ΟΤΑΝ τό 1987 ἐπέκειτο ἡ ἐκλογική συντριβή τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἡ συζήτησις στήν Ἀθήνα περιεστρέφετο στήν μορφή τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου πού ἑτοίμαζε ὁ Μένιος Κουτσόγιωργας.
Καί αὐτό πού ἐλέγετο μεταξύ σοβαροῦ καί ἀστείου, ἦταν πώς θά παρουσίαζε ἕναν νόμο πού θά ἔδιδε τήν κυβέρνηση στό δεύτερο κόμμα. Ἐν τέλει, ὁ νόμος του ἁπλῶς κατέστησε ἐξαιρετικά δύσκολη τήν αὐτοδυναμία τοῦ πρώτου κόμματος, μέ τήν ἐλπίδα μιᾶς συμπράξεως ΠΑΣΟΚ-ἀριστερᾶς, ἀλλά βεβαίως δέν ἦταν δυνατόν νά ἀναδειχθεῖ κυβέρνησις τό δεύτερο κόμμα.
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Αὐτό ὅμως πού δέν κατάφερε οὔτε ὁ μακαρίτης ὁ Κουτσόγιωργας, ἐπετεύχθη στήν σημερινή Γαλλία τοῦ Ἐμμανυέλ Μακρόν. Πρῶτο σέ κοινοβουλευτική δύναμη ἀνεδείχθη τό δεύτερο κόμμα, ἡ ἀριστερά, καί τήν κυβέρνηση ἐξακολουθεῖ νά τήν ἐλέγχει τό τρίτο κόμμα, αὐτό τοῦ Μακρόν, ἐπί τῇ βάσει βεβαίως τῶν συνταγματικῶν ἁρμοδιοτήτων τοῦ Προέδρου.
Ὅπως καί νά ἔχει τό πρᾶγμα, μετά τίς τελευταῖες βουλευτικές ἐκλογές, τόσο ὁ ἴδιος ὁ Μακρόν ὅσο καί ἡ ὅποια κυβέρνησις διορισθεῖ ἀπό αὐτόν, στερεῖται δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεως. Ὅμως ὁ Μακρόν θεωρεῖται δημοκράτης, ἐνῷ ἡ πλειοψηφεῖσασα Μαρίν Λέ Πέν εἶναι ἡ «ἀκροδεξιά»!
Τό χειρότερο εἶναι ὅτι σύσσωμη ἡ Εὐρώπη (ἤ τοὐλάχιστον οἱ συστημικές ἐκφάνσεις της) ἀποδέχονται καί ἐπικρατοῦν αὐτήν τήν κατάσταση, πού ἔρχεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση πρός τό τόσο προβληθέν κατά τά προηγούμενα χρόνια «εὐρωπαϊκό κεκτημένο». Πανηγύρισαν μάλιστα καί στίς Βρυξέλλες καί σέ ἄλλες εὐρωπαϊκές πρωτεύουσες τήν ἐπικράτηση μιᾶς μειοψηφίας σέ μία ἀπό τίς δύο μεγαλύτερες χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Γιά νά τηρήσουν βεβαίως τά προσχήματα, προσεπάθησαν νά ἀποκρύψουν τά πραγματικά ἀποτελέσματα καί προέβαλαν μόνο τόν ἀριθμό τῶν ἑδρῶν πού ἔλαβε τό κάθε κόμμα.
Πλέον οἱ πλειοψηφίες φοβίζουν τίς πολιτικές δυνάμεις πού –ἀπό μία κεκτημένη– ἐξακολουθοῦν νά ὁρίζουν τίς τύχες τῆς Εὐρώπης. Καί καθώς οἱ πλειοψηφίες αὐτές ἐκπροσωποῦν τόν πνεῦμα, τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου, οἱ κρατοῦσες μειοψηφίες, πού θέλουν νά θεωροῦνται καί «ἐλίτ» (τρομάρα τους), ἔχουν ἐπιδοθεῖ σέ μιά συστηματική προσπάθεια διαβρώσεως τῶν ἐθνικῶν καί κοινωνικῶν δομῶν τῆς Εὐρώπης. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις, ἀπό forum συμπνοίας καί συνεργασίας τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐθνῶν, ἔχει μετατραπεῖ σέ ὀλετήρα τους. Ξαφνικά ἡ ἀρχή τῆς πλειοψηφίας ὑποβαθμίσθηκε, καί ἀντ’ αὐτῆς ἐπενοήθησαν ἡ «woke κουλτούρα» καί ἡ «συμπερίληψη». Καί δέν ὁμιλοῦμε ἐδῶ γιά σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῶν ὀλίγων, ὅπως προσπαθοῦν νά τά παρουσιάσουν. Ὁμιλοῦμε γιά περιφρόνηση τῶν δικαιωμάτων τῶν πολλῶν. Τῶν συντριπτικά πολλῶν.
Ἔχουμε καί κατά τό παρελθόν βιώσει καταστάσεις κατά τίς ὁποῖες οἱ ὀργανωμένες μειοψηφίες ὑπονόμευαν βασικές ἀρχές, δημοκρατικές ἀρχές, δημιουργῶντας κοινωνικές ἀναταραχές δυσανάλογες πρός τό μέγεθός τους. Αὐτή ἦταν στά προηγούμενα χρόνια μιά κλασσική τακτική τῆς ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία εὕρισκε ἔδαφος ἐκεῖ ὅπου τῆς τό ἐπέτρεπε ἡ ἀδράνεια τῆς πλειοψηφίας. Ἡ ὁποία πλειοψηφία, ὡς ἐκ τούτου, ὀνομαζόταν καί «σιωπηλή». Ὅμως αὐτή ἡ «σιωπηλή πλειοψηφία» ἦταν πού ἐν τέλει ὁδήγησε σέ πλήρη ἀποσάθρωση τά ἀριστερᾶς ἐμπνεύσεως πολιτικά σχήματα, ἰδιαίτερα ὅταν κατέρρευσε καί τό σοβιετικό σύστημα πού τά ὑπέθαλπε.
Σήμερα, δυστυχῶς, ἡ κατάστασις εἶναι τέτοια πού ὅσο ἡ πλειοψηφία παραμένει «σιωπηλή», οἱ δυνάμεις τῆς παρακμῆς ἀποθρασύνονται. Ἡ ἐξασφάλισις τῆς συναινέσεως τῆς πλειοψηφίας ἔχει παύσει πρό πολλοῦ νά ἀποτελεῖ τόν κύριο στόχο τῶν λεγομένων συστημικῶν κομμάτων. Πλέον ἀποδύονται σέ ἀγῶνα παραπλανήσεως τῶν πολλῶν καί συκοφαντήσεως κάθε διαφορετικῆς ἀπόψεως. Ἡ νοοτροπία τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος» ἐνεφανίσθη δειλά πρό 30ετίας καί σιγά-σιγά ἐξελίχθηκε σέ κυρίαρχη τάση πού ὄχι ἁπλῶς δέν ἀνέχεται, ἀλλά πλέον ἀπαγορεύει κάθε ἄποψη διαφορετική πρός αὐτήν πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν οἱ νέες ὀργανωμένες μειοψηφίες. Καί τοῦτο βεβαίως δέν ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ τό εὐρωπαϊκό πνεῦμα, μέ τήν δημοκρατική ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, ἤ ἀκόμη καί μέ τό ἴδιο τό εὐρωπαϊκό κεκτημένο, πού διαμορφώθηκε στήν ΕΟΚ καί στήν ΕΕ τῶν πρώτων της χρόνων. Κατά τά λοιπά, οἱ συστημικές δυνάμεις θέλουν νά ὀνομάζονται δημοκρατικές, ἐνῷ ὅποιος ἔχει διαφορετική ἄποψη συκοφαντεῖται σάν «ἀκροδεξιός» καί «ναζί». Ἐκμεταλλεύονται βεβαίως τό γεγονός ὅτι τήν διαφορετική ἄποψη τήν περιθωριοποίησαν τίς ἐποχές τῆς εὐημερίας (πού ὑπῆρξαν γιά ὅλες τίς εὐρωπαϊκές χῶρες, ὄχι μόνον γιά τήν Ἑλλάδα) προβάλλοντας ἕνα καθαρῶς ὑλιστικό μοντέλο πού ἐξετόπισε τίς πνευματικές ἀναζητήσεις καί ὑποκατέστησε τήν αἰσθητική τοῦ πολιτισμοῦ μέ ἀκαλαίσθητες καρικατοῦρες πού ὀνομάσθηκαν «σύγχρονη τέχνη». Καί ὅλα αὐτά δυστυχῶς ἐπεκράτησαν ἁπλῶς καί μόνον ἐπειδή ἡ πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή.
Καιρός λοιπόν νά ἀρχίσουν καί οἱ πολλοί νά ὁμιλοῦν. Ἄν θέλουμε ἡ Εὐρώπη, ἡ πραγματική Εὐρώπη, νά ἔχει μέλλον.
Μ.Η.Τ. 232122