Μήν μέ παραξηγήσετε, ἀλλά ἀναπολῶ ἐκεῖνο τό σαραντάμερο τοῦ κορωνοϊοῦ!
Τότε, πού (κατέχοντας τήν εἰδική ἄδεια λόγω τῆς ἐργασίας μου) μποροῦσα νά κινοῦμαι ἐλεύθερα ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Περιφερείας Ἀττικῆς.
Ξυπνοῦσα χαράματα κι ἔβγαινα στόν δρόμο. Ἐρημιά, οὔτε μισό τροχοφόρο! Πεντακάθαρη ἡ ἀτμόσφαιρα καί ἡ πόλη! Κατέβαινα στό Μικρολίμανο καί καθόμουν (ἀξημέρωτα) μέ τούς ψαράδες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μόλις ἐπιστρέψει ἀπό τήν «καλάδα» τους καί τακτοποιοῦσαν τά, ζωντανά ἀκόμη, ἁλιεύματα στά τελάρα! Ἔπειτα, ἔπαιρνα τόν δρόμο καί, ἀπό τήν ἔρημη παραλιακή ὁδό, περπατοῦσα μέχρι τό Ὠνάσειο, γιά νά γυρίσω στήν Καστέλα, χωρίς νά ἀκούσω ἕνα κορνάρισμα, χωρίς νά εἰσπνεύσω καυσαέριο! Πού καί πού κάποιο λεωφορεῖο ἤ κάποιο ἄλλο ὄχημα, δέν ἦταν ἱκανό νά διαταράξει τήν ἠρεμία τοῦ τοπίου… Ἔπειτα, μέ τό αὐτοκίνητο, ὁδηγοῦσα μέχρι τό Καλλιμάρμαρο, παρκάριζα χωρίς ἄγχος καί περπατοῦσα τήν Ἀρεοπαγίτου, ἀπολάμβανα ἕναν καφέ ὑπό τόν Ἱερό Βράχο καί διάβαζα δύο καί τρεῖς ἐφημερίδες, τίς ὁποῖες ἀγόραζα ἐπιδεικτικά ἀπό τό περίπτερο, μήπως καί συγκινήσω κανέναν ἀπό τούς λιγοστούς πελάτες… Ἔπειτα, κατέβαινα μέ τά πόδια μέχρι τό Μοναστηράκι, γιά νά «πιάσω σφυγμό», δηλαδή γιά νά ἀκούσω ἕναν-δυό ἀσθενικούς παλμούς, ἀπό μιά Ἀθήνα θεόκλειστη, μέ τά μεγάλα ξενοδοχεῖα σφαλισμένα, λές καί ἐπέκειτο διαδήλωση «ἀγανακτημένων» τοῦ 2012! Κι ἀφοῦ ἀπολάμβανα τήν Πλάκα λές καί περπατοῦσα πρωινό στά στενά τῆς Πάτμου, ἐπέστρεφα σπίτι καί ἐπέλεγα μία ἀπό τίς παραλίες στίς ὁποῖες θά κολυμποῦσα πρίν ἀπαγορεύσει τό κολύμπι ὁ Χαρδαλιᾶς. Εὐτυχῶς, ἡ ἀπαγόρευση δέν κράτησε πολύ!
Ἀνήκω στούς τυχερούς πού εἶδαν τά δελφίνια νά κολυμποῦν πλάι στά βράχια τῆς Πειραϊκῆς, πού χάρηκα τίς φώκιες νά παίζουν λίγο μετά τήν στροφή τῆς Σχολῆς Δοκίμων, καθώς δέν κουνιόταν πλεούμενο ἐκτός ἀπό τά καΐκια τῶν ψαράδων καί ἐλάχιστα πλοῖα τῆς Ἀκτοπλοΐας! Κολυμποῦσα στήν Φρεαττύδα καί ὅλο κοίταζα τόν βυθό, παρατηρώντας ἀμέτρητα κοπάδια ἀπό σαργούς, μουρμοῦρες, σπάρους, κεφαλόπουλα. Εἶχε γεμίσει ψάρια ἡ θάλασσα, καθώς ἔβγαιναν «γυαλό-γυαλό», ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε κάτι πού νά τά φοβίσει, νά τά παρενοχλήσει, νά τά διώξει ἀπό τά ρηχά, ὅπου εὕρισκαν ἀπάγγιο καί τροφή … Κολυμπώντας ἀπό τά «Βοτσαλάκια» μέχρι τόν μυχό τῆς Μαρίνας Ζέας, ἐπέστρεφα ἐντυπωσιασμένος ἀπό τά κοπάδια τῶν ψαριῶν πού εἶχα συναντήσει…
Ἀφῆστε δέ τά Σαββατοκύριακα πού ἐπισκεπτόμουν τήν Σαλαμῖνα. Τό μεγάλο νησί ἦταν ὁ παράδεισος πού ἔπρεπε νά εἶναι καί πού σχεδόν ἦταν πρίν εἰσβάλει ἡ ἀναρχία στήν δόμηση καί στήν ὁδήγηση!
Σᾶς βεβαιῶ ὅτι ἡ φύση καί οἱ πόλεις εἶχαν ἠρεμήσει! Ὑπῆρχε μία ἄλλη, ἀνέλπιστη ἀτμόσφαιρα. Καθαρός ἀέρας, καθαροί δρόμοι, πού γέμιζαν τά ἀπογεύματα μέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἀπολάμβαναν τό περπάτημα ἤ τό ποδήλατό τους, ἔβγαζαν βόλτα τά σκυλάκια τους καί ἐπέστρεφαν στά σπίτια τους ἥσυχα, καθαρά καί τακτοποιημένα!
Σκέπτομαι ὅτι ἄν ὑπῆρχε μιά παγκόσμια συμφωνία, νά σταματοῦν γιά ἕνα μῆνα ὅλα τά ὀχήματα, τά πλωτά καί τά ἐναέρια μέσα (πλήν τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων) θά βοηθούσαμε τόν πλανήτη νά ἀναπνεύσει, τήν φύση νά ἠρεμήσει, τήν χλωρίδα νά βελτιωθεῖ καί τήν πανίδα νά ἀνασάνει! Γιά βάλτε το στό μυαλό σας!
