀγαλλιάσεως, πού δέν μπορῶ νά ἀποδώσω μέ λέξεις…
Μέ τόν μεγάλο δημιουργό μίλησα ἀρκετά κατά τό τριήμερο πού παρέμεινε στήν Ἀθήνα. Ἀργά, ἔπειτα ἀπό τήν δεύτερη συναυλία καί ὑπό τό φῶς τῆς πανσελήνου, μοῦ εἶπε ὅτι αἰσθανόταν δέος. «Εἶμαι εὐτυχής πού κατόρθωσα νά διευθύνω καί νά ἀκουστεῖ ἡ μουσική μου ὑπό τό φῶς Παρθενῶνα» μοῦ εἶπε ἐμφανῶς συγκινημένος. Ἐπιτρέψτε μου νά ἀναφέρω ὅτι τότε στό Φεστιβάλ λειτουργούσαμε ὡς ὁμάδα, μέ τόν καλλιτεχνικό διευθυντή Γιάννη Καραχισαρίδη (ἔφυγε ἀπό κοντά μας νεότατος, αἰφνιδίως) καί τήν ὑπεύθυνη δημοσίων σχέσεων Μαρία Καραναγνώστη. Φαίνεται ὅτι κάναμε καλή δουλειά καί ὁ Μορρικόνε φεύγοντας κατευχαριστημένος μοῦ εἶπε. «Κύριε πρόεδρε, θά ἤθελα νά κάνω κάτι γιά ἐσᾶς»…
Λίγες μέρες ἀργότερα, ἔλαβα μιά ἐπιστολή ἀπό τήν ἐκπρόσωπό ττουοῦ στήν Ἑλλάδα, τήν κυρία Χριστίνα Τσεκούρα, ἡ ὁποία μέ πληροφοροῦσε ὅτι ὁ Ἔννιο Μορρικόνε πρότεινε ὁ ἴδιος (!) νά γράψει ἕνα ἔργο γιά τήν Ἑλλάδα, μέ σκοπό νά παρουσιασθεῖ στήν Ἀθήνα τό καλοκαίρι τοῦ 2006! «Καταλαβαίνετε τήν χαρά καί τήν συγκίνησή μου, γιατί ὁ Maestro δύσκολα δέχεται παραγγελίες καί αὐτή τή φορά εἴχαμε ἀπό τόν ἴδιο πρόταση νά γράψει ἔργο γιά τήν χώρα μας. Ὅπως εἶπε καί ὁ μάνατζέρ του Francisco De Mellis, αὐτό δέν ἔχει συμβεῖ ποτέ!» ἔγραφε…
Ἡ ἀμοιβή πού ζητοῦσε ἦταν ἐλάχιστη γιά …Μορρικόνε (150.000 εὐρώ). Ἡ διοίκησή μας, σέ λίγους μῆνες, ἀντικαταστάθηκε, καθώς κατέφθασε ἐκ Γαλλίας ὁ νέος ἐπί κεφαλῆς τοῦ φεστιβάλ, τόν ὁποῖο εἶχε ἐπιλέξει ἡ σύμβουλος ἐπί τῶν πολιτιστικῶν τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ. Ἡ ἐπιστολή παρεδόθη –μαζί μέ ὅλα τά πεπραγμένα μας– στήν νέα ἡγεσία, ἀλλά ἀπ’ ὅ,τι ἔδειξε ὁ χρόνος ὁ Μορρικόνε μᾶλλον θεωρήθηκε «ξεπερασμένος»!
Ὅπως δέν προχώρησε καί ἡ «πώληση» τῆς παραγωγῆς πού ἔκανε τό Φεστιβάλ ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, στήν ὄπερα «Παλιάτσοι» τοῦ Λεονκαβάλλο, σέ σκηνοθεσία τοῦ μεγάλου Φράνκο Τζεφιρέλλι, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἐξέφρασε θαυμασμό καί συγκίνηση ὑπό τό φῶς τῆς Ἀκροπόλεως! Τήν παραγωγή εἶχε ζητήσει ἡ Μόσχα καί ἄλλα φεστιβάλ τῆς Εὐρώπης. Ἔτσι χάθηκε ἡ εὐκαιρία νά ἔχουμε ἕνα ἔργο τοῦ Μορρικόνε γιά τήν Ἑλλάδα. Μᾶς «ἔφαγε», γιά μία ἀκόμη φορά, ἡ λαγνεία τῆς φιλελευθέρας παρατάξεως πρός τούς «προοδευτικούς»…
