Ζήλεψα τους «Times» της Νέας Υόρκης!
Απέδειξαν ότι η καλή εφημερίδα δεν φοβάται το απρόσωπο και ανεύθυνο διαδίκτυο, την πομπώδη τηλεόραση, το «verba volant» ραδιόφωνο…
Βγήκαν, λοιπόν, οι New York Times με έναν χείμαρρο ονομάτων στο πρωτοσέλιδο! Ονομάτων που το καθένα τους είχε την δική του ιστορία. Ονομάτων τα οποία ανήκαν σε θύματα του «κορωνοϊού»! Πρωτοσέλιδο που δείχνει ότι το καλό έντυπο δεν μπορεί να πεθάνει! Με είδε η εγγονή μου εκστασιασμένο και ζήτησε εξηγήσεις! Της εξήγησα πόσο σημαντικό είναι να δείχνει μια εφημερίδα ότι οι νεκροί της πανδημίας δεν είναι μόνον αριθμοί.
«Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, σαν εμένα και την γιαγιά σου, άνθρωποι που είχαν οικογένειες και από τις οποίες λείπουν!»… Αμείλικτη, όμως, η μικρή -όπως κάθε παιδί- προχώρησε στην ερώτηση-μαχαιριά: «Γιατί δεν έκανε το ίδιο και μια ελληνική εφημερίδα;»… Εδώ, υπεισήλθε το ένστικτο τη αυτοσυντηρήσεως, της αυτοπροστασίας, όπως θέλετε πέστε το. Πάντως, αλήθεια δεν της είπα! «Ξέρεις, μικρή μου, εδώ -ευτυχώς- είχαμε ελάχιστες απώλειες και ίσως κρίθηκε ότι ήταν πιο σημαντικό θέμα το να προστατεύσουμε τους πολλούς»…
Δεν γνωρίζω αν την έπεισα, δεν το πιστεύω. Αλλά, όταν έφυγε για να διαβάσει, άρχισε η περισυλλογή… Ναι, θα μπορούσαμε κι εμείς, στον ελληνικό δημοσιογραφικό χώρο, να είχαμε σκεφθεί ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο! Μας το είχε υποδείξει δεκάδες φορές ο καθηγητής Τσιόδρας! Κάθε τόσο μας έλεγε ότι «οι άνθρωποι αυτοί είναι όπως εμείς, είχαν οικογένειες, είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι πατεράδες και οι μανάδες μας». Μια φορά, μάλιστα, μας είπε ότι «δεν θα είχαμε ταυτότητα χωρίς αυτούς»! Γιατί δεν σκέφθηκαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι ένα παρόμοιο πρωτοσέλιδο; Γιατί, αντί να δούμε την πραγματικά ανθρώπινη πλευρά της πανδημίας, αναλωθήκαμε -και αναλωνόμαστε- στο πώς «να βγάλει ο, ένας το μάτι του άλλου»; Δεν είναι τόσο πολύπλοκα τα πράγματα. Ο ελληνικός Τύπος περνά την μεγαλύτερη κρίση από την γέννησή του!
Όταν ενέσκηψε «η νέα τεχνολογία», όταν αποστρατεύθηκαν με τιμή και δόξα οι λινοτύπες, όταν η βούρτσα έπαψε να χτυπά το νοτισμένο χαρτί για να βγει η «διόρθωση», είπαμε ότι «το τέλος πλησιάζει»! Τότε, όμως, στις εφημερίδες κρατούσαν τα ηνία άνθρωποι σαν τον Χρίστο Λαμπράκη, την Ελένη Βλάχου, τον Νάσο Μπότση, τον Χρίστο Τεγόπουλο. Άνθρωποι, δηλαδή, που είχαν γνώση και επίγνωση του χώρου, που ήταν «ζυμωμένοι» μαζί του και -κυρίως- άνθρωποι οι οποίοι σέβονταν τους δημοσιογράφους! Και ο σεβασμός ήταν αμοιβαίος! Με το πέρασμα του χρόνου, οι ελληνικές εφημερίδες, αντί να υψώνουν τείχη απέναντι στην κάθε εξουσία, έτρεχαν να την εναγκαλισθούν. Και φθάσαμε σε εκείνα τα εφιαλτικά χρόνια των μνημονίων, όπου ο εναγκαλισμός έγινε ασφυκτικός. Και ο κόσμος, γύρισε την πλάτη!
Εν τω μεταξύ, οι εφημερίδες είχαν περάσει σε χέρια ακατάλληλα και η ζημιά επιταχύνθηκε. Τώρα, χρειάζεται δουλειά. Και, κυρίως, νηφαλιότητα και ειλικρίνεια. Αν παραμείνουμε αποκλεισμένοι και βολεμένοι στα «μαγαζάκια» θα σβήσουμε. Αν λέμε μόνο την αλήθεια, μπορεί, κάποια στιγμή, να εμπνευσθούμε πρωτοσέλιδα όπως το χθεσινό των Ν.Υ.Τ!
