Ποιός σᾶς εἶπε ὅτι μπορεῖτε νά πλήξετε σέ ἐτούτη τήν χώρα; Χθές, στίς δέκα τό πρωί, εἶχα ραντεβού μέ φίλο, ἐπιχειρηματία μέ διεθνῆ δρατηριότητα, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν ἀποκοτιά καί ἐπένδυσε τρία καί πλέον ἑκατομμύρια στόν Πειραιᾶ, στήν πλατεῖα Ὀδησσοῦ, γιά νά φτιάξει ἕνα ξενοδοχεῖο τεσσάρων ἀστέρων καί ἕνα «σινιέ» ἑστιατόριο.
«Ἔλα νά μᾶς δεῖς» μοῦ εἶχε πεῖ καί ἀποφάσισα νά πάω. Κατ’ ἀρχάς ἡ πλατεῖα, πού θά μποροῦσε νά ἀναδεικνύει τά ὑπέροχα κτίρια τοῦ σταθμοῦ τῶν ΗΣΑΠ (πρέπει νά γίνει σύντομα Μουσεῖο, ὅπως τό «Γκάρ ντύ Νόρ» στό Παρίσι), εἶναι ἀκόμη στολισμένη μέ λαμαρίνες, ἀπομεινάρια τῶν ἔργων τοῦ Μετρό. Αὐτοκίνητο δέν μπορεῖ νά σταθμεύσει ἔξω ἀπό τό ξενοδοχεῖο καί, σέ κάθε γωνιά, βρίσκονται ἀκροβολισμένοι μικροπωλητές «λαθραίων».
Καθόμαστε, πίνουμε τόν καφέ μας, μοῦ λέει τόν πόνο του, τόσο γιά τίς περιπέτειες τῆς μεγάλης κοινότητος (περίπου ἑκατό χιλιάδες) τῶν Αἰγυπτιωτῶν, πού δέν εἶχαν καί τήν καλύτερη ἀντιμετώπιση ἀπό τό κράτος, ἀλλά καί γιά τήν κατάσταση πού ἔχει διαμορφωθεῖ στήν πλατεῖα. Καταλήγουμε καί οἱ δύο στό συμπέρασμα, ὅτι «πρέπει νά δοθεῖ λίγος ἀκόμη χρόνος στόν Δῆμο καί στούς ἄλλους συναρμοδίους φορεῖς, μέχρι νά “καθαρίσει” καί νά ἀποκατασταθεῖ ἡ περιοχή.» Κι ἀφοῦ χωρίζουμε μέ ἕνα «εἰς τό ἐπανιδεῖν», περνῶ σέ λίγο στήν πλατεῖα Καραϊσκάκη, νά πάρω τό τρόλλεϋ τῆς Καστέλλας, πού θά μέ ἀφήσει πολύ κοντά στό σπίτι.
Πράγματι, πηγαίνω στήν στάση, τῆς ὁποίας ἡ πινακίδα ἔχει χρῶμα κίτρινο, ὅπως ὅλες οἱ στάσεις τοῦ κίτρινου τρόλλεϋ. Περιμένω καί στό βάθος βλέπω νά ἔρχεται τό πολυπόθητο ὄχημα. Αἴφνης, ὅμως, ἡ κυκλοφορία διακόπτεται, ἀκούγονται μουσικές καί ἡ ὁδός Γούναρη, λίγο πιό κάτω, γεμίζει λάβαρα, σημαῖες, φιλαρμονικές, «παπαδάκια» καί κόσμο. «Τί συμβαίνει;» ἐρωτῶ τόν περιπτερᾶ πού παρακολουθεῖ καί ἐκεῖνος. «Ἔχουν τά Θεοφάνια οἱ Παλαιοημερολογῖτες! Ἀδίκως περιμένετε!» μοῦ ἀπαντᾶ. Ἐν τῷ μεταξύ, τό τρόλλεϋ ἔχει πλησιάσει καί κάνω σῆμα στόν ὁδηγό νά σταματήσει. Σταματᾶ, οὕτως ἤ ἄλλως, διότι ὁ δρόμος ἔχει πλέον κλείσει γιά τά καλά.
Μοῦ κάνει σῆμα πού σημαίνει «ὄχι». Παράθυρα καί πόρτες κλειστά. Δέν καταλαβαίνω καί τοῦ λέω «Ἀνοῖξτε, γιά νά μήν στέκομαι ἐδῶ ὄρθιος». Πάλι μοῦ γνέφει ἀρνητικά. «Σᾶς παρακαλῶ, ἀφοῦ ἔχετε ἤδη σταματήσει» τοῦ λέω. Ἀνοίγει τήν πόρτα τοῦ ὁδηγοῦ καί μοῦ λέει: «Ἐδῶ δέν κάνω στάση. Ἤ στόν Σταθμό ἀπ’ ἔξω ἤ παρακάτω» μοῦ ἀπαντᾶ. Τοῦ λέω ὅτι εἶδα τήν κίτρινη πινακίδα καί ὑπέθεσα ὅτι εἶναι στάση τρόλλεϋ. «Ἐγώ ἀπό ἐδῶ δέν παίρνω ἐπιβάτες!» μοῦ λέει καί κλείνει τήν πόρτα! Βεβαίως, αὐτός ὁ ὁδηγός, πού θά ἔμεινε τελικῶς ἐκεῖ τοὐλάχιστον εἴκοσι λεπτά, μέχρι νά σταματήσει ὁ ἀποκλεισμός (ἀπό τήν Τροχαία, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη αἴφνης στόν Πειραιᾶ) εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ὁποῖος οὐδόλως ἐνδιαφέρεται γιά τό ἄν ὅσοι μπαίνουν στό τρόλλεϋ «χτυποῦν κάρτα».
Γύρισα πεζῆ στήν Καστέλλα, ἴσως νά μοῦ ἔκανε καί καλό. Ἀλλά πεῖτέ μου. Σέ ποιά ἄλλη εὐρωπαϊκή χώρα διακόπτεται, ξαφνικά, ἡ κυκλοφορία χωρίς νά ἔχει ἐνημερωθεῖ ὁ κόσμος, πού θέλει νά κάνει τήν δουλειά του; Καί περιμένετε νά πλήξετε σ’ αὐτό τόν τόπο;
