Μόνον ὁ Θεός εἶπε «Γεννηθήτω φῶς» καί ἐγένετο φῶς! Δέν ἔχω ἀκούσει ἄλλη, παρόμοια περίπτωση.
Νά γυρίζεις, δηλαδή, τό κουμπί καί νά παίζει τό ἔργο πού ἐσύ θέλεις, ὅπως τό θέλεις, καί γιά ὅσο τό θέλεις! Τό θυμήθηκα αὐτό, διαβάζοντας ὅσα συμβαίνουν αὐτόν τόν καιρό στόν ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος ἔχει βρεθεῖ ζαλισμένος στό καναβάτσο, ἔπειτα ἀπό δύο ἀλλεπάλληλα «ντιρέκτ» πού δέχθηκε, τόν Μάιο ἀρχικά, καί πρό ἡμερῶν τό δεύτερο, καί ἀποφασιστικό. Τό πόσο ζαλισμένος εἶναι ὁ ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ἀπό τήν αὐθόρμητη ἀντίδραση τοῦ προέδρου του στήν «χάβρα» πού ἄρχισε νά δημιουργεῖται μεταξύ τῶν στελεχῶν, ἐνῶ ἐκεῖνος, ἀπό τοῦ βήματος, προσπαθοῦσε νά ἀναλύσει τά σχέδια καί τίς ἐπιδιώξεις του. «Ἄντε, μήν τά πάρω στό κρανίο»! Τουτέστιν «Βρέ, γιά καθίστε καλά, πού σᾶς πῆρα ἀπό τό 3%, σᾶς ἔκανα ἀντιπολίτευση καί κυβέρνηση, λίγδωσε τό ἀντεράκι σας, εἴδατε Μερσεντέδες καί τεμενάδες, πήγατε στίς Εὐρῶπες καί σᾶς μιλοῦσαν ἐκεῖνοι πού δέν μπορούσατε οὔτε τηλέφωνο νά τούς πάρετε, καί τώρα μοῦ κάνετε καί τόν καμπόσο;»! Ναί, εἶναι ἀλήθεια. Αὐτός εἶναι ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Μία σημαία εὐκαιρίας, ἡ ὁποία καβάλησε τήν ἱστιοσανίδα, ἀνέβηκε στό κῦμα τῆς ἀγανακτήσεως χιλιάδων πολιτῶν καί πῆρε τό χρυσό μετάλλιο. Καί δέν ἦταν τόσο δύσκολο σέ μιά Ἑλλάδα ἡ ὁποία ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τήν «δουλεύουν» τούς χαρακτηρίζει «χαρισματικούς» καί ἐκείνους πού τήν μπουκώνουν μέ δανεικά τούς μνημονεύει ὡς «ἀναντικατάστατους». Καί βρέθηκε στήν κυβέρνηση ἕνα συνονθύλευμα ἀτόμων, ἀπόψεων, καταβολῶν καί προελεύσεως, καί κυβέρνησε μέ ἕναν τρόπο πού μόνο στήν Ἑλλάδα τοῦ παραλόγου θά μποροῦσε νά γίνει ἀποδεκτός. «Ὁ Τσίπρας ἀπέτυχε νά θέσει τέλος στήν λιτότητα, ἀλλά συνεχίζει νά παρουσιάζει τόν ἑαυτό του ὡς ὑπερασπιστή τῶν ἀδυνάτων. Ὅμως τό κερί τῶν πρώτων γενεθλίων τῆς διακυβέρνησής του δέν ἀπέχει πολύ ἀπό ἕνα μασοῦρι δυναμίτιδας» ἔγραφε τόν Ἰανουάριο τοῦ 2016 στήν «Λιμπερασιόν» ἡ ἔγκυρη ἀνταποκρίτρια Μαρία Μαλαγαρδῆ (τῆς ὁποίας, γιά νά λέμε τήν ἀλήθεια, τό ρεπορτάζ γιά τόν Κυριάκο Μητσοτάκη δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τόν ἀμφιλεγόμενο τίτλο πού τοῦ ἔβαλε ἡ γνωστή γιά τήν ἀριστερή χολή της ἐφημερίδα.) Ὅπερ σημαίνει ὅτι οἱ ἀριστεροί τῆς Γαλλίας τόν εἶχαν πάρει χαμπάρι τόν νεαρό «χαρισματικό» καί τόν «ἔκραζαν» κανονικά. Ἐκεῖνος, ὅμως, συνέχισε ἀπτόητος καί –στηριζόμενος στά χάδια τῶν Εὐρωπαίων, τῶν ὁποίων ἱκανοποιοῦσε κάθε ἐπιθυμία– κατόρθωσε νά κυβερνήσει περισσότερο ἀπό μία τετραετία, μιά χώρα πού βρισκόταν στόν βυθό τοῦ ὠκεανοῦ τῶν μνημονίων. Τώρα, ὅμως, ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας, καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ πρέπει νά γίνει κόμμα. Νά ἀποκτήσει μέλη, νά ἀποκτήσει στελέχη, νά ἀποκτήσει διεισδυτικότητα στήν Αὐτοδιοίκηση, νά ἀναδείξει στελέχη στόν συνδικαλισμό, νά «ἀκουστεῖ» ὡς κόμμα καί ὄχι ὡς «παρέα». Κι αὐτό, ὅσο κι ἄν ὁ κ. Τσίπρας «τά πάρει στό κρανίο» (πού θά τά πάρει, δέν ὑπάρχει θέμα!) δέν μπορεῖ νά γίνει μέ τήν φράση «Γεννηθήτω κόμμα». Δυστυχῶς, «γιά νά γυρίσει ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά πολλή». Καί ὅπως λένε οἱ Ἄγγλοι γιά τέτοια θέματα, «It takes time, boy. Time…»…
