Δεν βλέπω συχνά τηλεόραση
Παρακολουθώ κάποια δελτία ειδήσεων (σπανίως ολόκληρα) και κάθε πρωί, προσπαθώ να «πιάσω» τον Μιχάλη Ιγνατίου, ο οποίος σχολιάζει και πληροφορεί από τις ΗΠΑ.
Με τον Μιχάλη συνυπήρξαμε στο «Έθνος» και από τότε είχα αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες του ήταν εκείνες που ξεχώριζαν από εκείνες των άλλων ανταποκριτών.
Έκτοτε τον παρακολουθώ και τον διαβάζω ανελλιπώς. Έχω διαβάσει και τα πολύ αποκαλυπτικά και γεμάτα «ψωμί» βιβλία του και-έχοντας ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα- κάθε πρωί περιμένω να τον δω και να τον ακούσω στο κανάλι που τον φιλοξενεί.
Δυστυχώς, το δίδυμο, το οποίοι συντονίζει την πρωινή «ενημερωτική» εκπομπή, τον διακόπτει συνεχώς. Και το κάνει συνήθως την ώρα που ο Ιγνατίου προσπαθεί να δώσει κάποια πολύ σοβαρή είδηση.
Δεν γνωρίζω αν αυτό αποτελεί «τακτική» του σταθμού (πράγμα που δεν είναι απίθανο) ή αποτέλεσμα της προτιμήσεως των συντονιστών σε άλλα, «ελαφρότερα» θέματα, όπως η ονοματολογία για τον ανασχηματισμό ο οποίος …δεν έγινε!
Πάντως, το να διακόπτεις τον Ιγνατίου είτε λέγοντας «Μιχάλη πρέπει να πάμε σε διαφημίσεις» ή (όπως συνέβη χθες) για να παρεμβάλεις ένα ρεπορτάζ με την …σαπουνάδα στους πίδακες της Ομονοίας, αποτελεί όχι απλώς ασέβεια προς τον εγκυρότατο ανταποκριτή-αναλυτή, αλλά κυρίως προς τους τηλεθεατές, οι οποίοι (όπως ο γράφων) περιμένουμε κάθε πρωί τον Ιγνατίου για να έχουμε έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση.
Χθες, λοιπόν, ο Ιγνατίου, όσο τον άφησαν, μας εξήγησε ότι η Τουρκία (καλύτερα να λέμε «Ο Ερντογάν») βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τις ΗΠΑ (καλύτερα να λέμε «Ο Τραμπ») και έχει λάβει το «πράσινο φως» για «να κάνει παιγνίδι» στην Λιβύη και, γενικώς, για να «ρυθμίσει τα θέματά της» στην Ανατολική Μεσόγειο!
Κι εμείς, μόλις την προηγουμένη, μένοντας ξάγρυπνοι τα μεσάνυχτα, είχαμε δει και ακούσει τον δικό μας υπουργό των Εξωτερικών, να ομιλεί με απόλυτη ψυχραιμία (ορθώς) για τα ελληνοτουρκικά, και στο αγωνιώδες ερώτημα της δημοσιογράφου «γιατί δεν φροντίζουμε να χαράξουμε ΑΟΖ με την Κύπρο» να απαντά με ένα «ανδρεο-παπανδρεϊκό» οιονεί απόφθεγμα: «Όλα με την σειρά τους»…
Θυμάμαι ότι ο Χένρυ Κίσσιντζερ ,αυτή η γριά-αλεπού της πολιτικής, έχει πει: «Η μετριοπάθεια είναι προσόν μόνο όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται ότι έχεις και άλλες επιλογές» και προσπαθώ να βρω ποιές είναι αυτές και εάν έχουμε…
Φυσικά, ο υπουργός γνωρίζει περισσότερα, αλλά όσο βλέπω εκείνον τον Τσαβούσογλου να «αναλύει» τους χάρτες του καθηγητού Μάζη, όσο βλέπω τον Ερντογάν να «μην χαμπαριάζει» , να προχωρεί ανενόχλητος (διότι μόνο η Γαλλία κάτι ψελλίζει) στα σχέδιά του και εμάς να ψάχνουμε -ως συνήθως- για συμμάχους, λησμονώντας ότι «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς αλλά μόνο σταθερά συμφέροντα», όπως έχει πει ο Βρεταννός πρωθυπουργός Λόρδος Πάλμερστον, με ζώνουν τα γνωστά «μαύρα φίδια»…
Δεν γνωρίζω αν ο κύριος Μπόλτον θα κατορθώσει να «πείσει» τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ να ενεργήσει ως Πρόεδρος των ΗΠΑ και όχι ως συνεταίρος του Ερντογάν. Αλλά νομίζω ότι κινούμεθα πολύ αργά σε έναν χώρο που αλλάζει ταχύτατα…
