Εἴχαμε στό σπίτι μας μιά κατσαρόλα Σίλβερ…
… πού στό καπάκι της ὑπῆρχε μιά βαλβῖδα. Ὅταν τό φαγητό ἦταν ἕτοιμο, ἡ βαλβῖδα ἄνοιγε καί ἔβγαινε ὁ ἀτμός, ἐνῶ ἀκουγόταν καί ἕνας ὀξύτατος ἦχος, σάν νά σφύριζε τραῖνο!
Τό σφύριγμα εἰδοποιοῦσε, καί ἐσύ ἔπρεπε, ἁπλῶς, νά γυρίσεις τό κουμπί τῆς ἠλεκτρικῆς κουζίνας καί νά περιμένεις νά σταματήσει νά βγαίνει ὁ ἀτμός, γιά νά ἀνοίξεις τό σκέπασμα…
Τήν θυμήθηκα τήν Σίλβερ, καθώς εἶναι πλέον ἐμφανές ὅτι ἡ ἑλληνική κοινωνία βράζει καί χρειάζεται, ὁπωσδήποτε, νά ἀνοίξει κάποια βαλβῖδα, γιά νά φύγει ὁ θυμός, ἡ ἀγανάκτηση, τά νεῦρα, νά χαλαρώσουν κάπως τά πρόσωπα, πού εἶναι σφιγμένα καί ἀπειλητικά…
Ἔχουμε περάσει δύο πολύ δύσκολα χρόνια, μέ τούς πολῖτες νά ἔχουν στερηθεῖ ἀκόμη καί τήν ἐλευθερία τους. Ὁ κόσμος κλειδώθηκε μέ ἀποφάσεις τῆς κυβερνήσεως, πειθάρχησε, τρομοκρατήθηκε ἀπό μιά πρωτόγνωρη γιά τίς μέρες μας πανδημία, εἶδε ἀνθρώπους νά χάνονται ἀπό ἕναν ἀγνώστου προελεύσεως ἰό, καί τώρα, πού ἄρχισαν νά ἀκούγονται ἐκφράσεις ἀνακουφίσεως, ἐνέσκηψε ὁ ἰός τοῦ Πολέμου, ἀπό τόν ὁποῖο ἡ Εὐρώπη πίστευε ὅτι ἔχει ξεφύγει ὁριστικά. Πανδημία, λοιπόν, πόλεμος, ἀπειλές καί τώρα ἡ ἐπιδρομή τῆς ΔΕΗ καί τῶν διαφόρων παρόχων, πού ἔχουν δημιουργήσει συνθῆκες οἰκονομικῆς ἀσφυξίας στό μεγαλύτερο τμῆμα τῆς κοινωνίας. Δέν τολμᾶς νά μιλήσεις σέ μιά συντροφιά γιά ὁποιοδήποτε ἄλλο θέμα! Μέ τό πού θά ἀνοίξει συζήτηση, ὅλοι θά μιλήσουν γιά τήν ἀκρίβεια καί γιά τήν ἀδυναμία τους νά τά βγάλουν πέρα. Καί ἐπειδή ἡ πληροφόρηση εἶναι πλέον μιά ἁπλή ὑπόθεση, ἀρκεῖ νά διαθέτεις ἕνα κινητό τηλέφωνο ἤ ἕναν ὑπολογιστή, οὐδείς μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει ὅτι κάτι στραβό συμβαίνει μέ τήν ΔΕΗ, τό Φυσικό Ἀέριο καί τούς παρόχους.
Τό νά τσαμπουνᾶμε στά ραδιόφωνα καί τίς τηλεοράσεις αὐτά τά –γενικῶς καί ἀορίστως– περί τῆς ρήτρας ἀναπροσαρμογῆς εἶναι ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε. Ἡ ἑλληνική κοινωνία εἶναι ἔτοιμη νά ἐκραγεῖ. Καί οἱ σπίθες οἱ ὁποῖες μποροῦν νά προκαλέσουν ἐκρήξεις μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, ἔχουν γίνει πλέον καθημερινότητα. Τό βλέπουμε, τό ἀγγίζουμε γύρω μας. Τό βλέπουμε στίς συνεχῶς αὐξανόμενες περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ἀσκεῖται βία. Συμμορίες ἀνηλίκων, ληστεῖες, βιασμοί, ἀποκαλύψεις. Παντοῦ ἔνταση, νεῦρα τεντωμένα, πρόσωπα βλοσυρά, γροθιές σφιγμένες. Στοιχεῖα τά ὁποῖα δείχνουν ὅτι τό θερμόμετρο ἀνεβαίνει ἐπικινδύνως καί σ’ ὁποιαδήποτε ἔκρηξη μπορεῖ νά γίνει χιονοστιβάδα. Ἡ περιπέτεια στήν ὁποία εἰσήγαγε, μέσῳ Καστελλορίζου, τήν Ἑλλάδα ἐκείνη ἡ ἀνεκδιήγητη κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2010, τραυμάτισε βαρύτατα τόν κοινωνικό μας ἱστό. Τά μνημόνια διέλυσαν τήν –ὅποια– συνοχή πού εἶχε ἀπομείνει, ἔπειτα ἀπό τήν ἐπέλαση κατά τῆς Δημοκρατίας, πού ἐπιχειρήθηκε τό 2008 ἀπό τίς, γνωστές πλέον, δυνάμεις.
Ἀκολούθησε ὁ διχασμός μέ τούς ἀγανακτισμένους, ἦλθε καί ἡ ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μέ τό δημοψήφισμα-παρωδία καί τά κάπιταλ κοντρόλ, κλείστηκε ὁ Ἀλέξης δεκαεπτά ὧρες μέ τήν Ἀγγέλα στό σκοτεινό δωμάτιο, καί μᾶς ἦλθε τό ἀριστερόστροφο μνημόνιο, ὡς τό τελευταῖο (;) καρφί στό φέρετρο τῆς οἰκονομίας μας. Ἡ κυβέρνηση πρέπει νά ψάξει γρήγορα νά βρεῖ καί νά ἀνοίξει βαλβῖδες! Νά ἀπελευθερωθεῖ ὁ ἀτμός ἀπό τό καζάνι πού βράζει! Καί ὄχι μέ ἡμίμετρα καί ὑποσχέσεις. Ἀποφάσεις χρειάζονται σκληρές καί χωρίς νά ὑπολογισθεῖ τό κόστος. Ὅσο εἶναι καιρός!
