Δέν εἶχα ποτέ μέχρι σήμερα ἐπισκεφθεῖ τό Πανεπιστήμιο Δυτικῆς Ἀττικῆς. Τό ΤΕΙ, δηλαδή, τό ὁποῖο ἐσχάτως προήχθη σέ Πανεπιστήμιο.
Ὅσο κι ἄν φαίνεται ἀπίθανο, ὅσο κι ἄν ἔχω περάσει χιλιάδες φορές ἀπό τήν περιοχή, δέν ὑπῆρξε κάποια ἀφορμή γιά νά μέ κάνει νά βρεθῶ στό συγκεκριμένο ἵδρυμα.
Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι χθές, πού βρέθηκα ἐκεῖ, ἐντυπωσιάστηκα. Ὄχι μόνο γιά τήν πληθώρα τῶν τμημάτων ἀλλά κυρίως ἀπό τήν καθαριότητα καί τήν τάξη (πλήν τῶν γκράφφιτι τῶν «ἀντιεξουσιαστῶν» φοιτητῶν) πού ἐπικρατοῦσε, παρά τό ὅτι βρισκόμαστε στό φόρτε τῶν φοιτητικῶν ἐκλογῶν.
Κατ’ ἀρχήν διαπίστωσα ὅτι οἱ φοιτητές σέβονται τόν χῶρο. Οὔτε ἕνα σκουπιδάκι κάτω, στόν ὑπαίθριο χῶρο ἤ στούς διαδρόμους. Οἱ νεολαῖες, μέ τά τραπεζάκια στούς διαδρόμους, μοιράζουν τά ἔντυπά τους πολιτισμένα. Κάδοι ἀπορριμμάτων κάθε λίγα μέτρα, ἀπόλυτος σεβασμός τῆς «οὐρᾶς» στά κυλικεῖα.
Κάθισα μέ τόν φίλο πού ἐπισκέφθηκα στό τεράστιο «καφέ» καί χόρτασα χαρούμενες φωνές καί γέλια, καθαρά νεανικά πρόσωπα, ἤχους πού δίνουν ζωή καί αἰσιοδοξία γιά τό μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου.
Πεντακάθαρο καί ἐντυπωσιακό τό κτίριο τῆς Βιβλιοθήκης, ἀπόλυτη ἡ ἡσυχία, μοῦ θύμισε παλιές φοιτητικές ἐμπειρίες, τότε πού σεβόμασταν τίς κτιριακές ἐγκαταστάσεις σάν νά ἦταν τό σπίτι μας.
Συζητῶ μέ τόν φίλο μου καί μοῦ ἀναφέρει τά τμήματα πού λειτουργοῦν στό Ἵδρυμα. Ἐντυπωσιακός ὁ κατάλογος. «Καί θά ἀναβαθμιστεῖτε σέ Πολυτεχνεῖο;» ἐρωτῶ μέ βάση κάποιες πληροφορίες πού ἔχω. «Εἶναι νωρίς νά σοῦ πῶ κάτι τέτοιο. Πάντως, θέλω νά ξέρεις ὅτι παρά τά ὅσα λέγονται εἰς βάρος τῆς “ἀναβαθμίσεώς” μας, ἐδῶ γίνεται πολύ καλή δουλειά. Γιά ἐμᾶς δέν ἀλλάζει τίποτε, συνεχίζουμε τό ἔργο πού ἔχουμε ἀναλάβει. Τό τί γίνεται παραπάνω μᾶς ἐνδιαφέρει, ἀλλά δέν μᾶς ἐπηρεάζει» μοῦ λέει…
Τοῦ ζητῶ νά μέ ξεναγήσει στίς ἐγκαταστάσεις. Ἕνα ὑπερσύγχρονο, πεντακάθαρο γυμναστήριο, ἕνα ὡραιότατο, καθαρό ἑστιατόριο, ἡμι-υπαίθριοι χῶροι, μέ καλοδιατηρημένα παγκάκια. Δέν θυμᾶμαι νά ἔχω δεῖ καλύτερα διατηρημένες καί κυρίως καθαρές ἐγκαταστάσεις.
Βλέπω μιά πινακίδα καί μοῦ κινεῖ τό ἐνδιαφέρον. «Ἔχετε τμῆμα Ναυπηγικῆς;» ρωτῶ, καθώς χτυπάει μέσα μου τό «καμπανάκι» τῆς ναυτιλίας, μέ τήν ὁποία ἡ σχέση μου κρατᾶ σχεδόν μισό αἰῶνα!
Ναί, στό Πανεπιστήμιο Δυτικῆς Ἀττικῆς λειτουργεῖ τμῆμα Ναυπηγικῆς. Κτυπῶ τήν πόρτα τῆς Γραμματείας, συνομιλῶ μέ τήν εὐγενέστατη ὑπάλληλο, ἀφήνω τήν κάρτα μου. Καλό θά εἶναι νά ἀναφερθεῖ τό Τμῆμα σέ κάποιο ἀπό τά Ναυτιλιακά ἔντυπα.
Καθόμαστε σέ ἕνα τραπεζάκι, ὁ φίλος πηγαίνει καί στέκεται στήν «οὐρά» γιά ἕναν ἐσπρέσσο. Παρατηρῶ τά νέα παιδιά γύρω μου. Τρία κορίτσια, στό διπλανό τραπέζι, δοκιμάζουν νά «βαφτοῦν». Γελοῦν δυνατά, καθώς ἡ μιά ἔχει φέρει ἕνα τεράστιο κουτί μέ «μολύβια» καί «σκιές». Μιά σκηνή γεμάτη ἀφέλεια καί ὀμορφιά…
Φέρνει τούς καφέδες καί κουβεντιάζουμε. Εἶχα χρόνια νά ἀπολαύσω τόν καφέ μου. Δέν ξέρω ἄν ἔφταιγε ἡ μηχανή τοῦ ἐσπρέσσο πού διαθέτει τό κυλικεῖο ἤ ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω μου πού ἔσφυζε ἀπό νιάτα καί δύναμη. Ὑποσχέθηκα νά ἐπανέλθω καί νά ἐπισκεφθῶ τό Ναυπηγικό.
