ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ συνέβη προχθές κάτι φοβερό…
… οἱ Τουρκοκύπριοι «κατέβασαν» τίς ἑλληνικές ἐπιγραφές ἀπό ὅλα τά δημόσια κτίρια. Τίς ἐπιγραφές πού μαρτυροῦν τήν μακραίωνη ἑλληνική παρουσία στήν μαρτυρική αὐτή πόλη, τό πετράδι τοῦ στέμματος τοῦ τουρισμοῦ καί τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ τῆς μεγαλονήσου ἕως τό 1974. Τίς ἐπιγραφές πού ἀποτελοῦσαν τήν σφραγῖδα τῆς ἑλληνικότητας τῆς πόλης. Θά περίμενε κανείς ὅτι αὐτό τό μοναδικό καί συνταρακτικό γεγονός θά συγκλόνιζε, θά συντάρασσε, θά ἀναστάτωνε τήν ἑλληνική πολιτική τάξη. Θά τήν ἔβγαζε ἀπό τά ροῦχα της. Θά τήν συγκινοῦσε. Δακρύζει κανείς ὅταν ὁ ἑλληνισμός ὑποχωρεῖ. Τί εἴδαμε ἀντί αὐτοῦ;
Τήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, ἀρχηγό τοῦ κράτους, νά κάνει τό ἴδιο βράδυ ἐσπευσμένη ἔκτακτη ἀνάρτηση στό Facebook –μήν χάσει τήν πρωτιά– γιά τό ἔγκλημα τῆς Φολεγάνδρου προκειμένου νά λανσάρει τόν νέο ἀπαράδεκτο καί ρατσιστικό νομικό ὅρο «γυναικοκτονία». Λές καί δέν εἶναι Πρόεδρος ἀλλά ὑφυπουργός ἰσότητος τῶν δύο φύλων. Τέτοια ἀγωνία γιά δημοσιότητα. Εἴδαμε κάποιους ἄλλους εὑρισκόμενους σέ διακοπές νά σιωποῦν αἰδημόνως. Ἀναρτήσεις κάνουν μόνον γιά τό champion league καί τούς ΛΟΑΤΚΙ. Καί βεβαίως εἴδαμε μιά κυρία πού προτάθηκε ἀπό τήν πολιτεία νά ἐκλεγεῖ Γενική Γραμματέας τοῦ ΟΟΣΑ νά κουνᾶ τό δάκτυλο στούς Κυπρίους καί νά τούς ἐγκαλεῖ πώς ἄν εἶχαν δεχθεῖ τό ἀπαράδεκτο σχέδιο Ἀννάν πρίν ἀπό 17 χρόνια τώρα ἡ Ἀμμόχωστος θά ἦταν δική τους. Στήν ἀμετανόητη Ἄννα Διαμαντοπούλου ἀναφέρομαι. Ὅταν ἡ πολιτική μας τάξη εἶναι τόσο ἀναίσθητη λοιπόν καί τοποθετεῖται στήν συγκυρία, εἴτε μέ ὅρους ἐπικοινωνίας ὅπως ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, εἴτε μέ ὅρους διδακτισμοῦ ὅπως ἡ κυβερνητική ὑποψήφια γιά τόν ΟΟΣΑ κυρία Διαμαντοπούλου, εἴτε διά τῆς ἀφόρητης σιωπῆς, ἄλλοι, τί νά περιμένουμε ἄραγε; Δυστυχῶς στήν Ἑλλάδα ἡ πολιτική μας τάξη μέ ὅρους ἱστορικοῦ χρόνου ἀναβαθμίζει διαρκῶς τό «ἀσήμαντο» σέ σημαντικό. Καί ὑποβαθμίζει τό σημαντικό σέ «ἀσήμαντο». Ἕνα ἀπαράδεκτο καί στυγερό ἔγκλημα ἔχει προτεραιότητα στήν ἀτζέντα καί γίνεται ἀντικείμενο ἔκτακτου ἰντερνετικοῦ διαγγέλματος.
Ἡ ἀποκαθήλωση ἑλληνικῶν λέξεων ἀπό ἕναν τόπο πού ὁ ἑλληνισμός ἔχει παρουσία ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων περνᾶ μέσα σέ καθεστώς γενικῆς ἀδιαφορίας. Ἤ τῆς διαμαντοπουλικῆς εὐφορίας τοῦ τύπου «καλά νά πάθετε».
Μικρά ἀναστήματα κυριαρχοῦν δυστυχῶς στόν δημόσιο βίο. Ἀναστήματα εὐκαιρίας. Ἀναστήματα πού δέν ἔχουν αἴσθηση τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου. Ἀναστήματα πού ἀντέδρασαν κατά τόν ἴδιο ἀπαράδεκτο τρόπο ὅταν ὁ Ἐρντογάν μετέτρεψε σέ τζαμί τήν Ἁγία Σοφία! Ἐάν ἡ πολιτική ἐπιθυμεῖ νά ἀσχολεῖται μέ τήν κοινωνία, κανένα θέμα. Ἐπιβάλλεται. Ἀλλά ἡ μείζων ἀποστολή της εἶναι ἡ πατρίδα. Τό Ἔθνος. Ἡ συνέχεια. Ἐάν ἡ πολιτική θέλει νά προσκαλέσει στήν δεξίωση γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς δημοκρατίας ἕναν μπασκεττμπωλίστα πού τίμησε τό ἐθνόσημο, μέλη τῆς ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος, σελέμπριτυ, πάλι κανένα πρόβλημα. Ἀρκεῖ νά ἔχει συνείδηση νά καλέσει καί μερικούς ἄλλους… Ἕλληνες! Ὅπως τούς ἀπογόνους τῶν πεσόντων ἡρώων μας στήν Κύπρο τό 1974 πού πολύ ἀμφιβάλλω –εὔχομαι νά πέφτω ἔξω– ἄν ἔχουν κληθεῖ. Ἄς τό καταλάβουμε καλά: μέ πολιτική τάξη πού δέν ἀσχολεῖται μέ τόν Ἑλληνισμό καί μέ τήν Ἑλληνικότητα ἀλλά μέ θέματα δευτερεύοντα, σέ βάθος χρόνου, τά χιλιόμετρά μας στήν ἱστορία δέν θά εἶναι πολλά. Ξεφτίζουμε.
