Παρά θῖν’ ἁλός
Καθίσαμε νά ἀπολαύσουμε ἕναν καφέ κοντά στό κῦμα. Φίλτατος, ἀπό τούς μεγάλους ἐπιχειρηματίες στήν θάλασσα. Εἶχα καιρό νά τόν δῶ, εἴπαμε γιά τίς παλιές μέρες, πού ὅσο μεγαλώνουμε τίς βλέπουμε καλές, εἴπαμε γιά τά νεανικά μας χρόνια.
«Καί τί θά γίνει πού δέν ἔχουμε σήμερα Ἕλληνες ναυτικούς; Γιατί δέν κάνετε κάτι γιά νά γυρίσουν οἱ Ἕλληνες στήν θάλασσα;» τοῦ λέω, πιστός στόν μόνιμο καημό μου μέ τόν ἀφελληνισμό τῆς Ναυτιλίας καί μέ τήν πτώση τῆς ποιότητος στήν παρεχόμενη Ναυτική Ἐκπαίδευση…
«Μά, δέν βρίσκουμε Ἕλληνες ναυτικούς. Καί δέν θέλουν νά πᾶνε στήν θάλασσα οἱ σημερινοί νέοι» μοῦ ἀπαντᾶ. «Ναί, ἀλλά ἄν ἐσεῖς, οἱ ἐπιχειρηματίες, τό θελήσετε καί βάλετε ὅλοι μαζί ἕνα χεράκι, κάτι μπορεῖ νά γίνει» τοῦ λέω.
Μέ κοίταξε ἐπίμονα. «Καλά, τό θεωρεῖς εὔκολο; Δηλαδή τί νά κάνουμε γιά νά τούς πείσουμε;» λέει ὁ συνομιλητής. Ἀποφασίζω νά ἐπιτεθῶ. «Τί νά κάνετε; Νομίζω ὅτι τελικά δέν θέλετε Ἕλληνες ναυτικούς. Ἔχετε βολευτεῖ μέ τούς ἀλλοδαπούς καί δέν πονοκεφαλιάζετε. Ἀλλά τί θά γίνει ἡ ἑλληνική ναυτοσύνη τήν ὁποία κάθε τόσο ἐπικαλεῖστε;». Μέ διαβεβαίωσε ὅτι «δέν ὑπάρχουν Ἕλληνες διαθέσιμοι» καί μοῦ θύμισε ὅτι οἱ Ἄγγλοι εἶχαν χιλιάδες ναυτικούς, θαλασσόλυκους καί σήμερα δέν ἔχουν οὔτε βαπόρια! Οἱ Νορβηγοί, Σουηδοί καί Δανοί Βίκινγκς, ναυτικούς δέν ἔχουν πιά, ἀλλά ἐκπαιδεύουν στελέχη ναυτιλιακῶν ἐπιχειρήσεων. Οἱ Ἰάπωνες τό ἴδιο, οἱ Κορεᾶτες ἐπίσης. «Καί τί κάνουν δηλαδή ὅλοι αὐτοί;» ἐρωτῶ καί περιμένω ἀπάντηση. «Θά σοῦ πῶ τί κάνουν. Φροντίζουν νά ἐκπαιδεύουν τά πληρώματα μέ τά ὁποῖα στελεχώνουν τά βαπόρια τους. Συντηροῦν Σχολές στίς Φιλιππῖνες, σέ πρώην κομμουνιστικές χῶρες. Ἀλλά Ἕλληνες δέν βρίσκουν. Κι ὅταν βρίσκουν, τούς παίρνουν ἀμέσως. Καί πῶς θά βρεθοῦν χιλιάδες Ἕλληνες ἀξιωματικοί γιά νά τούς βάλουμε στά χιλιάδες ἑλληνικά βαπόρια; Πέντε χιλιάδες βαπόρια, ἐπί ἕξι-ἐφτά ἀξιωματικούς τό καθένα, πόσο μᾶς κάνουν; Κι αὐτό πού θά βρεῖς πολλαπλασίασέ το ἐπί δύο, γιατί χρειάζεται νά τούς ἀντικαθιστᾶς κάθε ἑξάμηνο. Σέ πόσα χρόνια θά ἔχουν βγάλει τόσους ἀξιωματικούς οἱ Ἑλληνικές Σχολές;» μέ ρωτᾶ. «Δέν ξέρω, ἄς λειτουργήσει καί πάλι ἡ Ἰδιωτική Ναυτική Ἐκπαίδευση» τοῦ ἀπαντῶ, προτάσσοντας ἕναν ἀκόμη παλαιό μου νταλγκά γιά τίς Σχολές πού ἔκλεισε τό 1982 τό ΠΑΣΟΚ καί καταδίκασε τά Ἑλληνόπουλα νά σπουδάζουν σέ Κρατικές Σχολές πού προσέφεραν μέτρια ἐκπαίδευση, ἀλλά ἔγιναν «ΑΕΙ» γιά νά γίνουν «Πανεπιστημιακοί» οἱ συνδικαλισμένοι καθηγητές τους!
«Μοῦ ἀρέσει τό πάθος σου, καί μακάρι νά ἦταν τά πράγματα τόσο ἁπλά. Δέν νομίζω ὅτι ὁ ἑλληνικός ἐφοπλισμός δέν θά ἤθελε νά ἔχει Ἕλληνες ἀξιωματικούς στά βαπόρια. Μακάρι νά ἔχεις δίκιο, νά ἀνοίξει πάλι ὁ “Πυθαγόρας” καί ὁ “Προμηθέας”, ὁ “Ἀναξαγόρας” καί ὁ “Ἀπολλώνιος” καί νά γεμίσει ὁ Πειραιᾶς σπουδαστές Ναυτικῶν Σχολῶν. Ἀλλά δέν νομίζω νά γυρίσουν τά Ἑλληνόπουλα στή θάλασσα. Δές πόσα Ἑλληνόπουλα σπουδάζουν σήμερα “Ναυτιλιακά” στά Πανεπιστήμια ἤ ἐκπαιδεύονται στό Ναυτικό Δίκαιο στίς Νομικές μας Σχολές. Δές πόσα μεταπτυχιακά κάνουν τά Ἑλληνόπουλα μέ ἀντικείμενο τά “Ναυτιλιακά”. Ἔχουν καταλάβει ὅτι ἡ Ἑλληνική Ναυτιλία δέν εἶναι μόνο τό “πάνω στό βαπόρι”»…
Ἐπέμεινα στήν ἄποψή μου. «Νά βάλετε λεφτά καί νά κάνετε μιά σωστή προβολή τοῦ θέματος στή νεολαία. Μέ τόση ἀνεργία εἶναι βέβαιο ὅτι τό Ναυτικό ἐπάγγελμα θά ξαναγίνει ἑλκυστικό» τοῦ λέω. Ἔφυγε γιά ἕνα ραντεβού μέ τόν ὀδοντίατρό του. «Μακάρι νά ἔχεις δίκιο» μοῦ εἶπε…
