Θλίβομαι μέ αὐτά πού βλέπω καί ἀκούω σχετικά μέ τίς δηλώσεις τοῦ Σκοπιανοῦ πρωθυπουργοῦ περί διδασκαλίας τῆς «μακεδονικῆς γλώσσας» στήν Ἑλλάδα καί ἄλλα, χειρότερα!
Θλίβομαι γιατί αἰσθάνομαι ὅτι ἡ πατρίδα μου ἐξελίσσεται σέ ἕναν ψοφοδεῆ ἐντολοδόχο, ὁ ὁποῖος «χαίρεται καί ὑπερηφανεύεται» γιά μία συμφωνία ἡ ὁποία δέν εἶναι ἁπλῶς ἐνδοτική, ἀλλά καί ἐπικίνδυνα ἀφελής! Θλίβομαι γιατί ἡ πατρίδα μου ἀκολουθεῖ τήν παλιά καί ξεπερασμένη τακτική «δύο βήματα πίσω-ἕνα βῆμα ἐμπρός», σέ ἕνα θέμα στό ὁποῖο ἔπρεπε νά παραμένει ἀμετακίνητη σέ ὅσα συμφωνήθηκαν καί ἔγιναν πράξη τό 1992, ὅταν ἡ Ἑλλάς εἶχε στό τιμόνι ἀνθρώπους μέ «πρεστίζ» καί λόγο! Θλίβομαι γιατί ὑπάρχουν μεταξύ μας κάποιοι (καί δέν εἶναι λίγοι οὔτε ἀμελητέοι ὡς ἄτομα) οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσπασθεῖ (ἀπό χρόνια) τήν θεωρία τοῦ «δέν βαριέσαι, σημασία ἔχει τό σήμερα, γιά τό αὔριο ἄς κοπιάσουν οἱ ἑπόμενοι». Μία θεωρία στυγνοῦ ὠφελιμισμοῦ καί στεγνῆς ἀπρονοησίας.
Θά ἔλεγα ὅτι εἶναι εὐτύχημα τό ὅτι ὁ πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων σπεύδει νά «κοκορευτεῖ» γιά τά –ἀδιαμφισβήτητα– ὀφέλη καί προνόμια τά ὁποῖα πέτυχε ἡ χώρα του μέ τήν συμφωνία τῶν Ψαράδων. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἡ δική μας πλευρά κατ’ ἀρχήν περιορίστηκε σέ δηλώσεις «ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε» καί ἐν συνεχεία ἐστράφη πρός τόν «μπαμπᾶ» τῆς συμφωνίας Νίμιτς, ζητώντας του «νά τραβήξει τό αὐτί» τοῦ κ. Ζάεφ, μέ θλίβει ἀκόμη περισσότερο. Τυχαῖα, τό πρωί, ἡ βελόνα τοῦ ραδιοφώνου μου στό αὐτοκίνητο σταμάτησε σέ ἕναν σταθμό, στόν ὁποῖο μιλοῦσε κάποιος ὑπουργός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, δέν ἄκουσα ποιός. Μέ μιά φωνή στομφώδη καί σχεδόν θεατρινίστικη, μιλοῦσε περί ἀνέμων καί ὑδάτων, μέ γενικότητες τοῦ εἴδους «ἡ κυβέρνηση ἔχει στρατηγική καί δέν κάνει τίποτε στήν τύχη», γιά νά καταλήξει θριαμβευτικά λέγοντας ὅτι «Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μιά χώρα πού ἀνήκει στήν ΕΕ καί στήν μεγάλη ἀτλαντική συμμαχία τοῦ ΝΑΤΟ!». Μάλιστα! Φθάσαμε στό σημεῖο ἡ κυβέρνηση τῆς «πρώτη φορά ἀριστερά» νά ἔχει γίνει νατοϊκότερη τῶν νατοϊκῶν καί εὐρωπαϊκότερη τῶν εὐρωπαϊστῶν! Καί ἄν «εἶχε ἀλλάξει ὁ λύκος περπατησιά», δέν θά ἔλεγα ὄχι. Ἡ μακρά, ὅμως, πλέον ἐμπειρία μοῦ ἐπιτρέπει νά διακρίνω τήν πολιτική ὑποκρισία καί τόν καιροσκοπισμό, ἀπό μίλια μακρυά πλέον.
Δυστυχῶς, ἡ ἐπιπολαιότητα ἀλλά καί ἡ ἀπειρία τῶν κυβερνώντων (ὁ κ. Κοτζιᾶς ἔφυγε νωρίς ἀλλά δέν εἶναι ἄμοιρος εὐθυνῶν) στό θέμα τῶν Σκοπίων, μᾶς ἔβαλε σέ μεγάλες περιπέτειες. Ἄν ἀναλογισθεῖ κανείς ὅτι (κατά τόν Τσῶρτσιλ) «οἱ διεθνεῖς συμφωνίες γίνονται γιά νά μήν τηρηθοῦν», τότε ἡ ἐμπλοκή εἶναι ἀκόμη πιό μεγάλη, ἀφοῦ ἡ συμφωνία τῶν Ψαράδων «μπάζει ἀπό παντοῦ». Καί δέν μπορεῖ κανείς νά πεῖ ὅτι «ὁ Ζάεφ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του καί λέει ὅ, τι τοῦ κατέβει» οὔτε νά πεῖ ὅτι «ὁ Νίμιτς τόν ὑποχρέωσε νά ἀνασκευάσει». Οἱ γείτονές μας ἔχουν πλέον «πάρει τόν ἀέρα» καί δέν μαζεύονται μέ νουθεσίες καί ἀοριστολογίες ἀπό τόν κ. Κατρούγκαλο.
Ἡ ριζική ἀλλαγή στάσεως τῆς χώρας ἀπέναντι στήν ἄλλη πλευρά εἶναι ἡ μόνη λύση. Οἱ συνεχεῖς «παρασπονδίες» τοῦ κ. Ζάεφ ἐπιτρέπουν ἀκόμη καί σέ «ὑπάκουα παιδιά» νά ἀλλάξουν πορεία. Ἄς μή χαθεῖ καί αὐτή ἡ εὐκαιρία.
