Οἱ ἀριθμοί εἶναι συγκλονιστικοί!
Τό 2019 γεννήθηκαν στήν Ἑλλάδα 83.763 παιδιά. Τήν ἴδια χρονιά ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή 124.965 ἐνήλικες! Δηλαδή ἔφυγαν ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο 41.202 Ἕλληνες περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού γεννήθηκαν! Σέ σχέση μέ τό 2018 εἴχαμε λιγότερες γεννήσεις κατά 3,1%, καί οἱ θάνατοι ἦσαν περισσότεροι κατά 3,9%! Λές καί ξαναβλέπω μπροστά μου τό κείμενο τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σάν χώρα!», πού διάβασα τό 1978.
«… Οἱ λέξεις εἶχαν ξεφύγει ὁριστικά ἀπό τήν δικαιοδοσία τῶν πολιτικῶν καί τῶν στρατιωτικῶν, πού δέν ἤξεραν πιά μέ τί νά καμουφλάρουν μιά πραγματικότητα πού πρῶτα αὐτούς τούς ἴδιους ἄρχισε νά τρομάζει σπέρνοντας σ’ αὐτές τίς ἀδυσώπητες, ἀδίσταχτες, ἀδιάντροπες, ἀδάκρυτες καρδιές τόν ὑπονομευτικό φόβο τοῦ ἀπείρου, τῆς μοναξιᾶς καί τοῦ θανάτου, κι ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους κρούσματα πρωθυπουργῶν καί ὑπουργῶν πού δέν ἔπεφταν γιά ὕπνο, ἄν δέν ἦταν βέβαιοι πώς ὅλη τή νύχτα θά τούς κρατοῦσε τό χέρι ὁ καμαριέρης τους… ἤ κρούσματα ἀξιωματικῶν, κυρίως ἀνωτέρων, πού δέ μποροῦσαν πιά νά μένουν μόνοι τους σέ ἕνα ἄδειο δωμάτιο, ἔτρεμαν τό σκοτάδι καί ἄνοιγαν συνεχῶς συζητήσεις πάνω στό θέμα τῆς διαλυόμενης, ὅπως ἔλεγαν, σκόνης στήν ὁποία θά καταλήγανε μέσα σέ μιά αἰωνιότητα ἀμείωτου κενοῦ…».
Καί παρακάτω, διάβαζες: «… οἱ γυναῖκες κατάλαβαν ὅτι ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν ἀπελπισίες καί πώς ἕνα εἶδος τούς ἀνήκει ἀποκλειστικά καί στούς αἰῶνες, τή χρονιά ἐκείνη ἔγιναν οἱ περισσότερες συνωμοσίες στά ἀνώτατα κρατικά κλιμάκια, κοπάδια βουλευτῶν ἐξαγοράζονταν καί προσχωροῦσαν κορδωμένοι στήν ἀκριβῶς ἀντίθετη παράταξη μόνο καί μόνο γιά νά ἱκανοποιήσουν προσωπικές ἤ οἰκογενειακές φιλοδοξίες (ἕνας, λένε, δέχτηκε νά γίνει ὑπουργός γιά νά δώσει μιά τελευταία χαρά στήν ἑτοιμοθάνατη γριά μητέρα του, γιατί τήν εἶχε φάει τό μαράζι πού ὁ γιός της εἶχε γεράσει βουλευτής), οἱ φανατικοί πατριῶτες καί ἐθνικόφρονες φυγάδευσαν περιουσίες ὁλόκληρες στό ἐξωτερικό μέ τή βοήθεια τῶν ἀλληλοκαθρεφτιζόμενων καθεστώτων πού ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς τά κρατοῦσαν μέ τά λεφτά τους καί τίς διασυνδέσεις τους στήν ἐξουσία …».
Καί πιό κάτω «… Οἱ κυβερνήσεις διαδέχονταν ἡ μία τήν ἄλλη μ’ ἕναν πυρετώδη ρυθμό ἀλληλουχίας ἀποτυχιῶν, ἐγκλημάτων κι ἀναρίθμητων μορφῶν ἀνικανότητας, πού ἔφτανε στά ὅρια τῆς πνευματικῆς παραλυσίας. Φανατισμένοι λόγιοι ἔβγαιναν στά μπαλκόνια τους καί παρακινοῦσαν τά σαστισμένα πλήθη ν’ ἀπαρνηθοῦν τή ζωή, νά τρέφονται μόνο μέ ρίζες καί νά ἀναπαράγονται πλαγιάζοντας μέ ἀκρωτηριασμένα ἀγάλματα, μέσα σέ μιά συναισθηματική κι ἰδεολογική παράκρουση ὅμοια μ’ ἐκείνων πού προσπαθοῦσαν νά ἐπέμβουν στήν καυτή πραγματικότητα γιά νά τήν ἀλλάξουν ριζικά, ἐφαρμόζοντας πολιτικά προγράμματα πού ἦταν ἐπινοήσεις ἄλλων ἐποχῶν. Οἱ Νόμοι ἀκυρώθηκαν μέ τήν αὐτοκατάργησή τους. Οἱ θεσμοί ἀντιστράφηκαν κι ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται τό ἐντελῶς ἀντίθετό τους. Μυθώδεις περιουσίες δημεύτηκαν. Ἀποκαλύφθηκαν αἴσχη καί αἴσχη, σέ μιά κρίση ἐθνικοῦ αὐτοκολασμοῦ…». Δέν φθάσαμε –ἀκόμη– μέχρι ἐκεῖ, ἀλλά αὐτά γράφτηκαν τό 1978! Δηλαδή σέ μιά ἐποχή πού ὅλοι νομίζαμε ὅτι ἡ χώρα «ἔπαιρνε τά πάνω της» καί οὐδείς φανταζόταν ὅτι ἡ Ἑλλάδα –ἄν συνεχιστεῖ αὐτή ἡ κατάσταση– εἶχε ἤδη ἀρχίσει νά «πεθαίνει σάν χώρα». Καί δέν βλέπω νά νοιάζεται κανείς γιά τήν ὑπογεννητικότητα. Μᾶλλον ἔχουμε στραφεῖ στήν «ἀγορά τῶν ἑτοίμων»…
