Μέ τό καλό, μέ τό δεξί πού λένε, νά περάσει καί τό 2020 ἀπό τήν ζωή μας. Νά πᾶνε ὅλα καλύτερα γιά ὅλους μας (δύσκολο αὐτό, ἀλλά τό εὐχόμεθα), καί κυρίως γιά τήν πατρίδα μας, πού περνᾶ ἕνα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι.
Εὐχές, λοιπόν, γιά τό νέον ἔτος. Ἀκόμη ἠχεῖ στά αὐτιά μου ἡ φωνή τοῦ ἐκφωνητῆ τοῦ «Ἐθνικοῦ Ἱδρύματος Ραδιοφωνίας» νά λέει «Εὐτυχισμένο τό 1960»! Καί στεκόταν ὁ πατέρας δίπλα στόν «γενικό», σέ ἐκεῖνο τό μαρμάρινο «ταμπλώ» πού φιλοξενοῦσε τόν μαῦρο, μεγάλο διακόπτη. Καί κατέβαζε τό χέρι του καί βυθιζόμασταν, γιά δευτερόλεπτα, σέ ἕνα σκοτάδι γεμᾶτο φῶς!
Καί ἔχουν περάσει ἀπό τότε ἑξήντα χρόνια! Καί σάν νά μήν ἔχει περάσει μέρα, καθώς οἱ εἰκόνες παραμένουν ἀκόμη δυνατές, ἀντέχοντας στόν χρόνο, πού δέν τίς ξεθώριασε.
Καί ἡ χώρα ἄλλαξε, πρός τό καλύτερο –κι ἄς πάψουν ἐκεῖνες οἱ φωνές πού ἐπιμένουν ὅτι «τότε ἤμασταν καλύτερα». Νά δεχθοῦμε τό «καλύτερα», ἐπειδή τότε δέν ἤμασταν στά προχωρημένα «-ηντα», ἀλλά πηγαίναμε ἀκόμη σχολεῖο. Καί πηγαίναμε σέ σχολεῖα πού οὐδεμία σχέση εἶχαν μέ τά σημερινά, περπατούσαμε σέ δρόμους χωμάτινους, πού μεταβάλλονταν σέ λασπουριά ὅταν ἔβρεχε, παίζαμε μέν σέ «ἀλάνες», ἀλλά θέριζαν οἱ ἐπιδημίες. Νά δεχθοῦμε τό «καλύτερα», ἐπειδή τότε εἴχαμε τούς γονεῖς μας, εἴχαμε τά ἀδέλφια μας δίπλα μας, εἴχαμε τά νιάτα καί τήν δύναμη, εἴχαμε τούς φίλους πού ἔχουν φύγει γιά πάντα. Ἀλλά ἡ χώρα προχώρησε ἐμπρός, μέ τά προβλήματά της, ἀλλά ἐμπρός. Κι ἐμεῖς, οἱ παλαιότεροι, μπορεῖ νά ἀναπολοῦμε ἐκεῖνα τά χρόνια, ἀλλά μᾶς ἔλουζε ἡ μάνα μας στήν ξύλινη σκάφη μέ τό τενεκεδένιο κυπελάκι γιά «ντούς» καί μέ ἐκεῖνο τό σκληρό, πράσινο σαπούνι, πού ἔτσουζε στά μάτια! Μπορεῖ νά ἀναπολοῦμε τό διάβασμα τῆς «Μάσκας» στά κρυφά, ἀλλά τήν διαβάζαμε, βρισκόμασταν στό πλυσταριό ἤ στό καμαράκι τῆς αὐλῆς καί ὄχι στό «παιδικό δωμάτιο», ὅπου τά ἐγγόνια μας ἀπολαμβάνουν τό «τάμπλετ» τίς ὧρες πού οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι διαβάζουν τά μαθήματά τους! Προχώρησε ἡ Ἑλλάδα, μέ ἐκείνη τήν γεμάτη ἔργα θητεία τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Ἀκούω πού τόν κατηγοροῦν γιά τήν «ἀντιπαροχή», ἀλλά θυμᾶμαι πολύ καλά τό καμάρι μέ τό ὁποῖο οἱ «οἰκοπεδοῦχοι» ἀπολάμβαναν τό «τριάρι», πού εἶχε ἀντικαταστήσει τό μικρό, κρύο καί ἄβολο σπιτάκι, πού μέ τόση εὐχαρίστηση παραχώρησαν στόν ἐργολάβο, στό συμβολαιογραφεῖο, ὑπογράφοντας τήν «σύσταση ὁριζοντίου ἰδιοκτησίας»…
Καί ἀκόμη θυμᾶμαι τό «κοράνιον» τῶν συμβολαιογράφων τῆς ἐποχῆς, ἕνα βιβλιαράκι μέ τόν τίτλο «Ἡ κατ’ ὀρόφους καί μέρη αὐτῶν ὁριζοντία ἰδιοκτησία», πού εἶχε συγγράψει ὁ θεῖος μου, συμβολαιογράφος Πειραιῶς Ἀνδρέας Ἰω. Πατσουράκος, στίς ἐκδόσεις «Σάκκουλα»… Θυμᾶμαι ἐπίσης ὅτι ἡ γειτονιά μας ἀπέκτησε ἀσφαλτόστρωση περί τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, ἀρχές τοῦ ’70 τοποθετήθηκαν «φανάρια» στίς διασταυρώσεις. Ἡ χώρα προχωροῦσε ὁλοταχῶς. Καί προχώρησε. Μέ τά «πάνω» καί τά «κάτω» της, ἀλλά, αἰσίως, φθάσαμε στό 2020, καί τοῦ χρόνου θά ἑορτάσουμε τά 200 χρόνια τοῦ ἐλεύθερου ἑλληνικοῦ κράτους.
Ὑγεία νά ἔχουμε, νά ἑορτάσουμε κι ἐμεῖς, καί τοῦ χρόνου, τέτοια μέρα, νά γράφουμε πάλι γιά «τό νέον ἔτος»…
