Ὁ Γιάννης Σωτηρίου, πού ἔφυγε ἀθόρυβα ἀπό τόν μάταιο αὐτό κόσμο, πλήρης ἡμερῶν, ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς ἐπιφανέστερους ἐμπόρους καί λογίους τοῦ Πειραιῶς.
Τό κατάστημα πού ἵδρυσε τό 1945, μέ τήν σύζυγό του Μαίρη στό κέντρο τῆς πόλεως, στόν Πειραιᾶ, στήν ὁδό Τσαμαδού, εἶχε ὡς ἀντικείμενο τήν πώληση πλεκτῶν, νημάτων χειροπλεκτικῆς καί ὅλων τῶν εἰδῶν γιά τό κέντημα καί τή χειροτεχνία.
Δέν ὑπῆρχε νοικοκυρά στόν Πειραιᾶ, πού νά μήν ψώνιζε ἀπό τοῦ «Σωτηρίου». Θυμᾶμαι ἄπειρες φορές τήν μητέρα μου καί τήν ἀδελφή μου νά μέ κρατοῦν ἀπό τό χέρι καί νά πηγαίνουμε στοῦ Σωτηρίου γιά νά ἀγοράσουν κλωστές γιά τό «κομπλέν» ἤ γιά τούς «πίνακες» πού κεντοῦσαν τότε οἱ γυναῖκες καί τά κορίτσια. Κι ἀκόμη νῆμα γιά νά πλέξουν διάφορα εἴδη ρουχισμοῦ, δίπλα στήν φωτιά, ἐνῶ ἀκούγαμε «Τό Θέατρο τῆς Τετάρτης» ἤ τίς «Περιπέτειες τοῦ Τζών Γκρήκ» στό παλιό μαῦρο ραδιόφωνο ἀπό βακελίτη…
Ὁ Γιάννης Σωτηρίου, ὅμως, δέν σταμάτησε στό κατάστημα. Ἀνήσυχη φύση καί ἔμφυτο λογοτεχνικό ταλέντο, ὑπῆρξε ἀπό τά πρῶτα στελέχη καί ἐν συνεχεία πρόεδρος τοῦ «Ζήνωνος», τοῦ μεγάλου Φυσιολατρικοῦ-Ὀρειβατικοῦ Συλλόγου τοῦ Πειραιῶς ἀλλά καί ἐνεργό καί ἱκανότατο στέλεχος τοῦ Ἐμπορικοῦ Συλλόγου τῆς πόλεως. Στά τοπικά περιοδικά φιλοξενήθηκαν πλεῖστες ὅσες περιγραφές του ἀπό τίς ἀμέτρητες ἐκδρομές πού πραγματοποιοῦσε ὁ «Ζήνων» σέ ἐποχές πού τά ταξίδια δέν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση. Φανατικός τῶν ἀποδράσεων ἀπό τήν πόλη, ὁ Γιάννης Σωτηρίου ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού ἔφεραν τά «πούλμαν» στόν Πειραιᾶ καί ὁ φυσιολατρικός ὅμιλος πού ἀγαποῦσε ἔγινε ἀμέσως πρότυπο γιά ὅλους τούς ἄλλους, πού ἀκολούθησαν τήν νέα μέθοδο ἐκδρομῆς, ἐγκαταλείποντας τά κατ’ ἀνάγκην «ρομαντικά» ἀνοιχτά φορτηγά, πού ἐκτελοῦσαν τά Σαββατοκύριακα (ἀπό τό ἀπόγευμα δηλαδή τοῦ Σαββάτου, πού τελείωνε ἡ ἐργασία) χρέη «ἐκδρομικῶν»…
Ὁ Σύλλογος μεγαλούργησε, ὁ Γιάννης ἔγινε μέλος τῶν διοικήσεων τοῦ Ἐμπορικοῦ συλλόγου καί τοῦ Ἐμπορικοῦ καί Βιομηχανικοῦ Ἐπιμελητηρίου καί τότε ἀποφάσισε νά δείξει καί τήν λογοτεχνική του πλευρά! Συνέγραψε σειρά βιβλίων μέ θέματα φυσιολατρικά, κυρίως περιγραφές τῶν τόπων πού ἐπισκέφθηκε μέ τά ταξίδια τοῦ «Ζήνωνος» ἀλλά καί ἱστορίες ἀπό τόν παλαιό Πειραιᾶ. Περιέγραψε μέ ἀκρίβεια καί τέχνη τόν προ-κατοχικό Πειραιᾶ, τίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά πού ἐκδόθηκαν τότε ἀλλά καί τήν μεγάλη μεταπολεμική ἄνθηση τοῦ Πειραϊκοῦ Τύπου, μέχρι τά μέσα τοῦ ’50, ὁπότε οἱ Πειραιεῖς δημοσιογράφοι-«ἀνταποκριταί Πειραιῶς» τῶν ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων ἄρχισαν νά ἀνεβαίνουν στήν Ἀθήνα καί νά ἐγκαταλείπουν τά τοπικά ἔντυπα.
Μέ τόν Γιάννη Σωτηρίου διετήρησα στενή καί ἄριστη ἐπαφή. Πίναμε τακτικά καφέ στήν πλατεῖα καί μοῦ ἀφηγεῖτο παλιές ἱστορίες γιά τήν πόλη καί τούς ἀνθρώπους της. Πραγματικός θησαυρός. Τό 1994 ὅταν ὁ Μιλτιάδης Ἔβερτ ἀποφάσισε –ἔπειτα ἀπό προτροπή τοῦ Γιάννη Μαρίνου, νά ὑποδείξει ὑποψήφιο δήμαρχο ἀπό τίς «Παραγωγικές τάξεις», ὁ Γιάννης Σωτηρίου ἦταν ἀπό τούς πρώτους στόν ὁποῖο προσέφυγαν στελέχη τῆς Νέας Δημοκρατίας γιά νά τούς κατατοπίσει σχετικῶς μέ τήν καταλληλότητα τῶν ὑποψηφίων γιά… τήν ὑποψηφιότητα. Χθές, τόν ἀποχαιρετίσαμε στόν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Λιγοστεύουν οἱ Πειραιῶτες, δυστυχῶς…
