Κάθε χρόνο, πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, ὁ κόσμος τῆς ἑλληνικῆς ἐμπορικῆς ναυτιλίας…
… (ὅσος ἀπέμεινε πλέον στόν Πειραιᾶ καί δέν μετακινήθηκε στά βόρεια ἤ στά νότια προάστια) συγκεντρώνεται στήν Ναυτιλιακή Λέσχη, στήν Ἀκτή Μιαούλη, γιά ἕνα ποτήρι κρασί καί ἕνα καλό φαγητό, «γιά νά φύγει καλά ὁ χρόνος καί νά ἔλθει μέ τό καλό ὁ ἑπόμενος»…
Δέν θυμᾶμαι πιά σέ πόσες τέτοιες συγκεντρώσεις ἔχω παρευρεθεῖ. Καί σέ «καλά» χρόνια καί σέ «δύσκολα», γιά τήν ναυτιλία. Αὐτός εἶναι ὁ θαυμαστός κόσμος τῆς ναυτιλίας.
Ἔχει τά λίγα «πολύ καλά», τά λίγο περισσότερα «καλά» καί τά πολύ περισσότερα «δύσκολα». Κι ἐδῶ εἶναι πού παρεμβαίνει ὁ ναυτίλος Ὀδυσσέας, τό ἑλληνικό ναυτικό δαιμόνιο, δηλαδή, αὐτό πού μέ τά χρόνια κάποιοι τό ὀνόμασαν DNA. Ἡ τέχνη, δηλαδή, τοῦ νά πηγαίνεις κῦμα-κῦμα, πότε πρίμα, πότε ὄρτσα, πότε κόντρα, καί νά τά φέρνεις ἔτσι βόλτα, πού νά σοῦ μένει τό «κάτι» στό τέλος τοῦ μεγάλου ταξιδιοῦ, πού κρατάει χρόνια καί ἔχει πάντα ἐνδιαφέρον καί γερά χτυπήματα, ὅπως λέει ὁ φίλτατος Γιῶργος Δαλακούρας… Καί μπορεῖ, ἐμεῖς οἱ παλαιότεροι, νά βλέπουμε καμμιά φορά «μέ μισό μάτι» τούς καινούριους, πού κυκλοφοροῦν δίχως γραβάτα καί μέ τίς ἔντονα χρωματισμένες «ποσέτ» στό τσεπάκι, ἀναπολῶντας τόν μεγάλο Ἀρίστο, τόν μεγάλο Σταῦρο καί τόν μεγάλο μπαρμπα-Γιάννη, πού κυκλοφοροῦσαν πάντα μέ γραβάτα, μέ τό λευκό μαντηλάκι στό τσεπάκι καί τό λουλούδι στήν κομβιοδόχη, ἀλλά μιά χαρά τά πάει καί ἡ νεώτερη γενιά.
Θυμᾶμαι ἀκόμα τόν ἀλησμόνητο Σταῦρο Νταϊφᾶ, πού μέ φώναζε «χίππυ», τόν ἀξέχαστο Νῖκο Κοτζιᾶ, πού μέ ἀποκαλοῦσε «Τζών Λένον», λόγω τῶν στρογγυλῶν γυαλιῶν μου. Τότε ὑπῆρχε ἀκόμη τό «Ναυτιλιακό Ρεπορτάζ», τότε πού ἀναδύονταν οἱ νέες, μεγάλες μορφές τῆς Ἑλληνικῆς Ναυτιλίας, οἱ ὁποῖες σήμερα διαφεντεύουν τό παγκόσμιο ναυτιλιακό γίγνεσθαι.
Ἐκεῖ συζητοῦσε ὁ καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος μέ τούς μετέπειτα συνεργάτες του στόν διεθνῆ χῶρο, ἐκεῖ συνῆψε σοβαρές συμφωνίες ὁ καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, ἐκεῖ καί ὁ Σίμος Παληός, ὁ Νῖκος Φράγκος, ὁ Ἀνδρέας Ποταμιάνος καί κάποιες φορές ὁ Γιῶργος Π. Λιβανός. Ἐκεῖ συναντοῦσες τακτικά τόν Γιῶργο Βαρδινογιάννη (ἦταν δίπλα τά γραφεῖα τῆς SEKA), τόν Γιάννη Ἀγγελικούση, τόν Σταῦρο Γουρδομιχάλη καί λίγο παλιότερα τόν Ἀντώνη Χανδρῆ καί τόν Μένη Καραγεώργη.
«Ἔλα νά πᾶμε γιά καφεδάκι νά τά ποῦμε στή Λέσχη» σοῦ ἔλεγε ὁ συνομιλητής σου καί «τά λέγατε» μέ θέα τό λιμάνι καί τά βαπόρια τῆς ἀκτοπλοΐας, πού εἶχαν ἀρχίσει πιά νά ἀλλάζουν, νά ἀνανεώνονται, ἀφοῦ χρειάστηκε νά προηγηθεῖ τό τρομερό ναυάγιο τοῦ «Ἡράκλειον»…
Χθές, λοιπόν, μπορεῖ νά ἔλειπαν ἀπό τό ἐτήσιο «πάρτυ» τῆς Λέσχης ἐκεῖνα τά «βαρειά ὀνόματα», ἀλλά ἦταν ἐκεῖ πολλοί νέοι ἄνθρωποι, ἐφοπλιστές, τραπεζῖτες, ναυλομεσῖτες καί ἀνάμεσά τους πολλές γυναῖκες, καθώς πλέον τό πάλαι ποτέ «ἀσθενές» πλήν πανίσχυρο φῦλο ἔχει γιά τά καλά ριζώσει στό κατάστρωμα τῆς μεγάλης ναυτιλιακῆς οἰκογένειας.
Γυναίκα πλέον καί στό τιμόνι τῆς Ναυτιλιακῆς Λέσχης, ἡ Εἰρήνη (κόρη Σταύρου) Νταϊφᾶ, πού ἔχει ἀνανεώσει καί δυναμώσει τήν Λέσχη τά τελευταῖα χρόνια. Καλή μας χρονιά, λοιπόν, καί καλές θάλασσες…
