«Ὁ Φλεβάρης κι ἄν φλεβίσει, καλοκαίρι θά μυρίσει» ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι.
Κι αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια, καθώς ὁ δεύτερος μήνας τοῦ ἔτους εἶναι –κατά τή γνώμη μου– ὁ μήνας τῆς «προθερμάνσεως» γιά τό καλοκαίρι.
Κατ’ ἀρχήν εἶναι ὁ μικρότερος σέ διάρκεια μήνας τοῦ ἔτους, ὁπότε ἡ διαδρομή πρός τίς «καλύτερες μέρες» συντομεύει. Εἶναι ἐπίσης ὁ μήνας κατά τόν ὁποῖο γίνεται αἰσθητή ἡ ἀλλαγή, καθώς μεγαλώνει ἡ μέρα καί μικραίνει ἡ νύχτα.
Καί, γιά νά μήν τό ξεχνᾶμε, εἶναι ὁ μήνας πού δίνει στήν γῆ τό πρῶτο σκίρτημα γιά τήν Ἄνοιξη, καθώς ἀνθίζουν οἱ ἀμυγδαλιές. Τρεῖς ἔχουμε στό κτῆμα, στήν Σαλαμῖνα, τίς εἶχε φυτέψει ὁ παπποῦς μας τό 1935 καί κάθε Φλεβάρη γεμίζουν ἄνθη καί τίς καμαρώνουμε.
Τί ὄμορφες πού εἶναι οἱ ἀνυπόμονες ἀμυγδαλιές! Σέ πεῖσμα τοῦ ὑπόλοιπου σκηνικοῦ πετάγονται κι ἀνθίζουν γιά νά προϋπαντήσουν τόν ξεσηκωμό πού ἔρχεται, καθώς τά «μάτια» στά κλαδιά καί τῶν ἄλλων δέντρων ἔχουν ἀρχίσει νά φουσκώνουν. Οἱ «φουσκοδεντριές» πού ἔλεγαν οἱ καθηγητές μας ὅταν, στήν ἐφηβεία μας, γινόμασταν πιό ἀνήσυχοι στήν τάξη τίς πρῶτες ἑβδομάδες τῆς Ἀνοίξεως… Κι ἄς μήν ξεχάσουμε καί τίς Ἀπόκριες. Δέν γίνεται ἀποκριά χωρίς Φεβρουάριο! Κι ἄν ἡ Λαμπρή πέφτει νωρίς, τό ἴδιο νωρίς ἀνοίγει καί τό Τριώδιο! Βρέ, τί γινόταν τότε, πού τό γλέντι εἶχε ἀξία, γιατί δέν ἦταν τόσο εὔκολο, καί ἐπειδή ὑπῆρχαν ἀκόμη οἱ γειτονιές καί οἱ δεσμοί μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Γέμιζαν τραγούδια οἱ αὐλές κι οἱ γειτονιές μασκαράδες! Καί εἶχαν τό δικό τους, ἑλληνικό, χρῶμα οἱ Ἀπόκριες κι ὄχι τό σημερινό, λατινοαμερικάνικο, πού δέν ξέρεις ἄν βρίσκεσαι στό Πατρινό καρναβάλι, στό καρναβάλι τῆς Ξάνθης ἤ στό Ρίο (τῆς Βραζιλίας)! Κι εἶχαν τά δικά τους τραγούδια οἱ ἑλληνικές ἀπόκριες. «Λεμονάκι μυρωδᾶτο» καί τοῦ δίναμε καί καταλάβαινε στόν καλαματιανό. «Στῆς ἀκρίβειας τόν καιρό» καί «Παρασκευούλα», κι ὕστερα «Ἔλα, βρέ Χαραλάμπη, νά σέ παντρέψουμε». Κι ἄς μήν ἐρχόταν ὁ Χαραλάμπης!
Κι ὅταν ἄρχιζε νά μιλάει ἡ ρετσίνα, ἔπαιρνε ὁ θειός μας ὁ Σακελλαράκης τήν κιθάρα κι ἄρχιζε ἡ χορωδία τῆς παρέας. «Μπάααρμπα Γιάννη μέ τίς στάμνες»!
Καί καθώς τό γλέντι κορυφωνόταν ἔβγαζε κι ὁ Μιχαλάκης ὁ Πουσσαῖος τό μαντολῖνο καί τό γύριζε ἡ παρέα στό ἑπτανησιακό. «Δυό γλυκά ματάκια, μάτια μεταξένια» καί βρίσκαμε εὐκαιρία ἐμεῖς, τά παιδιά, νά πᾶμε στό ἄλλο δωμάτιο καί νά βάλουμε στό πίκ-ἄπ τά δικά μας, τά «Oh, Carol» μέ τόν Νίλ Σεντάκα καί τό «It’s now or never» μέ τόν βασιλιᾶ Ἔλβις! Εἶχε ἀπό τότε ἀρχίσει ἡ …δυτική προπαγάνδα καί ἡ «διάβρωσις τῆς νεολαίας»! Ἀλλά ὑπῆρχαν καί τά «εὐρωπαϊκά» ἀποκριάτικα, δηλαδή ἕνα τανγκό (ἀργεντίνικο εἶναι, ἀλλά τότε ὅλα τά «ξένα» τά λέγαμε «εὐρωπαϊκά»), μιά «Κομπαρσίτα», ἄς ποῦμε, ἤ ἕνας «Ἀντιός Μαρικίτα Λίντα», καί τέτοια.
Καί κρατοῦσε τό γλέντι μέχρι ἀργά, μέ ἁπλά πράγματα, ἕνα φαγητό στό φοῦρνο, κάποια ἀλλαντικά, μιά καλή μυρωδάτη φάβα καί κρασί, πού ἦταν «ρετσίνα», ἀπό τό καρβουνιάρικο τοῦ Ρουφογάλη! Στήν ὑγειά μας, καλές Ἀπόκριες…
