Κατ’ ἀρχάς νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι τό νά καίγεται ἐπί μία ἑβδομάδα σχεδόν ἡ περιοχή τῶν Βιλλίων καί νά μήν ἔχει σβήσει ἡ φωτιά, δέν εἶναι ὅ,τι καλύτερο γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν τήν εὐθύνη τῆς πυροσβέσεως.
Εἶναι βέβαιο –ὅσο καί ἄν ἀπό χθές μετέχει ἐνεργῶς στήν περιπέτειά μας καί ὁ «στρατηγός ἄνεμος»– ὅτι κάτι δέν ἔχει πάει καλά… «Μά, οἱ μεγάλες φωτιές στήν Καλιφόρνια, στήν Σιβηρία καί σέ ἄλλα σημεῖα, μαίνονται γιά ἑβδομάδες ὁλόκληρες» θά πεῖτε καί θά συμφωνήσουμε. Μόνο πού τά δικά μας δάση δέν εἶναι ἀπέραντα ὅπως ἐκεῖνα καί ἡ κατάσβεση τῆς δικῆς μας φωτιᾶς εἶναι –νομίζουμε– εὐκολότερη…
Ἀπό τήν ἄλλη, ἡ Κάρυστος καί τό Μαρμάρι ἀπειλήθηκαν ἀπό μιά πυρκαϊά, ἡ ὁποία ἐξερράγη …στίς δύο τά ξημερώματα! Λίγο δύσκολο νά μετετράπη σέ συγκεντρωτικό φακό ἡλιακῶν ἀκτίνων κάποιο κομμάτι γυαλί ἀνάμεσα στίς πευκοβελόνες νυχτιάτικα, δέν νομίζετε; Ἄν δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινης χειρός μιά τέτοια φωτιά, τότε τί ἄλλο νά ὑποθέσει κανείς; Δύσκολο ἐπίσης νά δεχθοῦμε ὅτι κάποιος ἔβαλε «νά κάψει χόρτα στό κτῆμα του» νυχτιάτικα.
Βεβαίως, πάντα ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ «ἀναμμένου τσιγάρου», ἀλλά τέτοια ὥρα, μέσα στό δάσος, κάπως δύσκολο… Διάβαζα χθές ὅτι κάπου στήν Σαλαμῖνα, μέ τό πού ἀνεφώνησε ὁ ἱερέας «Ἡσαΐα χόρευε», σέ μιά ἐκκλησία, κοντά σέ δασώδη περιοχή, ἄρχισαν νά ἐκτοξεύονται ….φωτοβολίδες καί βεγγαλικά! Μάλιστα! Βεγγαλικά, τό σούρουπο μιᾶς ἡμέρας, κατά τήν ὁποία τό «112» προειδοποιοῦσε, σέ ὁλόκληρη τήν Ἀττική, ὅτι ὁ κίνδυνος πυρκαϊᾶς ἦταν τεράστιος! Τηλεφώνησα σέ φίλο μου, πρώην δήμαρχο τῆς περιοχῆς, καί μοῦ ἐπιβεβαίωσε τό γεγονός. Νά τό καταλάβουμε καλύτερα; Τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Πολιτική Προστασία, τό κράτος δηλαδή, μᾶς ἔλεγε, μᾶς τόνιζε, μέ κάθε τρόπο, «προσέξτε, ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος νά καοῦμε σάν τά ποντίκια», κάποιοι θεώρησαν καλό, σέ περιοχή γεμάτη πεῦκα, νά ρίξουν στόν ἀέρα φωτοβολίδες ἐπειδή ὁ φίλος ἤ ἡ φίλη τους ἐνέδωσε εἰς τά δεσμά τοῦ γάμου!
Βεβαίως, σέ ὁποιαδήποτε χώρα στήν ὁποία τόσο οἱ ἀρχές ὅσο καί οἱ πολῖτες ἔχουν συναίσθηση τῆς εὐθύνης, θά εἶχε ἐνημερωθεῖ ἡ Ἀστυνομία καί ἡ Πυροσβεστική καί ἀντί γιά δεσμά τοῦ γάμου θά εἴχαμε δεσμίους στό Τμῆμα ἐκείνους πού ’ρθεσαν σέ κίνδυνο τήν περιοχή καί τό παρακείμενο δάσος. Οὐδείς, ὅμως, ἀνέλαβε τήν εὐθύνη ἡ ὁποία τοῦ ἀναλογεῖ!
Μεταξύ μας, ἀγαπητοί, μέ τέτοια νοοτροπία, μέ τέτοια ἀποστροφή τήν ὁποία αἰσθάνεται ὁ νεοέλληνας γιά τήν «ἀτομική εὐθύνη», πάλι καλά πού ἔχουμε ἀκόμη τό Ἄλσος Βεΐκου, τόν Λυκαβηττό, τόν λόφο τοῦ Φιλοπάππου καί τό ἄλσος τοῦ Ἁγίου Φιλίππου στήν Νίκαια! Ἐδῶ, δυστυχῶς, ὑπάρχουν ἕνα σωρό δικαιολογίες γιά νά μήν σηκώσουμε τό ἀκουστικό καί νά ποῦμε «ἐλᾶτε, ἐδῶ κάτι συμβαίνει». Κάποιος θά πεῖ «καί ποῦ νά μπλέξω τώρα», κάποιος ἄλλος θά φοβηθεῖ «μήπως βρεῖ τό αὐτοκίνητό του σπασμένο» (ἔχουν συμβεῖ καί αὐτά), κάποιος ἄλλος θά θυμηθεῖ ὅτι «οἱ γείτονες εἶχαν εἰδοποιήσει τήν Ἀστυνομία ὅτι ὁ διπλανός ἔσπαγε τήν γυναίκα του στό ξύλο, ἀλλά οὐδείς ἐνδιαφέρθηκε, μέχρι πού τήν σκότωσε» (συνέβη καί αὐτό). Καί μέ ὅλα ἐτοῦτα, θά συνεχίσουμε, μιά χαρά, νά καιγόμαστε! Κυριολεκτικά!
