Καθόμουν καί παρακολουθοῦσα χθές τό πρωί στά «κανάλια» τίς ἐκκαθαριστικές ἐπιχειρήσεις τῆς Ἀστυνομίας, αὐτήν τήν φορά στό Κουκάκι
Πολεμική ἀτμόσφαιρα, κρότοι καί καπνοί, οἰμωγές, «Ἐδῶ θά πεθάνουμε, ρέ!», κραυγές, διαμαρτυρίες ἀπό τούς κατοίκους τοῦ διπλανοῦ σπιτιοῦ «Πῶς μπαίνετε ἔτσι μέσα; Βοήθεια!» καί λοιπές σκηνές, πού θυμίζουν ἀμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές… Δέν εἶμαι σέ θέση νά γνωρίζω ἄν οἱ φωτογραφίες πού κάνουν τόν γῦρο τοῦ διαδικτύου καταδεικνύουν, πράγματι, ἀστυνομική βία, ἀλλά δέν μπορῶ καί νά πῶ ὅτι μοῦ ἀρέσει τό θέαμα ἀνθρώπων δεμένων πισθάγκωνα καί καθισμένων ὀκλαδόν.
Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, ὅταν οἱ ἀστυνομικοί ἔχουν δεχθεῖ καταιγισμό ἀπό …ἔπιπλα καί ὅ,τι ἄλλο βάλει ὁ νοῦς σου, δέν μπορεῖς –νομίζω– νά περιμένεις τήν ἐπίδειξη, ἀπό μέρους τους, γαλατικῆς εὐγενείας. Μᾶλλον συμπεριφορά ὅπως ἐκείνη τῶν Γαλατῶν τοῦ Ἀστερίξ θά μποροῦσες νά ἔχεις κατά νοῦ.
Ποιός, ὅμως, εἶναι ὁ λόγος ὅλης αὐτῆς τῆς φασαρίας στά κανάλια; Τί γίνεται, ἀδέλφια; Τό θέμα μας εἶναι οἱ (ὁπωσδήποτε παράνομοι) καταληψίες; Γιατί τόση ἔκταση στά συγκεκριμένα περιστατικά; Δέν ἔχουμε «θέματα» γιά νά γεμίζουμε τά τρίωρα τῆς πρωινῆς ζώνης ἤ μήπως ἔχουμε, ἀλλά «δέν εἶναι τῆς παρούσης;»… Δηλαδή, ἄν δέν ἔχουμε Ἐρντογάν, μέ μουσική ὑπόκρουση ἀπό τήν «Ἀποκάλυψη τώρα», καί εἰκόνες πολέμου καί συγκρίσεων, θά ἔχουμε τά βεγγαλικά καί τίς ὀβίδες «κρότου-λάμψεως» στίς «καταλήψεις»; Καί γιατί ἔχει τόσο μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τόν ἁπλό τηλεθεατή μιά ἐπιχείρηση καθαρισμοῦ μιᾶς παλαιᾶς μονοκατοικίας (νομίζω τέσσερα ἄτομα ἦταν ὅλα κι ὅλα μέσα σέ ἕνα ἀπό τά σπίτια πού ἐκκενώθηκαν στό Κουκάκι) σέ μιά ἀθηναϊκή συνοικία; Θά μοῦ πεῖτε «μά, δέν πρέπει νά ἀποδοθοῦν οἱ περιουσίες σέ ἐκείνους στούς ὁποίους ἀνήκουν;». Καί βέβαια πρέπει νά παραδοθοῦν, καί σαφῶς ἡ Ἀστυνομία ὀφείλει νά ἐφαρμόζει τήν εἰσαγγελική ἐντολή, καί ἄν ἐκεῖνοι πού παραβιάζουν τόν Νόμο δέν ὑπακούουν, ἡ ἐπέμβαση τῶν ἀρχῶν εἶναι ἀπαραίτητη.
Γιατί, ὅμως, ἐμεῖς, οἱ πολῖτες, πρέπει νά βρισκόμαστε συνεχῶς σέ ὑπερένταση ὅταν ἀποφασίσουμε (ὅλο καί λιγώτερο, χρόνο μέ τόν χρόνο) νά παρακολουθήσουμε τά δελτία εἰδήσεων-πολεμικά ἀνακοινωθέντα;
Δυστυχῶς, στήν χώρα ἔχει διαμορφωθεῖ ἕνα κλῖμα «ἐκτάκτου ἀνάγκης», τό ὁποῖο ἐπηρεάζει τά μέγιστα τούς πολῖτες. Ξυπνᾶς τό πρωί καί βλέπεις ἀπό τήν μιά τήν εἰσβολή πού ὑφίσταται ἡ χώρα ἐξ ἀνατολῶν, ἀπό τήν ἄλλη τίς φάτσες τοῦ σουλτάνου κι ἐκείνου τοῦ τύπου πού ὑποδύεται τόν πρωθυπουργό στήν Λιβύη. Βλέπεις ἀεροπλάνα νά «μάχονται» στόν οὐρανό τοῦ Αἰγαίου, βλέπεις φρεγάτες καί πυραυλακάτους νά σχίζουν τά κύματα, βλέπεις στρατούς καί κανόνια. Κι ὕστερα περνᾶμε στίς «καταλήψεις» μέ τούς καπνούς, τίς συλλήψεις καί τίς κροτίδες, γιά νά μάθουμε σέ λίγο ὅτι μιά συμμορία «Ρομά» ἔλιωσε μιά ἄτυχη γυναίκα μέ τό αὐτοκίνητο γιά νά τῆς ἁρπάξει ἀπό τόν λαιμό μιά ἐπίχρυση ἁλυσίδα! Καί ἀκολούθως μαθαίνουμε γιά συμπλοκές συμμοριῶν, μέχρι καί γιά πόλεμο –μέ νεκρούς– μεταξύ ἑταιρειῶν «Σεκιούριτι»!
Κι ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά, ξεκινᾶς γιά τό γραφεῖο! Ποιά ἀπόδοση καί ποιά συγκέντρωση μπορεῖ νά ἔχει ἕνας «νορμάλ» πολίτης ἔπειτα ἀπό αὐτήν τήν «δόση πολέμου»; Μήπως –λέω ἐγώ– νά κατεβάσουμε λίγο τούς τόνους;
