Χωρίς ἀμφιβολία, ἡ ἀκρίβεια εἶναι τό σημαντικώτερο θέμα πού ἔχει νά ἀντιμετωπίσει ἡ Kυβέρνηση.
Ὅσο καί ἄν οἱ καλοπερασάκηδες τῆς ἐξουσίας δέν μποροῦν νά τό ἀντιληφθοῦν, οἱ τιμές τῶν ἀγαθῶν ἔχουν ἐκραγεῖ, καί ἄν αὐτή ἡ πορεία συνεχισθεῖ, εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ κόσμος θά ἀντιδράσει. Οἱ ἐτικέττες στά προϊόντα τῶν σοῦπερ μάρκετ ἀλλάζουν καθημερινά μέ τίς τιμές νά ἀνεβαίνουν χωρίς σταματημό, τό λαϊκώτερο καλοκαιρινό φροῦτο, τό καρπούζι, πλησιάζει νά γίνει εἶδος πολυτελείας, καί ὅλα δείχνουν ὅτι τά σταφύλια θά πωλοῦνται πλέον ἀπό τά κοσμηματοπωλεῖα ὡς «φυσικά ἐνώτια»!
Τά γαλακτοκομικά ἀκολουθοῦν τόν καλπασμό τῆς βενζίνης καί ἄς μήν εἶναι ὀρυκτά, καί ὅλα δείχνουν ὅτι –παρά τά ὅσα καθημερινά ἀκούγονται καί ἴσως δικαιολογημένα, γιά τίς συνέπειες τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία καί τίς μεγάλες φυσικές καταστροφές– τό πανηγύρι τῆς λεηλασίας τῶν –χαμηλῶν οὕτως ἤ ἄλλως– εἰσοδημάτων τῶν πολιτῶν θά συνεχισθεῖ. Κατά τό κοινῶς λεγόμενον, ἔχει χαθεῖ ἡ μπάλλα καί κανείς δέν ἔχει ἀκόμη τραβήξει τό αὐτί τῶν ἐπιχειρηματιῶν, ὥστε νά μειώσουν τά –ἤδη τεράστια– κέρδη τους. Βεβαίως, ὑπάρχει καί τό μεγάλο ἐμπόδιο πού ἀποδίδεται μέ τήν ἀόριστη ἔννοια ἐλευθερία τῆς ἀγορᾶς, ἀλλά ποιά εἶναι ἡ ἀξία της ὅταν κινδυνεύει ἡ κοινωνική γαλήνη ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ διαβίωση τῶν πολιτῶν; Τί ἔχει μεγαλύτερη σημασία, ἀλήθεια; Τά κέρδη τῶν ἐπιχειρηματικῶν ὁμίλων ἤ ἡ ποιότητα ζωῆς τῶν καταναλωτῶν;
Δυστυχῶς, στήν χώρα μας δέν ὑπάρχει ἐκεῖνο πού ἀποκαλεῖται «καταναλωτική συνείδηση» οὔτε ἀξιόπιστες καταναλωτικές ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες θά μποροῦσαν νά κινητοποιήσουν τούς πολῖτες. Φαντασθεῖτε, δηλαδή, νά μήν ἀγόραζε κανείς καρπούζια γιά μία ἑβδομάδα! Πόσο θά ἔπεφτε ἡ τιμή τοῦ κιλοῦ προκειμένου νά μήν καταλήξουν σέ «χωματερές»; Ἄν κανείς δέν ἀγόραζε γαλακτοκομικά γιά μία ἑβδομάδα, πόσο θά ἔπεφταν οἱ τιμές στά ράφια τῶν ὑπεραγορῶν; Πῶς, ὅμως, νά γίνει κάτι τέτοιο, ὅταν δέν ἔχει διαμορφώσει ὁ Ἕλληνας καταναλωτική συνείδηση ὥστε νά ἔχει καί τήν ἀνάλογη συμπεριφορά; Μεταξύ μας, ὅσο καί ἄν καταβάλλεται –κυρίως ἀπό τήν τηλεόραση– προσπάθεια νά πεισθοῦμε ὅτι «τό πρόβλημα εἶναι παγκόσμιο» –πού εἶναι, ἀλλά μέχρις ἑνός βαθμοῦ, ἐμεῖς, ἐδῶ στήν Ἑλλάδα, δέν μποροῦμε νά μήν παρατηρήσουμε ὅτι ἡ τιμή τῆς βενζίνης, λ.χ., ἀνεβαίνει στίς περιόδους τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καί τῶν θερινῶν διακοπῶν.
Καί ἡ σύμπτωση πού ἐπαναλαμβάνεται, δέν εἶναι σύμπτωση ἀλλά …κανονικότης! Δηλαδή γιατί θά πρέπει κάποιοι νά βγάλουν τά σπασμένα τῶν λόκ ντάουν τῆς πανδημίας μέσα σέ ἕνα καλοκαίρι; Γιατί, αἴφνης, κοστίζει πολύ περισσότερο τό νά πᾶς μέχρι τήν Ρόδο, μέ τήν οἰκογένεια, ἀπό τοῦ νά ταξιδέψετε ἀεροπορικῶς καί νά περάσετε τίς διακοπές σας σέ μιά ἄλλη χώρα; Γιά νά χρησιμοποιήσουμε μιάν ἄλλη λαϊκή ρήση, κάπως παρεφθαρμένη, «καί στραβός εἶναι ὁ γιαλός καί στραβά ἀρμενίζουμε.» Ναί μέν ὑπάρχει πρόβλημα μέ ὅλο αὐτό τό κακό πού γίνεται στά βόρεια σύνορα τῆς Εὐρώπης, ναί, ἡ κλιματική ἀλλαγή ἔχει φέρει «τά πάνω κάτω», ἀλλά τά ὑπερκέρδη σέ περιόδους κρίσεων, δέν εἶναι φυσιολογική συμπεριφορά ἐκ μέρους τῶν ἐπιχειρηματιῶν. Καί αὐτό, κάποιος πρέπει νά τούς τό πεῖ «ἀπό θέση ἰσχύος».
