Ὅταν πέτυχα στίς εἰσαγωγικές ἐξετάσεις τῆς Ἰωνιδείου Σχολῆς (μέχρι νά πάω ἐγώ ὀνομαζόταν «Πρῶτον Πρότυπον Γυμνάσιον Ἀρρένων Πειραιῶς», μέ τό πού πῆγα, μετονομάσθηκε σέ «Ἰωνίδειο Πρότυπο Σχολή»), ἐτέθη θέμα γιά τό «πῶς θά πηγαίνει τό παιδί στό Σχολεῖο», καθ’ ὅτι ἔπρεπε νά πηγαίνω ἀπό τήν Νίκαια στόν Πειραιᾶ.
Ἀφοῦ ἀναζητήθηκαν διάφορες λύσεις (ἀκόμη δέν εἴχαμε τό δικό μας Ι.Χ. αὐτοκίνητο) ἀποφασίσθηκε νά πηγαίνω μόνος μου μέ τό λεωφορεῖο. Βλέπετε, τά μαθήματα τῶν δύο πρώτων τάξεων στό νέο σχολεῖο ἦσαν ἀπογευματινά (ἄρχιζαν στίς δύο καί μισή καί τελείωναν στίς ὀκτώ παρά εἰκοσιπέντε.) Ἔτσι, ἔφευγα ἀπό τό σπίτι στήν μία καί τέταρτο, ἔπαιρνα τό λεωφορεῖο ἀπό τήν στάση «Ἕσπερος» καί στίς δύο παρά ἀποβιβαζόμουν στήν ὁδό Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Περπατοῦσα μέχρι τήν πλατεῖα Κοραῆ, ὅπου ἦταν τό σχολεῖο, περνῶντας καθημερινά ἀπό τό κατάστημα δίσκων τῶν ἀδελφῶν Γεωργιάδη, τό «Negro», ὅπου χάζευα τά ἐξώφυλλα τῶν «Δίσκων μακρᾶς διαρκείας 33 στροφῶν» στήν βιτρίνα. Ἔλεγα μιά «Καλησπέρα» στόν θεῖο μου Σπῦρο, πού ἐργαζόταν στό διπλανό φαρμακεῖο Δεδοπούλου, ὁ ὁποῖος ἐνίοτε μοῦ ἔδινε κάποιο «τάληρο» καί ἔφθανα πάντα στήν ὥρα μου στό σχολεῖο. Ὅταν ἤθελα νά μαζέψω χρήματα γιά νά ἀγοράσω κάποιον δίσκο 45 στροφῶν (κόστιζε 25 δραχμές), πήγαινα ἀπό τήν Νίκαια στόν Πειραιᾶ μέ τά πόδια.
Ἔτσι, κρατοῦσα τήν μία δραχμή καί εἴκοσι λεπτά, πού κόστιζε τό εἰσιτήριο, ἀλλά καί τό δίδραχμο πού εἶχα γιά κουλούρι ἤ τυρόπιττα στό διάλειμμα. Βάλτε καί ἕνα-δύο τάληρα τοῦ θείου, μάζευα τό ἀπαιτούμενο ποσό καί ἀποκτοῦσα τόν πολυπόθητο δίσκο, πάντα ξένης μουσικῆς. Ἐκεῖνο πού μοῦ ἔχει, ὅμως, μείνει ἀπό τίς διαδρομές Νίκαια-Πειραιᾶς, ἦταν τό ταξίδι μέ τά «Στρατιωτικά» αὐτοκίνητα μέ κινητῆρα τῆς «General Motors» (τά ἐπονομαζόμενα «Τζαίημς»), τά ὁποῖα ἔστελνε τό κράτος νά μεταφέρουν τούς πολῖτες, ὅταν ἀπεργοῦσαν οἱ ὁδηγοί καί οἱ εἰσπράκτορες τῶν λεωφορείων. Ὅταν, λοιπόν, ἄκουγα στό σπίτι «αὔριο ἔχει ἀπεργία», ἔπρεπε νά φύγω πολύ νωρίτερα, διότι δέν περνοῦσαν λεωφορεῖα μέ τήν καθημερινή συχνότητα, ἀνά δέκα λεπτά, ἀλλά σχεδόν κάθε μία ὥρα!
Ἦταν μιά πραγματική περιπέτεια ἐκεῖνο τό ταξίδι. Θύμιζε κάτι ἀπό ταινίες τοῦ Ἰντιάνα Τζόουνς! Γέμιζε ἡ καρότσα τοῦ φαιοῦ βαρέος ὀχήματος ἀπό κόσμο, πακτωμένο μέχρις ἐσχάτων. Μαζί μέ τόν φίλο μου τόν Στάθη, εἴχαμε βρεῖ τό κόλπο. Περιμέναμε νά γεμίσει ἡ καρότσα καί λέγαμε στόν φαντάρο πού ἐκτελοῦσε χρέη ἐπόπτου. «Θά χάσουμε τό σχολεῖο ἄν δέν μποῦμε.» Κι ἐκεῖνος ἔδινε ἀμέσως τό σύνθημα. «Ἔλα, στριμωχτεῖτε νά μή χάσουν τά παιδιά τό μάθημα.» Καί, ὦ τοῦ θαύματος, βρισκόταν χῶρος καί ἀνεβαίναμε καμαρωτοί ἀπό τήν σιδερένια μικρή κλίμακα. Ὅσο γιά τήν ἐπιστροφή, γινόταν «μέ τά πόδια», καθώς εἴχαμε πλέον σχηματίσει παρέα τά παιδιά ἀπό Νίκαια, Κορυδαλλό καί τά πέριξ…
Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά χθές, πού ἑκατομμύρια κάτοικοι τοῦ ἀσφυκτικοῦ Λεκανοπεδίου ταλαιπωρήθηκαν ἀπό μία ἀκόμη ἀπεργία τῶν μέσων μαζικῆς μεταφορᾶς. Εἶδα «οὐρές» στίς στάσεις τῶν λεωφορείων καί μοῦ ἦλθαν στό μυαλό τά στρατιωτικά «Τζαίημς» ἐκείνων τῶν ἡμερῶν. Τώρα πλέον περπατῶ καθημερινά ἀπό Καστέλλα στό κέντρο τοῦ Πειραιῶς.
Καί πάντα θά περάσω ἀπό τήν Ἰωνίδειο, ἀλλά μοῦ λείπουν τά «δισκάδικα», πού δέν ὑπάρχουν πλέον…
