Εἶναι φρικώδη αὐτά πού ἀπεκαλύφθησαν γιά τήν δῆθεν θαυματουργή εἰκόνα σέ Μοναστήρι τῆς Κύπρου.
Ὡστόσο, δέν θά πρέπει νά σοκάρουν κανέναν, ἀφοῦ ὁ τσαρλατανισμός καί ἡ ἀπάτη ἔχουν τήν ἴδια ἀκριβῶς ἡλικία μέ τίς θρησκεῖες. Εἴχαμε καί ἐδῶ «ἁγίους» καί ἄλλους τσαρλατάνους, οἱ ὁποῖοι, ἐκμεταλλευόμενοι τήν πίστη κάποιων ἀφελῶν (δηλαδή τόν μεγάλο τους φόβο ἀπέναντι στόν ἀναπόφευκτο θάνατο), ἀπεκόμιζαν σημαντικά οἰκονομικά ὀφέλη.
Οἱ παλαιότεροι θυμόμαστε, ἀσφαλῶς, τήν περίφημη «Ἁγία Ἀθανασία τοῦ Αἰγάλεω», ἡ ὁποία, ἐκμεταλλευόμενη μιά δερματική πάθηση, ἡ ὁποία ἐμφανιζόταν κατά περιόδους μέ διάφορα σημάδια στό σῶμα της, τήν «προμοτάρισε» ὡς σημάδια πού στέλνει ὁ Θεός καί συγκέντρωσε γύρω της μιά μεγάλη ὁμάδα «πιστῶν» ἀλλά καί μιά ἐξ ἴσου μεγάλη ὁμάδα οἰκονομικῶν «χορηγῶν»…
Ἀνέκαθεν ὁ ἄνθρωπος, στήν μεγάλη του ἀνάγκη, ἀναζητοῦσε τό «ἐκ τῶν οὐρανῶν θαῦμα.» Αὐτή ἡ ἀνάγκη γέννησε τίς θυσίες, τούς βωμούς, τούς ναούς καί τούς ἄλλους χώρους λατρείας. Καί πάντοτε ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν οἱ ἐπιτήδειοι, πού θά κερδοσκοποῦν ἐπικαλούμενοι θαύματα, σημάδια καί γραφές. Καί κάποιοι, δυστυχῶς, θά τό κάνουν μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, μέσα ἀπό κάθε θρησκεία καί πίστη…
Ἀλήθεια, σέ τί διαφέρει, ἄραγε, τό «θεῖο μύρο» πού ἀνέβλυζε, δῆθεν, ἀπό τήν «θαυματουργό εἰκόνα» ἀπό ἐκεῖνο τό περίφημο «νερό τοῦ Καματεροῦ»; Τί διαφορά ἔχει τό ἄν ὁ «θαυματοποιός» ἦταν δικηγόρος καί ὄχι ἱερεύς;
Μπορῶ νά ξεχάσω ἐκείνη τήν ἀλήστου μνήμης σκηνή, πού βρισκόμαστε ἕνα σωρό δημοσιογράφοι-ρεπόρτερ σέ ἕνα διαμέρισμα, στό Κολωνάκι καί κρεμόμαστε ἀπό τά χείλη τοῦ μικροῦ θεοῦ, δικηγόρου Καματεροῦ;
Καί τυχαίνει νά κάθομαι, εἰκοσιπέντε μόλις ἐτῶν, νέος δημοσιογράφος, ὀκλαδόν πλάι σέ μεγάλο διευθυντή γνωστοῦ συγκροτήματος, τό ὁποῖο εἶχε πάρει τόν «θαυματοποιό δικηγόρο» ἀπό τό χέρι καί τόν περιδιάβαινε στίς γειτονιές, ὅπου μοίραζε μέ τό …βυτίο τό «θαυματουργό νερό», πού τό εἶχε ἐνεργοποιήσει μέ ἕνα μυστικό φάρμακο καί καταπολεμοῦσε ἀποτελεσματικά τόν καρκίνο!
«Μά, τί εἶναι αὐτά πού μᾶς λέτε, κύριε; Αὐτά εἶναι κόλπα τσαρλατάνων, τά ἔχουν δεῖ καί οἱ παλαιότεροι μέ τό περίφημο “κίτρινο ὑγρό” στήν Θεσσαλονίκη!» λέγω, βέβαιος ὅτι ὁ τύπος μᾶς λέει βλακεῖες!
«Πῶς τολμᾶς καί μιλᾶς ἔτσι στόν δάσκαλο;» μοῦ λέει ὁ μέγας διευθυντής τοῦ γνωστοῦ συγκροτήματος, πού ἔπαιζε κάθε μέρα πρῶτο θέμα τό «Νερό τοῦ Καματεροῦ!».
Σιώπησα, ἀλλά τήν ἑπομένη, στήν «Βραδυνή», ὅπου ἐργαζόμουν, ἔβγαλα τό ἄχτι μου, καθώς ὁ ἐκδότης, ἀείμνηστος Τζώρτζης Ἀθανασιάδης δέν ἦταν καί τόσο «ὑπέρ» τοῦ τσαρλατάνου Καματεροῦ!
Μήν ἐκπλήττεσθε, λοιπόν, ἀπό τούς τσαρλατάνους τῶν θρησκειῶν, ρασοφόρους ἤ ὄχι. Μικρή ἔχει σημασία αὐτή ἡ λεπτομέρεια.
Ὅσο θά ὑπάρχει ὁ φόβος τοῦ θανάτου (ἡ γενεσιουργός, δηλαδή, αἰτία τῆς γεννήσεως τῶν θρησκειῶν) θά ὑπάρχουν καί οἱ «θαυματουργές εἰκόνες» καί τά ποικίλα «θαύματα» μέ τά μύρα καί τά ἀναβλύζοντα δάκρυα.
Οὐδεμία σχέση ἔχει ἡ πίστη σέ κάτι ὑψηλότερο, μέ τά σκαρφίσματα τῶν τσαρλατάνων.
Ὁ καθείς εἶναι ἐλεύθερος νά πιστεύει ὅπου θέλει καί νά ἀσπάζεται τήν θρησκεία πού ἐπιθυμεῖ.
Ἀλλά οἱ τσαρλατᾶνοι θά ὑπάρχουν πάντα. Εἶναι κάτι σάν «ἀξεσουάρ»…
