Κάποιες φορές σοῦ δημιουργοῦνται εὔλογες ἀπορίες, μέ αὐτά πού διαβάζεις καί ἀκοῦς
Ὅπως, ἄς ποῦμε, ὅσα ἀκολούθησαν τήν «παρέμβαση» τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ Κων. Σημίτη καί τήν ἀπάντηση τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ Κώστα Καραμανλῆ.
Ἔπειτα ἀπό τήν ἀμηχανία πού ἐπεκράτησε ἀρχικά, οἱ γνωστοί κύκλοι πού πιστεύουν ὅτι εἶναι καλύτερα νά λύνεται ἕνα πρόβλημα ἔστω καί εἰς βάρος σου παρά νά προτιμᾶς τήν «μή λύση, ἔσπευσαν νά παρουσιάσουν τό γεγονός ὡς «κόντρα» (εἶναι τοῦ συρμοῦ πλέον ἡ λέξη) μεταξύ δύο τέως πρωθυπουργῶν. Εἶναι ὅμως, ἔτσι; Γιά νά δοῦμε…
Κατ’ ἀρχάς πῶς τοῦ ἦρθε τοῦ Κ. Σημίτη τώρα, αὐτή τή στιγμή, πού ἡ χώρα προσπαθεῖ νά ἀντιμετωπίσει τήν ἰταμή καί ἀκατανόητη τουρκική συμπεριφορά, νά καθίσει καί νά ἀρθρογραφήσει; Εἶναι βέβαιον ὅτι οὔτε «μῦγα τόν τσίμπησε» οὔτε εἶχε παρενέργειες τό ἐμβόλιο κατά τῆς πανδημίας τό ὁποῖο ἐπιτυχῶς ἔκανε προσφάτως καί ὑγεία νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Οὔτε φυσικά εἶχε σκοπό νά «τά βάλει» μέ τόν Καραμανλῆ ἐπειδή ἐκεῖνος «ἔχασε τήν μεγάλη εὐκαιρία» καί δέν ὁλοκλήρωσε τό σχέδιο πού ἄφηνε κληρονομιά ἡ δική του ἐξωτερική πολιτική τό 2004, ὅταν παρέδιδε τήν ἐξουσία, ἔχοντας, ὅμως, ἀφήσει ἄλλον νά χάσει στήν θέση του (πρωτοφανές)… Ἀλλοῦ ἀπευθυνόταν ἡ «ὑπενθύμιση» τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ. Ἄλλοι εἶναι ἐκεῖνοι πού διαχειρίζονται σήμερα τήν ἐξωτερική πολιτική μας καί, φυσικά, τήν πορεία τῶν σχέσεών μας μέ τήν Τουρκία. Καί, εὐτυχῶς, τήν διαχειρίζονται μιά χαρά, τηρώντας τήν ἐθνική γραμμή πού χάραξαν οἱ ἰσχυρές προσωπικότητες πού κυβέρνησαν τήν χώρα στήν Μεταπολίτευση. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ «διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ ὑπόδειξη» Σημίτη πρός τήν σημερινή κυβέρνηση «νά μήν χαθεῖ ἡ εὐκαιρία», ἔπρεπε –κατά τήν ἐπικοινωνιακή ἄποψη τῶν ὀπαδῶν τῆς τάσεως «διαπραγμάτευση καί ὅ,τι ἤθελε προκύψει»– νά «περάσει» στήν κοινή γνώμη ὡς «κόντρα» δύο τέως πρωθυπουργῶν… «γιά νά μήν μᾶς παρεξηγήσουν»…
Ἄς δοῦμε τά πράγματα ἁπλά, μέ τήν σκέψη τοῦ καθημερινοῦ ἀλλά κοινωνοῦ τῶν ἐξελίξεων, πολίτη. Ποιόν θά ἐξυπηρετοῦσε σήμερα μιά «διαπραγμάτευση» τῆς Ἑλλάδος μέ τήν Τουρκία τοῦ Ἐρντογάν; Ἀσφαλῶς τήν Γερμανία, ἡ ὁποία –ὅπως προσφάτως διά τῆς σιωπῆς ἀπέναντι στήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τοῦ «σουλτάνου» πρός τήν Πρόεδρο τῆς Κομμισσιόν– ἀνά πᾶσα στιγμή, δείχνει ὅτι δέν θέλει ἐπ’ οὐδενί νά βρεθεῖ ὑποχρεωμένη νά λάβει θέση σέ μιά πολεμική ἐμπλοκή τῆς Τουρκίας μέ ἕνα κράτος μέλος τῆς ΕΕ! Ἀλλά τί θά μποροῦσε σήμερα ἡ Ἑλλάς νά «διαπραγματευθεί» μέ τήν Τουρκία; Καί τί, ἀλήθεια, σημαίνει «ρεαλισμός»; Σημαίνει συγκυριαρχία στό Αἰγαῖο; Σημαίνει δύο κράτη στήν Κύπρο; Σημαίνει ἀπώλεια τῶν «Βαρωσίων»; Σημαίνει ἀπεμπόληση τοῦ νομίμου διακαιώματός μας γιά τά δώδεκα μίλια; Ποιά εἶναι, λοιπόν, ἡ «εὐκαιρία» πού μᾶς ἔδωσε ὁ Κ. Σημίτης καί τήν ὁποία ἀπεμπόλησε ὁ Κώστας Καραμανλῆς; Μᾶλλον εἶναι σάν τίς «εὐκαιρίες» πού πρότειναν οἱ «ρεαλιστές» τῆς Βρεταννίας στόν Τσῶρτσιλ, ὅταν τόν πίεζαν «νά πάει καί νά τά βρεῖ μέ τόν Χίτλερ», ὅπως ἤθελαν τά μεγάλα οἰκονομικά (καί ἐκδοτικά) συμφέροντα τῆς Ἀγγλίας. Εὐτυχῶς, πού τότε ὁ Τσῶρτσιλ ἀντέταξε τόν δικό του ρεαλισμό. Τόν πραγματικό, δηλαδή!
